บทที่ 224

‘พ่อคะ? พ่อ ได้ยินหนูไหมคะ?’

“ลินนี่!” ผมอดไม่ได้ที่จะตะโกนเสียงดังราวกับว่าลูกอยู่ตรงหน้า

‘พ่อคะ?’

เสียงของลูกขาดๆ หายๆ บอกให้รู้ว่าลูกกำลังพยายามยืดขีดจำกัดของกระแสจิต

‘ลินนี่!’

ผมลองอีกครั้ง คราวนี้ผมล็อกกระแสจิตของลูกเข้ากับของผม ทำให้ผมรับรู้ได้ทุกอย่าง รวมถึงเท้าที่บาดเจ็บหนักด้วย

“โอ๊ย!”

ผมกร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ