บทที่ 232

เสียงเคาะประตูเบาๆ ทำให้ท่านอัลฟ่ายืนขึ้น

“เข้ามา” เขาเรียก ทำให้ฉันสะดุ้ง

“ข้าขอโทษ” เสียงของเขาทุ้มต่ำลงมากเมื่อประตูเปิดออก

“ขอบคุณที่เล่าให้ฟัง ข้าเข้าใจว่าเจ้าเป็นห่วงเจสซ่ามากแค่ไหน และพวกเราจะเริ่มค้นคว้าหาวิธีทำให้เจ้าแข็งแกร่งขึ้น”

เขากล่าวจบพลางมองไปที่เธอ เป็นการให้ความมั่นใจว่าเธอจะได้รั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ