บทที่ 37

ทันทีที่เขาเริ่มจะคุกเข่าลงนั่นเองที่ฉันคว้าแขนเขาไว้ หยุดไม่ให้เขาขยับ เขาสบตาฉันแวบหนึ่งก่อนจะก้มหน้ามองพื้นด้วยท่าทีนอบน้อมยอมจำนน

เขามีท่าทางกังวลแต่ไม่ได้พูดอะไรกับฉัน ฉันหยิบเก้าอี้สตูลสองตัวจากอีกฟากของห้องแล้วเรียกชื่อเขาพลางกลิ้งตัวหนึ่งไปให้ ฉันเขี่ยเก้าอี้อีกตัวมาเรื่อยๆ ขณะเดินกลับไป

"เธ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ