บทร้อยสามสิบห้า

ฉันรู้สึกถึงลมหายใจของคนที่อยู่ด้านหลังเพียงชั่วครู่ก่อนที่จะจุดไฟที่แขนของฉัน พร้อมโจมตี

ฉันหันไปและเห็นกองทัพของสิ่งมีชีวิตมากมาย ทั้งคนหมาป่า แวมไพร์ และอื่นๆ อีกมากมายที่ฉันแทบจะจำไม่ได้

เปลวไฟในมือฉันดับลงเองตามธรรมชาติ

"พวกเรารอคุณอยู่" พ่อมดที่แตะตัวฉันพูดพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน

เขามองฉันด้ว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ