♥ บทที่ 7 ♥

14:30 น. เรือนจำฮอไรซัน - ห้องขัง - เซฟิเรีย

ออเรเลีย ดัสก์

"ใจเย็นๆ นะที่รัก" เสียงของเธอเป็นเสียงกระซิบปลอบโยนขณะที่ฉันพยายามรวบรวมสติ แต่มันยากเหลือเกิน ฉันจึงกอดเธอไว้แน่น

"โอ้ ที่รัก ไปที่ห้องขังของฉันกันเถอะ เราจะได้มีเวลาส่วนตัวกันหน่อย" ฮินะเสนอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลและปลอบประโลม

"ก็ได้ค่ะ" เสียงของฉันสั่นเครือขณะที่เธอพาฉันไปยังห้องขังของเธอ

เราเข้าไปในห้องขังของเธอ และฉันก็นั่งลงบนเตียงล่าง

"ไม่เป็นไรแล้วนะ" ฮินะคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน ดวงตาจับจ้องมาที่ฉันขณะที่เธอประคองใบหน้าฉันไว้อย่างอ่อนโยน "เธอจะไม่เป็นไร"

ฉันเงยหน้ามองเธอ พลางถอนหายใจออกมา

"ยังไงล่ะคะ ฮินะ? ทุกอย่างมันจะดีขึ้นได้ยังไง? มีผู้ชายสองคนตามล่าฉันอยู่ แล้วหนึ่งในนั้นอาจจะกำลังทำร้ายทริกซ์เพราะฉัน"

"ฉันเสียใจด้วย ออเรเลีย" เธอทำได้เพียงพยักหน้า ไม่สามารถหาคำพูดที่เหมาะสมได้

เรานั่งเคียงข้างกัน ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศอันหนักอึ้ง

"ระหว่างทางมาที่นี่ ฉันเจอเนบิวลาเข้า" ฉันโพล่งออกมาทันที

"แล้วอีตัวน่ารังเกียจนั่นมันทำอะไร?" ฮินะถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

"เธอเตือนให้ฉันระวังตัว แล้วก็พูดเป็นนัยว่าตัวเองเป็นเจ้าแม่คุกนี้" ฉันพ่นลมหายใจอย่างหัวเสีย

"ยัยเนบิวลานั่นคิดว่าตัวเองเป็นราชินีที่นี่ แค่เพราะบอสของมันเอามันน่ะสิ" ฮินะกลอกตาอย่างดูแคลน

"ฉันไม่รู้ว่าพร้อมจะเจอผู้ชายคนนี้หรือเปล่า" ฉันยอมรับ ความกลัวแล่นริ้วผ่านร่างกาย ฉันเคยได้ยินเรื่องราวอันน่าสะพรึงกลัวเกี่ยวกับเขา และแค่คิดว่าจะต้องเจอก็ทำให้ฉันหวาดผวาแล้ว

"มันอาจจะเลี่ยงไม่ได้นะที่รัก เขาเป็นบอสใหญ่ของที่นี่ และเขาต้องอยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเด็กใหม่แน่ๆ" ฮินะตอบ สีหน้าจริงจัง

"เธอคิดว่าเขาจะอยาก... ยุ่งกับฉันด้วยไหม?" ฉันถาม เตรียมใจรับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด

"เอาจริงๆ นะ?" ฉันพยักหน้า "ก็อาจจะ เธอมีเสน่ห์กว่าเนบิวลาตั้งเยอะ และนั่นอาจจะเตะตาเขาได้"

ฉันถอนหายใจ ความเป็นไปได้ที่จะเจอปัญหามากขึ้นยิ่งเพิ่มความรู้สึกสิ้นหวังของฉัน

เท่านี้ก็เกินพอแล้วสินะ ไม่มีวันสงบสุขสำหรับฉันในที่แห่งนี้เลย

"พวกผู้ชายที่นี่ไม่ชายตามองผู้หญิงธรรมดาหรอก ทุกคนคลั่งเนบิวลาตอนที่เธอมาถึงใหม่ๆ แต่สุดท้ายก็เป็นปีศาจนั่นแหละที่ได้ตัวเธอไป"

"งั้นฉันยอมไม่สวยเสียดีกว่า" ความจริงคือฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองสวยเลย แต่ตอนนี้นักโทษบ้าพวกนี้กลับต้องการฉันเพียงเพราะเรื่องหน้าตา

"ฉันเสียใจด้วยนะที่รัก"

มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก

ความเงียบโรยตัวอยู่ระหว่างเราขณะที่เรามองเพชฌฆาตเดินผ่านห้องขังไปพร้อมกับรอยยิ้มชั่วร้าย

"ทริกซ์!" หัวใจฉันเต้นรัวด้วยความกังวล

เรารีบลุกขึ้นและวิ่งไปยังห้องขังของฉัน ที่นั่นเราพบทริกซ์นอนอยู่บนพื้นในสภาพฟกช้ำ

"ทริกซ์!" ฉันวิ่งเข้าไปหาเธอ ความห่วงใยฉายชัดในน้ำเสียง "ลุกไหวไหม?"

เธอครางออกมาด้วยความเจ็บปวดและแทบจะตอบไม่ได้

"ฮินะ ช่วยฉันพยุงเธอขึ้นเตียงหน่อย"

ฮินะเข้ามาช่วย และเราก็ค่อยๆ พยุงเธอขึ้นไปนอนบนเตียง

"ฉันไปเอาน้ำกับผ้ามาให้นะ เดี๋ยวมา!" ฮินะรีบวิ่งออกจากห้องขังไป

ฉันมองทริกซ์ หัวใจปวดร้าวเมื่อเห็นรอยฟกช้ำตามร่างกายของเธอ

"ฉันขอโทษนะทริกซ์ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉันเอง เธอไม่สมควรต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีกเลย" น้ำตาไหลอาบแก้มฉัน

"ไม่เป็นไรนะ" ฉันลูบผมเธออย่างอ่อนโยน

"อย่าฝืนตัวเองเลยนะ ฉันจะดูแลเธอเอง พยายามพักผ่อนเถอะ" ฉันเช็ดน้ำตา พยายามเข้มแข็งเพื่อเธอ

เธอยิ้มให้ฉันบางๆ ก่อนจะหลับตาลงและผล็อยหลับไป

ความโกรธเดือดพล่านขึ้นในใจฉัน เป็นความเดือดดาลรุนแรงราวกับจะแผดเผาวิญญาณ ทุกความคิดคือเสียงร่ำร้องแห่งความขุ่นแค้น ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความรู้สึกหมดหนทาง

ไอ้สารเลว! มันสมควรตกนรกหมกไหม้! ภาพความอยุติธรรมจุดไฟในใจฉันให้ลุกโชนด้วยความโกรธแค้นที่ควบคุมไม่ได้ แล้วพวกผู้คุมเฮงซวยนั่นที่ไม่ทำอะไรเลยเพื่อช่วยคนที่ต้องการความช่วยเหลือ... ฉันอยากให้พวกมันทั้งหมดมอดไหม้ในไฟนรก! ฉันอยากให้พวกมันรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เราได้รับ และมองโลกผ่านสายตาของเราที่เต็มไปด้วยแผลเป็นจากความอยุติธรรม ความปรารถนาในความยุติธรรมเต้นเร่าอยู่ในตัวฉัน เป็นเปลวไฟที่แผดเผาและไม่ยอมมอดดับ

"นี่จ้ะ ฉันเอาถังมาให้แล้ว" ฉันตื่นจากภวังค์เมื่อฮินะเดินเข้ามาในห้องขัง วางถังน้ำลงข้างๆ ฉันพร้อมรอยยิ้มบางๆ

"ขอบคุณนะ ฮินะ ที่ห้องพยาบาล พอจะรู้ไหมว่ามียาแก้ปวดกับแก้อักเสบหรือเปล่า" ฉันถามขณะเริ่มเช็ดตัวให้ทริกซ์ รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างเมื่อมีเธออยู่ด้วย

"น่าจะมีนะ เดี๋ยวฉันไปดูให้" เธอบอกก่อนจะเดินออกจากห้องขังไป สีหน้ากังวลของเธอทิ้งความรู้สึกอบอุ่นใจไว้ในอกฉัน

"ขอบคุณนะ" ฉันขอบคุณ มองตามเธอไป รู้สึกซาบซึ้งในความช่วยเหลือของเธอ

เธอไปแล้ว และฉันก็ถอนหายใจออกมา มองทริกซ์ด้วยความรู้สึกทั้งเศร้าและขอบคุณปนเปกันไป

นี่เป็นความผิดของฉันทั้งหมด ทริกซ์ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสก็เพื่อปกป้องฉัน แต่ฉันจะทำอะไรได้? ฉันถูกรายล้อมไปด้วยพวกผู้ชายอันตรายที่อาจฆ่าฉันได้ทุกเมื่อ

ฉันถอนหายใจอีกครั้งและเช็ดตัวให้เธอจนเสร็จ เพราะฉันใส่เสื้อผ้าให้เธอไม่ได้ ฉันจึงเอาผ้าคลุมตัวเธอไว้ และลูบผมเธอเบาๆ พลางหวังว่าฉันจะทำอะไรให้เธอได้มากกว่านี้

"ฉันขอโทษนะ ทริกซ์" ฉันพูด รู้สึกแย่เหลือเกิน ความรู้สึกผิดถ่วงหนักอยู่บนบ่าขณะนึกถึงทุกสิ่งที่เธอต้องเผชิญ

เธอเป็นเพื่อนที่ยอดเยี่ยมมาก คอยช่วยเหลือฉันมาตลอดตั้งแต่ฉันมาถึงเมื่อวาน ฉันชอบความบ้าๆ บอๆ ที่ไม่เหมือนใครของเธอ เธอเปรียบเหมือนแสงนำทางแห่งความหวังท่ามกลางความมืดมิดในคุกแห่งนี้

ฉันไม่รู้ว่านานเท่าไรกว่าฮินะจะกลับมาที่ห้องขัง แต่การปรากฏตัวของเธอก็นำความโล่งใจมาให้เล็กน้อย

"หนูจ๋า ฉันได้ยาแก้ปวดกับแก้อักเสบมาแล้วนะ" เธอเอ่ยขึ้นขณะเดินเข้ามา ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ใจชื้น

"โอ้ ขอบคุณมากค่ะ ฮินะ" ฉันขอบคุณเธอ รู้สึกโล่งใจและซาบซึ้งในความเมตตาของเธอท่ามกลางความวุ่นวายนี้

"ฉันเอาน้ำมาให้ด้วยแก้วนึง" เธอยื่นยาและแก้วน้ำให้ฉัน ความห่วงใยฉายชัดในทุกท่วงท่า

"ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ" ฉันยิ้ม รับรู้ถึงความมีน้ำใจของเธอ

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก ทริกซ์ก็เพื่อนฉันเหมือนกัน ยังไงก็ตาม ผู้คุมบอกว่าใกล้จะปิดห้องขังแล้ว ฉันต้องกลับไปที่ห้องของฉันแล้วล่ะ ฝากดูแลเธอด้วยนะ" ดวงตาของเธอสื่อถึงความไว้วางใจ และฉันรู้สึกขอบคุณสำหรับมิตรภาพนี้

"ได้เลยค่ะ ไปเถอะ" ฉันยิ้ม รู้สึกอุ่นใจกับการมีอยู่ของเธอ

"ขอบใจนะจ๊ะ ฝันดีนะ" เธอจากไป และฉันก็ถอนหายใจอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นเพราะความโล่งอก

ตอนนี้ฉันต้องปลุกเธอแล้ว

"ทริกซ์... ทริกซ์ ตื่นเถอะ" ฉันเขย่าตัวเธอเบาๆ อยากให้เธอได้พักผ่อนโดยไม่ต้องกังวล

เธอลืมตาขึ้นและครางออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่แววตาของเธอดูสงบลงแล้ว และนั่นทำให้ฉันมีความหวัง

"ฮินะเอายาแก้ปวดกับแก้อักเสบมาให้ พรุ่งนี้เธอจะรู้สึกดีขึ้นนะ" ฉันประคองศีรษะเธอ ป้อนยาให้อย่างระมัดระวัง อยากจะรับความเจ็บปวดของเธอมาแทน

เธอจิบน้ำและถอนหายใจอย่างโล่งอก และฉันรู้สึกขอบคุณที่พอจะช่วยอะไรเธอได้บ้าง

"ขอบใจนะ" เธอยิ้มอย่างอ่อนแรง และใจฉันก็อบอุ่นกับความรู้สึกขอบคุณของเธอ

"ไม่ต้องขอบใจหรอก นอนเถอะนะ" ฉันลูบผมเธอ หวังว่าเธอจะพบความสงบสุขได้บ้างท่ามกลางความโกลาหลนี้

เธอหลับไปอย่างรวดเร็ว และฉันรู้สึกโล่งใจที่เห็นเธอได้พักผ่อน

ฉันสะดุ้งเมื่อประตูห้องขังปิดลง แต่มันก็นำความโล่งใจมาให้เล็กน้อย เมื่อรู้ว่าตอนนี้เราปลอดภัยขึ้นนิดหน่อย

ฉันนอนถอนหายใจอยู่บนเตียง วันนี้เป็นวันที่วุ่นวาย และพรุ่งนี้คงจะยิ่งกว่า เพราะ "ปีศาจ" ตนนั้นจะออกมาจากห้องขังเดี่ยว แต่อย่างน้อยตอนนี้ เราก็ได้พักผ่อนบ้าง

ฉันแค่หวังว่าเขาจะไม่พยายามทำอะไรกับฉันด้วยเหมือนกัน