บทที่ 2 หญิงสาวที่มีคนหยาบ

เซเวียร์

วันแรกของการเป็นน้องใหม่ปีหนึ่งในมหาลัย แล้วสาวๆ ก็เยอะมาก! แน่นอนว่าส่วนใหญ่อาจจะไปรุมล้อมเซบาสเตียนกับคริสตอส แต่ผมต้องการแค่คนเดียว คนที่จะทำให้ผมรู้สึกเติมเต็ม

เรากำลังคุยกับผู้หญิงสองสามคนใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งใกล้ทางเข้าตึก มาเลียกับอลิสันเป็นรุ่นพี่ทั้งคู่ มาเลียซึ่งตอนนี้อยู่ในสภานักศึกษา บังเอิญเป็นลูกพี่ลูกน้องของเซบาสเตียน

"ค่ะพ่อ เดี๋ยวเจอกันหลังเลิกเรียนนะคะ รักพ่อค่ะ" ผมได้ยินเสียงหวานใสพูด สำหรับผม เสียงของเธอช่างไพเราะเหลือเกิน...ไพเราะเสนาะหู ผมรีบกวาดตามองนักศึกษาแถวลานจอดรถ พยายามอย่างยิ่งที่จะหาต้นตอของเสียงนั้น แล้วผมก็เห็นเธอเดินขากะเผลกอยู่ริมทางเท้าในมหาลัย

"ดูยัยแฟรงเกนสไตน์นั่นสิ" ผู้หญิงที่ชื่ออลิสันพูด พลางชี้ไปทางผู้หญิงที่เดินขากะเผลกมาทางเรา อลิสันไม่ใช่เพื่อนสนิทของมาเลีย แต่เพราะเธอหมายตาเซบาสเตียนไว้ เลยตัดสินใจมาอยู่กับพวกเราก่อนเข้าเรียน

พอผู้หญิงที่เดินขากะเผลกเดินผ่านเรา เธอก็เห็นว่าเรากำลังมองเธออยู่ ปกติเวลาผู้หญิงจับได้ว่าเราจ้องพวกเธอ พวกเธอมักจะหลบตาแล้วหน้าแดง แต่เธอกลับจ้องตอบขณะที่เราจ้อง และเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกตัวเล็กลงภายใต้สายตาของเธอ

"อลิสัน เธอไม่รู้อะไรอย่าพูดเลย" มาเลียพูดเสียงเข้ม "ผู้หญิงคนนั้นเจอเรื่องหนักหนามาเยอะ"

"หมายความว่าไง? โดนรถเมล์ชนมารึไง?" อลิสันพูดพลางหัวเราะ "เพราะดูเหมือนโดนรถเมล์ชนมาจริงๆ นั่นแหละ"

"อลิสัน หุบปากไปเลยดีกว่า ไม่งั้นฉันจะทำให้เธอเหมือนโดนรถเมล์ชนมาจริงๆ ในวันพรุ่งนี้ให้ดู" ผมพูดอย่างรำคาญ อลิสันจ้องผมอ้าปากค้าง ตกใจที่ผมเพิ่งขู่เธอ ผมทำหน้าบึ้งแล้วผลักเธอไปด้านข้าง ยังไงเธอก็ไม่ใช่พวกเดียวกับเราอยู่แล้ว ผมต้องสนใจผู้หญิงที่เดินขากะเผลกนั่น

"มาเลีย เกิดอะไรขึ้นกับเธอเหรอ" ผมถามอย่างร้อนใจ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเรื่องเลวร้ายแบบนั้นจะเกิดขึ้นกับคนที่มีเสียงน่ารักขนาดนี้ได้

"มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะเล่า แต่เธอถูกทำร้ายร่างกายมา" มาเลียพูดพลางถอนหายใจ ความเศร้าฉายชัดในดวงตาขณะมองผู้หญิงคนนั้นค่อยๆ เดินผ่านพวกเราไป

ถูกทำร้ายร่างกาย?! อะไรนะ?! ผมเดาว่าสีหน้าผมคงสะท้อนความสยดสยองที่รู้สึก เพราะผู้หญิงคนนั้นรีบก้มหน้าลงทันที

"หมายความว่าไงที่ว่าถูกทำร้ายร่างกาย มาเลีย" เซบาสเตียนถาม สีหน้าเคร่งขรึมลง

"เซบาสเตียน ฉันขอโทษ ฉันบอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะเล่าให้พวกนายฟังได้" มาเลียตอบ

"มันเกิดขึ้นที่นี่เหรอ" คริสตอสถาม

"ฉันไม่รู้ คริสตอส" มาเลียตอบ "เธอสมัครขอทุน แล้วเพราะเรื่องร้ายๆ ที่เจอมา ฝ่ายรับเข้าศึกษาก็เลยให้ทุนเต็มจำนวน จริงๆ แล้ว ตอนเธอมาสัมภาษณ์ หน้าตาเธอดูแย่กว่านี้เยอะ แถมยังต้องใช้ไม้ค้ำยันด้วยซ้ำ นี่ก็ถือว่าอาการดีขึ้นมากแล้วนะ เดินเองได้แล้ว พวกนาย ถ้าเธออยู่คลาสเดียวกับพวกนาย อย่าพูดหรือเอ่ยถึงเรื่องนี้เด็ดขาด ฉันคิดว่าเธอกับครอบครัวกำลังหลบซ่อนตัวอยู่ แล้วรู้อะไรไหม? อย่าทำอะไรโง่ๆ ด้วยล่ะ ฉันเตือนพวกนายแล้วนะ"

พอเราเข้าห้องเรียน ก็ต้องแปลกใจที่เจอเธอนั่งอยู่แถวมุมห้อง เตรียมจดเลคเชอร์ แทนที่จะเข้าห้องเรียนไปเลย คริสตอสกลับเดินไปหากลุ่มผู้หญิงที่ยืนอยู่ใกล้ประตู

"นี่ๆ รู้จักชื่อผู้หญิงคนนั้นไหม" คริสตอสถามสบายๆ พลางแอบชี้ไปทางผู้หญิงที่เดินขากะเผลก

"อ๋อ จอย เทย์เลอร์" ผู้หญิงคนหนึ่งตอบ

"พวกนายมีใครรู้บ้างไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ" เซบาสเตียนถาม

"ผู้ช่วยสอนบอกว่าเธอถูกทำร้าย เรารู้แค่นั้น ถ้าอยากรู้มากกว่านี้ ฉันว่านายคงต้องไปถามเธอเอง" เด็กผู้หญิงคนเดิมตอบ

"ขอบใจ" ผมพูดแล้วดึงเซบาสเตียนกับคริสตอสออกมาคุยกันข้างๆ "เซบาสเตียน นายลองใช้เส้นสายถามๆ ดูนะว่าพวกเขารู้อะไรเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นบ้าง ถ้าเจอร่องรอยไอ้พวกเหี้ยนั่น ฉันต้องการรู้ ห้ามมีใครลอยนวล"

"ได้เลย" เซบาสเตียนตอบ "แล้วนายจะทำยังไงถ้าฉันเจอไอ้พวกระยำที่ทำแบบนี้กับเธอ"

"ฉันจะหักกระดูกพวกมันทุกท่อน ก่อนจะยิงหัวพวกมันคนละสองนัด" ผมตอบตามความจริง "ดูเธอสิ ใครมันจะไปทำเรื่องแบบนั้นกับเธอได้ลงคอ"

"ไม่รู้สิ แต่ดูเหมือนเธอทำให้ใครบางคนโกรธจัดเลยนะ" คริสตอสพูดขณะพิจารณาเธอมองจากระยะไกล "อาการบาดเจ็บขนาดนี้มันบ่งบอกถึงความเดือดดาล แต่ดูตาเธอสิ มีความเศร้าอยู่ในนั้น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับจอย เทย์เลอร์ เธอก็ไม่สมควรโดนแบบนี้"

"ฉันก็คิดเหมือนนายเป๊ะเลย" ผมพูด เห็นด้วยกับเขา "ฉันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เรามาใช้เส้นสายทั้งหมดที่มีแล้วหาข้อมูลเท่าที่ทำได้กันเถอะ"

"ระวังพวก อาจารย์มาแล้ว" เซบาสเตียนพึมพำ พลางชี้เนียนๆ ไปทางชายร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาในห้องเรียน เขามีผมสีขาว สวมแว่นตา ในมือถือกระเป๋าเอกสารกับแก้วกาแฟ เราเดินตามเขาเข้าไป หยุดมองหาเก้าอี้เพื่อจะได้นั่งติดกัน

ผมเห็นเธอจ้องมาที่เรา ผมเลยตัดสินใจยิ้มให้เธอนิดหน่อย ผมนึกว่าเธอจะยิ้มตอบ แต่เธอกลับรีบหลบหน้า ผมถอนหายใจ ผมอยากช่วยเธอ แต่แค่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง

คริสตอสสะกิดแล้วชี้ไปที่เก้าอี้ว่างสองสามตัวด้านหลังเธอ เริ่มมีหวังขึ้นมาบ้างแล้ว

เรารีบไปนั่งเก้าอี้ด้านหลังเธอ ผมอยากจะแนะนำตัวเอง แต่เธอดูตื่นๆ กลัวๆ แน่ล่ะ... ใครจะไม่หวาดระแวงบ้างหลังจากโดนทำร้ายมาขนาดนั้น

ขาของเซบาสเตียนกระแทกขาผมตลอดเวลาตอนที่เขานั่งถ่างขา เหมือนกำลังผึ่งลูกอัณฑะใหญ่ๆ ของตัวเองอยู่

"เซบาสเตียน ช่วยเลิกเบียดฉันซะทีได้ไหม" ผมบอกเขาพลางดันขาเขาออกไป

ทันใดนั้นเธอก็หันมามองพวกเราและประหลาดใจที่เห็นเรานั่งอยู่ข้างหลัง ผมกำลังจะทักทาย แต่เธอก็รีบหันกลับไป ผมหวังว่าเธอจะหันมาอีกครั้ง แต่ตลอดคาบเรียน เธอก็เมินพวกเรา

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ตัวตน... และมันเจ็บเป็นบ้า

หลังเลิกเรียน ผมมองเธอเดินจากไปอย่างเศร้าๆ ผมกำลังจะตามไป แต่คริสตอสหยุดผมไว้

"เซเวียร์ ให้พื้นที่เธอหน่อยเถอะ นี่เพิ่งวันแรกของการเรียนเอง ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวโอกาสก็มาเอง เมื่อเธอต้องการพวกเรา เราจะอยู่ตรงนั้นเพื่อเธอ ตอนนี้ ปล่อยให้เธอปรับตัวไปก่อน" เขาพูด

"เห็นด้วย" เซบาสเตียนกล่าว "ตอนนี้เรามาเน้นหาตัวคนที่ทำเรื่องนี้กับเธอกันดีกว่า" เขาล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดโทรออก

"คาโป เดอ ลูก้า ฉันต้องการให้นายกับคาโปคนอื่นๆ สืบเรื่องบางอย่างให้ฉันหน่อย" เซบาสเตียนพูด "ไม่ ไม่ใช่เรื่องที่โรงเรียน เอ่อ มันก็... คล้ายๆ กัน ฉันอยากให้นายลองถามๆ ดูว่ามีใครรู้เรื่องการทำร้ายร่างกายผู้หญิงอายุสิบแปด รูปร่างสูงเพรียว ผมสีน้ำตาล ตาสีเขียวอมฟ้าบ้างไหม ถ้าเจออะไรก็ตาม และฉันหมายถึงอะไรก็ได้จริงๆ นายต้องบอกฉัน"

"ไม่ เดอ ลูก้า ถ้าเจอตัวแล้วอย่าเพิ่งไปแตะต้องพวกมัน เซเวียร์จะเป็นคนจัดการเรื่องนั้นเอง" เซบาสเตียนเสริมก่อนจะวางสาย

ผมยิ้มอย่างชั่วร้าย ผมจะทำให้พวกมันชดใช้ในสิ่งที่ทำกับเธอ