บทที่ 66

แพทริคกลับไปกินอาหารอย่างช้าๆ ดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก

ทั้งโต๊ะเงียบกริบเมื่อเดเมียนโพล่งสิ่งที่เขาถามฉันเมื่อตอนกลางวันออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“เขาทำตัวเหมือนลูกหมาป่า”

พวกเราทุกคนหยุดและมองไปที่เขาขณะที่เขากำลังเขี่ยอาหารเล่นเงียบๆ

“ฉันไม่รู้ว่าทำไมเรื่องนั้นยังกวนใจฉันอยู่ แต่ก็นั่นแหละ”

...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ