♥ บทที่ 6 ♥

11:55 เรือนจำฮอไรซอน - ลานกลาง - เซเฟียเรีย

ออเรเลีย ดัสค์

ฉันถอนหายใจออกมา รู้สึกแย่มาก เป็นไปได้ยังไง? ผู้หญิงพวกนี้ผ่านอะไรมามากมาย แต่ไม่มีใครสนใจเลย เหมือนกับว่าความเจ็บปวดของพวกเธอเป็นเรื่องที่มองไม่เห็นต่อสายตาของโลก ความเศร้าลึก ๆ เข้ามาในอกเมื่อคิดถึงความอยุติธรรมและความไม่แยแสที่แผ่ซ่านในที่มืดมนแห่งนี้

"นั่นคือ นิโค ที่นั่งอยู่ตรงนั้น เขาเป็นคนอันตรายมาก เขาเป็นมือขวาของปีศาจ มีรอยสักทั่วร่างกายและมีแผลเป็นบนใบหน้า"

"เมื่อเขามาที่นี่ครั้งแรก เขาพยายามจะสู้กับปีศาจ และสิ่งที่เขาได้ก็คือแผลเป็นบนใบหน้า หลังจากเกือบตาย เขาขอทำงานกับปีศาจ และตอนนี้เขาเป็นมือขวาของปีศาจ" ทริกซ์พูด

"ปีศาจนี้อันตรายขนาดนั้นเลยเหรอ?" ฉันถามด้วยความกังวล ไม่อยากเจอผู้ชายคนนี้เลย

"คำว่าอันตรายไม่พอสำหรับผู้ชายคนนี้ ชื่อเล่นว่า ปีศาจ เหมาะกับเขามาก เพราะเขาเป็นคนโหดร้ายมาก เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้นพรุ่งนี้" ทีน่าพูดข้างๆ ฉัน

"ก่อนที่เธอจะมา มันไม่ได้เป็นแบบนี้ นักโทษที่อยากจะเอาผู้หญิงใหม่" โดร่าพูด "พวกเขารอการอนุมัติจากปีศาจ ว่าผู้หญิงใหม่คู่ควรที่จะเป็นหนึ่งในพวกเขาหรือไม่ เนบิวลาถูกเลือกโดยปีศาจให้เป็นของเขา แต่ผู้หญิงคนนี้เปิดขาให้ใครก็ได้เมื่อเขาถูกขังเดี่ยว"

"ใช่ เธอเป็นคนขี้โกหก เธอไม่อยากให้ใครแตะต้องปีศาจ แต่เธอนอกใจเขากับนักโทษเกือบทุกคนที่นี่" ทริกซ์พูดพร้อมกับกลอกตา

ฉันตัดสินใจพยายามผ่อนคลายด้วยการเพลิดเพลินกับแสงแดดบนใบหน้า ไม่อยากคิดมากเกินไป ชีวิตของฉันมันแย่เกินไป

"ก่อนที่เธอจะมาที่นี่ เธอทำอะไรอยู่ ออเรเลีย?" โดร่าถามด้วยความอยากรู้

"ฉันเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย เรียนบริหารธุรกิจ อยากทำงานและเป็นอิสระ แต่ดูเหมือนว่าชีวิตไม่อยากให้เป็นแบบนั้น" ฉันพูดและพวกเขาพยักหน้า

ฉันกัดริมฝีปากด้วยความกังวล อยากถามว่าพวกเขาถูกจับเพราะอะไร

"ถามคำถามของเธอสิ" ฉันมองทีน่าด้วยความประหลาดใจที่เธอยิ้ม "เธอซ่อนไม่ได้หรอก"

ฉันยิ้มอย่างเก้อเขิน

"พวกเธอถูกจับเพราะอะไร?"

"ฉันถูกจับเพราะขายยา" โดร่าพูด

"ฉันถูกจับเพราะฆ่าเพื่อนเก่า" ทีน่าพูดทำให้ฉันประหลาดใจ "เขาโกหกทุกคนว่าฉันข่มขืนเขาตอนเมา เพราะฉันจะถูกจับอยู่แล้ว ฉันเลยฆ่าเขา และฉันไม่เสียใจเลย"

ว้าว

"ฉันถูกจับเพราะปล้น" ดีน่าพูด

"ฉันถูกจับเพราะฆ่าพ่อเลี้ยงที่ทำร้ายน้องสาวของฉัน" ฮีน่าพูดโดยไม่มีความเสียใจ "ฉันหวังว่าฉันจะฆ่าเขาช้าๆ"

พวกเขาใช้มาตรการรุนแรงกับคนที่ทำร้ายคนที่พวกเขารัก แต่ที่นี่ ในสภาพแวดล้อมที่มืดมนและกดดัน พวกเขากลับถูกทำร้ายโดยไม่มีใครสนับสนุน ความเจ็บปวดและความทุกข์ที่ฉันรู้สึกเมื่อฟังเรื่องราวของพวกเขาทำให้ใจฉันเต็มไปด้วยความทุกข์และความสิ้นหวัง

"พวกเธออยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว?"

"ฮีน่าและฉันอยู่ที่นี่สี่ปีแล้ว" ทีน่าพูด

"ฉันอยู่ที่นี่สองปี" โดร่าพูด

"ฉันด้วย" ดีน่าพูด

"เธอรู้แล้วว่าฉันอยู่ที่นี่นานแค่ไหน" ทริกซ์พูดและฉันพยักหน้า

ฉันถูตาด้วยความเหนื่อยล้าจากข้อมูลมากมาย

"ฉันจะนอนหลับในห้องขังได้อย่างสงบไหม?" ฉันถามและพวกเขาทั้งห้าคนมองมาที่ฉัน

"เราไม่รู้ แต่ฉันคิดว่าใช่ เพราะฮอว์คอายคงบอกทุกคนแล้วว่าเธอเป็นของเขา ดังนั้นไม่มีใครแตะต้องเธอได้ นอกจากเขา ฉันขอโทษ" ฮีน่าพูดและฉันถอนหายใจออกมา

"มันไม่ใช่ความผิดของเธอ เขาเป็นคนเลว"

ฉันลุกขึ้นและยืดเส้นยืดสายเล็กน้อย

"ฉันจะไปงีบหน่อย" ฉันบอก

"ระวังทางไปด้วยนะ เมินทุกคน" ทริกซ์พูดด้วยสายตาเต็มไปด้วยความกังวล

"ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างจะเรียบร้อย" ฉันตอบพยายามรักษาความสงบ แม้ว่าความไม่แน่นอนจะกินใจฉันอยู่ข้างใน

ฉันบอกลาพวกเขาและเดินไป ทิ้งลานที่กดดันไว้เบื้องหลัง ขณะที่เดิน ฉันอดคิดถึงความอยุติธรรมที่ครอบงำในที่นี้ไม่ได้ เป็นไปได้ยังไงที่คนมากมายต้องทนทุกข์ขนาดนี้และความยุติธรรมยังคงไม่แยแส มันเป็นการสะท้อนที่ขมขื่นแต่จำเป็น

ทันใดนั้น เสียงของเนบิวลาก็แทรกเข้ามาในความคิดของฉัน ทำให้ฉันขนลุก

"หวัดดีจ๊ะ หลงทางเหรอ?" เธอมากับลูกน้องสี่คน มีออร่าของอำนาจล้อมรอบเธอ

"อ๋อ ไม่... ฉันจะไปห้องขังของฉัน" ฉันตอบด้วยเสียงสั่นแสดงความกังวล

เธอเข้ามาใกล้ จับคางฉันด้วยแรงที่ทำให้ฉันสั่น

"อืม ฉันจะเตือนเธอ ที่นี่ ฉันเป็นใหญ่ เธอควรระวังฉัน" คำขู่ชัดเจนในคำพูดของเธอ พร้อมกับรอยยิ้มยั่วเย้าและตบแก้มฉันสองครั้งเมื่อเธอถอนตัวออกไป ฉันก็รู้สึกเหมือนถูกแช่แข็ง ความรู้สึกของความเปราะบางเข้ามาครอบงำฉัน ฉันเพิ่งถูกขู่ใช่ไหม?

เสียงหัวเราะของนักโทษคนอื่นๆ ดังขึ้นรอบตัวฉัน ก้องกังวานเหมือนซาวด์แทร็กที่น่าขนลุกเมื่อฉันก้าวเข้าสู่ห้องขัง ฉันรีบขึ้นบันไดเหล็ก ปล่อยลมหายใจโล่งอกเมื่อเห็นตัวเองอยู่ข้างใน

ฉันทรุดตัวลงบนเตียง พยายามประมวลผลทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้น นอกจากนี้ ฉันอยากจะร้องไห้จริงๆ ฉันจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน? รองผู้อำนวยการคนนั้นไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับโทษของฉันเลย ตอนนี้ฉันต้องพึ่งพาผู้อำนวยการ ซึ่งฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร

ความรู้สึกหมดหนทางทำให้ฉันหายใจไม่ออก และน้ำตาก็คุกคามจะไหลออกมาในทุกขณะ ทุกนาทีในห้องขังนั้นดูเหมือนนิรันดร์ และความไม่แน่นอนเกี่ยวกับอนาคตของฉันก็ยิ่งเพิ่มความสิ้นหวังของฉัน

รองผู้อำนวยการไม่ได้ให้เบาะแสใดๆ เกี่ยวกับระยะเวลาที่ฉันจะใช้เวลาอยู่หลังลูกกรง ตอนนี้ชะตากรรมของฉันอยู่ในมือของผู้คุมที่ไม่รู้จัก ใครบางคนที่มีอำนาจในการกำหนดชะตากรรมของฉันโดยที่ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ฉันมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร? ชีวิตของฉันพังทลายอย่างรวดเร็วได้อย่างไร? คำถามที่ไม่ได้รับคำตอบก้องอยู่ในใจของฉัน หล่อเลี้ยงความสิ้นหวังและความรู้สึกหลงทางของฉัน

'' ในที่สุดก็อยู่คนเดียวกับเธอแล้วนะ สวย '' ฉันมองไปที่ประตูห้องขังเพื่อเห็นผู้คุม

บรรยากาศในห้องขังเปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อผู้คุมเข้ามา หัวใจของฉันเต้นแรงเมื่อความกลัวผสมกับความสิ้นหวัง

''ค-ค-คุณต้องการอะไร?'' ฉันพูดตะกุกตะกัก พยายามควบคุมการสั่นของเสียง

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนริมฝีปากของเขา เพิ่มความทุกข์ใจของฉันมากขึ้น

''โอ้ สวย เธอรู้ว่าฉันต้องการอะไรตอนนี้

ฉันรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัวเมื่อเขาเข้ามาใกล้ กักขังฉันไว้กับกำแพงเย็นของห้องขัง

'' ได้โปรด... ปล่อยฉันไปเถอะ '' เสียงของฉันออกมาเป็นเสียงกระซิบที่สั่นไหวและสิ้นหวัง

'' ปล่อยเธอไปหรอ? ไม่ สวย ฉันอยากจะเย็ดเธอ

ความสิ้นหวังครอบงำฉันเมื่อเขาจับขาของฉัน ลากฉันเข้ามาใกล้ด้วยแรงที่น่ากลัว

'' ปล่อยฉันไป! หยุด!'' ฉันกรีดร้อง พยายามปลดปล่อยตัวเองขณะที่เขาบังคับฉันอย่างรุนแรงกับที่นอน

'' หุบปากซะ ไอ้บ้า!

ฉันรู้สึกถึงร่างกายของฉันถูกบีบอย่างโหดร้าย จิตใจของฉันถูกปกคลุมด้วยความหวาดกลัวที่ครอบงำฉัน

'' ฉันจะเย็ดหีบริสุทธิ์ของเธอ แล้วเธอจะขอบคุณฉัน!

น้ำตาเริ่มไหลลงใบหน้าของฉันขณะที่ฉันอ้อนวอนอย่างสิ้นหวัง

'' ได้โปรด อย่าทำแบบนั้น!

เสียงขัดจังหวะก้องกังวานในห้องขัง ทำให้หัวใจของฉันเต้นเร็วขึ้น

ความตึงเครียดในห้องขังถึงจุดสูงสุดเมื่อทริกซ์เข้ามาแทรกแซงด้วยการปรากฏตัวที่ไม่คาดคิดของเธอ

''ผู้คุม ทำไมไม่เย็ดฉันแทนที่จะเป็นสาวบริสุทธิ์ล่ะ?'' เสียงของเธอแข็งกร้าวและท้าทายเมื่อเธอเผชิญหน้ากับอันธพาลด้วยความกล้าหาญ

รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของผู้คุม และคำตอบของเขาเป็นการข่มขู่ที่ชัดเจนในทุกคำ

'' ไสหัวไปซะ! '' เขาตะคอกใส่ฉัน ความโกรธของเขาชัดเจน ''มานี่ ทริกซ์; ฉันจะเย็ดเธอจนเธอขอให้ฉันหยุด

ฉันมองไปที่ทริกซ์ กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเธอ ขณะที่เธอเดินไปหาผู้คุมโดยไม่ลังเล

'' แน่นอน '' เสียงของเธอฟังดูสงบ แต่ดวงตาของเธอสื่อถึงความมุ่งมั่น

ฉันหันหลังให้กับฉากนั้น ไม่สามารถทนความรุนแรงที่กำลังจะเกิดขึ้นได้ และออกจากห้องขังด้วยความโล่งใจและความกังวล ทริกซ์ได้ช่วยฉันจากชะตากรรมที่เลวร้าย แต่ต้องแลกมาด้วยอะไร?

ในทางเดิน ฉันชนกับฮินะ ซึ่งสังเกตเห็นความทุกข์ของฉันทันที

'' ออเรเลีย ทำไมเธอถึงมีสีหน้าแบบนั้น? ทำไมแก้มเธอถึงแดง? '' เธอถาม สัมผัสใบหน้าของฉันด้วยความกังวล

"ผู้คุมกำลังจะข่มขืนฉัน" เสียงของฉันสั่นขณะที่ฉันเล่าเรื่องนั้นอย่างไม่เต็มใจ

ความตกใจปรากฏบนใบหน้าของเธอ แต่สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นความมุ่งมั่นในทันที

''เธอหนีเขาได้ยังไง?'' ความกังวลของเธอชัดเจน

''ทริกซ์ปกป้องฉัน เขา...'' เธอสามารถโน้มน้าวผู้คุมให้มีเซ็กส์กับเธอได้

ความกังวลในดวงตาของฮินะถูกแทนที่ด้วยความชื่นชมและความโล่งใจ

''ทริกซ์แข็งแกร่ง ออเรเลีย เธอจะไม่เป็นไร '' เธอพยายามปลอบฉัน แต่น้ำตาก็ไหลลงใบหน้าของฉันแล้ว ''โอ้ ที่รัก มานี่เถอะ'' เธอกอดฉัน และชั่วขณะหนึ่ง ฉันรู้สึกปลอดภัยขึ้นเล็กน้อย ''ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะไม่เป็นไร

ความสงสัยยังคงอยู่ เหมือนเงามืดที่แขวนอยู่เหนือเรา ขณะที่ฉันสงสัยว่าทุกอย่างจะดีจริงหรือไม่ ทริกซ์ได้เสียสละตัวเองเพื่อฉัน และความจริงนั้นหนักใจฉันเหมือนภาระที่ไม่อาจทนได้ ในที่ที่ความยุติธรรมเป็นเพียงคำพูดเปล่าๆ และที่ซึ่งความรุนแรงครองราชย์อย่างไร้ความปรานี มันยากที่จะหาความหวัง ฉันไม่มีความหวังว่าอะไรจะเปลี่ยนแปลง แต่ฉันอธิษฐานต่อพระเจ้าให้เธอปลอดภัย