♥ บทที่ 21 ♥

แอ็กเซล นอร์เวลลี

ผมกลับมาที่โต๊ะ นั่งลงช้าๆ ขาผมยังสั่นอยู่เลย เธอกำลังกินอาหารอยู่แล้ว ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่สนใจการมีอยู่ของผม ผมถอนหายใจแล้วเริ่มกินช้าๆ พยายามประมวลผลทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้น เธอยังคงกินอาหารต่อไปเงียบๆ โดยไม่เหลือบมองผมเลยสักนิด ความสงบนิ่งของเธอมันน่าอึดอัดใจ

เธอเป็นผู้...