บทที่ 258

“มานี่” ผมบอกพลางดึงเขาขึ้นมาหาตัวผมเบาๆ

เขาครางเบาๆ และขัดขืนเล็กน้อยก่อนจะกอดผมแน่น เราเพียงยืนนิ่งเงียบ รอให้ความบอบช้ำจากการจากลาบรรเทาลง ผมรอให้เขาเป็นฝ่ายผละออกไปก่อน ตามเขาไปเมื่อเขาพร้อมจะเดินไปยังประตูหน้า

“อยากได้ยาอติแวนไหม มันจะยังไม่ออกฤทธิ์จนกว่าเธอจะเดินทางขึ้นเหนือไปได้สักพักแล้ว ดัง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ