บทที่สิบเอ็ด

แม่ของฉันเป็นผู้หญิงผิวขาว ผมบลอนด์ ใส่แว่นตา แต่ไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ ฉันไม่เคยเห็นเธอยิ้มหรือหัวเราะเลย และฉันก็พยายามเปลี่ยนแปลงสิ่งนั้นมาตลอด แต่ไม่มีอะไรได้ผล

ฉันยอมแพ้ตอนอายุสิบสอง ฉันขโมยโบว์สีชมพูจากเด็กผู้หญิงในห้องเรียนและเอาไปให้เธอ เป็นหนึ่งในความพยายามที่ล้มเหลวหลายครั้ง แต่เธอก็แค่โยนมัน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ