บทที่ 03: ช่างเป็นคนร้าย!
บทที่ 03: ไอ้สารเลวนั่น!
เอลลี่
พระเจ้า! ไอ้สารเลวนั่น! เขาต้องล้อเล่นแน่ๆ
“แน่นอนว่าไม่! ไม่มีทางเด็ดขาด” ฉันประกาศ รู้สึกทั้งโกรธทั้งหงุดหงิด “ราตรีสวัสดิ์!” ฉันคำรามใส่ พลางกลอกตาขณะเดินผ่านเขาไป
ไอ้ทุเรศเอ๊ย
พอกลับมาในห้องนั่งเล่น ฉันก็คว้ากระเป๋าจากโต๊ะข้าง
“ฉันไปแล้วนะ ขอบคุณสำหรับคืนนี้ รักพวกแกนะ” ฉันพูด พลางมุ่งหน้าไปที่ประตู
“ทุกอย่างโอเคไหม” แอนนาถามพลางลุกขึ้นยืน
ฉันหันไป เห็นอีธานกลับมาจากห้องครัว
“แน่นอนสิ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ” ฉันฝืนยิ้มให้กลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่บนโซฟา ก่อนจะเดินออกจากประตูไป
ดอกไม้
ฉันตื่นนอนราวๆ แปดโมงเช้า เร็วกว่าที่คิดไว้มาก ฉันเกลียดการตื่นก่อนสิบโมงในวันอาทิตย์จริงๆ ความคิดนั้นทำให้ฉันนึกถึงบทสนทนากับไอ้สารเลวนั่นเมื่อคืน
ไอ้ทุเรศนั่นกล้าดียังไงมาชวนฉันมีเซ็กซ์หลังจากคุยกันได้แค่สองนาที ไม่อยากจะเชื่อเลย! หล่อขนาดนั้นแล้วยังจะให้นิสัยดีอีก มันคงจะมากไปสินะเอลลี่ น่าเสียดายจริงๆ...
ขณะที่ยังอยู่บนเตียง ฉันส่งข้อความไปหาแอนนา ถามว่าเธอยังหลับอยู่หรือเปล่า เธอตอบกลับมาทันที ชวนฉันไปทานอาหารเช้า ฉันนึกขึ้นได้ว่าวิลล์คงออกไปวิ่งกับไอ้สารเลวนั่น ฉันไม่อยากเจอเขาเลยจริงๆ
หลังจากลุกจากเตียง ฉันก็อาบน้ำและแต่งตัวให้เหมาะกับอากาศหนาวปลายฤดูหนาว
แอนนาอาศัยอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ช่วงตึก ทำให้ฉันสามารถเดินไปเยี่ยมเธอได้ทุกเมื่อที่ทำได้ เธอเพิ่งแต่งงานได้เพียงสองปีและเป็นคนเลือกอพาร์ตเมนต์นี้กับวิลล์ ฉันดีใจสุดๆ ที่มีเพื่อนสนิทอยู่ใกล้ๆ
เธอเปิดประตูทันทีที่ฉันเคาะ ในชุดวอร์ม
“ข้างนอกมันโคตรหนาวเลยใช่ไหมล่ะ” เธอถามพลางรับเสื้อโค้ทของฉันไป
หลังจากเอาไปแขวน เธอก็กลับมากอดฉัน
“อย่าให้พูดเลย”
“วิลล์นี่มันบ้าจริงๆ ที่ออกไปวิ่งตอนเช้าหน้าหนาว”
“แต่เธอก็ยังแต่งงานกับเขานะ”
“ความบ้าเล็กๆ น้อยๆ มันจะไปสู้ซิกซ์แพ็กแน่นๆ นั่นได้ยังไงล่ะ” เธอขยิบตา
“เธอพูดถูกเสมอเลย”
“เดี๋ยวฉันไปเอาช็อกโกแลตร้อนมาให้ อยากได้คุกกี้หรืออย่างอื่นด้วยไหม”
“เค้กได้ไหม”
“ได้สิ ช็อกโกแลตไหม วิลล์ทำอันอร่อยไว้เมื่อเช้าวานนี้เอง”
“เอาเลย! นอกจากซิกซ์แพ็กแน่นๆ นั่นแล้ว ผู้ชายคนนี้ยังทำอาหารเป็นอีก! พระเจ้า! ฉันต้องไปทำสัญญากับใครถึงจะได้แบบนี้มาสักคนเนี่ย” ฉันทิ้งตัวลงบนโซฟา ไขว่ห้าง เธอหัวเราะมาจากห้องครัวที่อยู่ติดกันขณะเตรียมถาด “อพาร์ตเมนต์นี้ดูสวยขึ้นทุกครั้งที่ฉันมาเลยนะเนี่ย”
“ขอบใจจ้ะ เอ้านี่” เธอบอก พลางวางถาดลงระหว่างเราบนโซฟา “ทีนี้บอกมาซิว่าทำไมเมื่อคืนเธอถึงรีบเผ่นออกไป พวกเราพยายามเค้นถามจากอีธานแล้วนะ แต่เขาบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งฉันรู้ว่าโกหก ฉันเห็นสายตาที่เธอมองเขาก่อนออกไป”
“เขาก็แค่คิดว่าเป็นความคิดที่ดีที่จะชวนฉันมีเซ็กซ์หลังจากคุยกันได้แค่สองนาที”
“เขาบอกว่าอยากมีเซ็กซ์กับเธอเหรอ” เธอเบิกตากว้าง
“ดูเหมือนว่าเขาไม่มีอะไรดีกว่านี้จะทำแล้วก็คิดว่าฉันง่ายล่ะมั้ง”
“หรือเขาอาจจะคิดว่าเธอฮอตมากแล้วก็อยากมีเซ็กซ์กับเธอจริงๆ ก็ได้ ไม่คิดจะตอบตกลงสักแวบเลยเหรอ”
“อะไรนะ แน่นอนว่าไม่สิ”
ฉันไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยจริงๆ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นหนึ่งในผู้ชายที่น่าดึงดูดที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาก็ตาม
“เธอก็รู้... ผู้ชายคนนั้นน่ะ...”
“โคตรทุเรศ!”
“ฮอตมาก”
“แอนนา!” ฉันดุเธอ
“ก็เขาฮอตจริงๆ นี่นา แต่ฉันรู้ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอมองหา”
“ฉันไม่ได้มองหาอะไรทั้งนั้น ฉันแค่รู้ว่าฉันไม่ต้องการอะไร”
“รู้แล้วๆ แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอไม่คิดถึงเรื่องนั้นเลยสักนิด”
“ไม่เลย ไม่สักนิด เขาเป็นคนห่วยแตกสิ้นดี เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฉันเลยสักอย่าง”
“เธอไม่คิดว่าเขาน่าดึงดูดเหรอ”
บ้าชะมัด เธอกำลังทำให้ฉันคิดถึงเขา เรื่องที่ฉันพยายามจะเลี่ยงสุดชีวิต แต่ภาพของเขามันชัดเจนมากในหัวฉัน
“ทำไมเธอถึงถามแบบนั้นทั้งๆ ที่ฉันกำลังบอกว่าเขาทำตัวเหมือนไอ้สารเลว”
“ถ้าเขาชวนหลังจากที่ได้รู้จักเธอดีกว่านี้แล้ว เธอจะคิดเรื่องตอบตกลงบ้างไหม”
“เรื่องนั้นไม่ต้องพูดถึงเลย”
“อ๋อ เข้าใจละ เธอก็ว่าเขาหล่อมากเหมือนกันสินะ”
“นี่มันไร้สาระสิ้นดี! เปลี่ยนเรื่องคุยกันเถอะ”
ดอกไม้
ฉันเลี้ยวตรงหัวมุมและเกือบจะหันหลังกลับแล้วถ้าวิลล์ไม่เห็นฉันทันทีที่ก้าวเท้าออกไป พวกเขากำลังกลับมาจากการวิ่ง ในชุดวอร์มหนาๆ กับหมวกไหมพรม
ชิบหาย ทำตัวสุภาพเข้าไว้ มันง่ายนิดเดียว
“ดูเหมือนเมียฉันจะตื่นแล้วนะ” วิลล์พูด พลางหยุดอยู่ตรงหน้าฉันบนทางเท้าก่อนจะกอดฉัน จนฉันต้องยืดตัว “อรุณสวัสดิ์ เอล”
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ พวกเราทานอาหารเช้าด้วยกันแล้ว เค้กคุณอร่อยมากเลย”
“ดีใจที่เธอชอบนะ เดี๋ยวฉันจะทำอันพิเศษให้เธอเลย ฉันว่าอย่างน้อยฉันก็สั่งสอนบทเรียนให้อีธานไปได้บ้างแล้วล่ะ”
"อะไรนะ ฉันไม่เป็นไร" อีธานพูดจากด้านหลังวิล
ฉันพยายามเมินเขาให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่สุดท้ายก็ต้องหันไปเผชิญหน้าแล้วฝืนยิ้ม
"อรุณสวัสดิ์" ฉันพึมพำ
"อรุณสวัสดิ์ เอลลี่"
"เอ่อ ฉันต้องไปแล้วล่ะ ไว้เจอกันนะวิล"
ฉันเดินต่อไป ทิ้งพวกเขาไว้ข้างหลัง แต่ก็เดินไปได้อีกไม่กี่ก้าวเท่านั้นก่อนจะได้ยินอีธานเรียกชื่อฉัน
ฉันหยุด หายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหันกลับไป แค่เห็นใบหน้าสมบูรณ์แบบของเขาก็พอจะทำให้ฉันหงุดหงิดแล้ว
เขาสูงจนฉันต้องเงยหน้ามอง และนั่นยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก
"นายต้องการอะไร" ฉันถาม
"เมื่อกี๊ฉันเกือบจะเชื่อแล้วนะว่าทุกอย่างปกติดี เคยคิดจะไปเป็นนักแสดงบ้างไหม"
เขาสวมหมวกบีนนี่สีดำที่ขับให้เห็นกรามเหลี่ยมชัดเจน
"นายมีอะไรจะพูดกับฉัน หรือแค่อยากจะกวนประสาทฉัน"
"โห... เธอเปิดรับฟังคนอื่นแบบนี้ตลอดเลยเหรอ" มือของเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง
"เฉพาะกับพวกงี่เง่าเท่านั้นแหละ"
"เป็นนักวิทยาศาสตร์ที่อารมณ์ร้อนจังนะ"
"อยากจะพูดอะไรก็พูดมา"
"ดูเหมือนว่าเธออาจจะมีความประทับใจแรกที่ไม่ดีกับฉันเท่าไหร่นะ"
"เหรอ ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้นล่ะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันสุดฤทธิ์เท่าที่ทำได้
"ตลกดีนี่ ที่ฉันหมายถึงคือ เมื่อวานฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอขุ่นเคืองใจกับคำชวนนั่นนะ ตรงกันข้ามเลยต่างหาก"
"นายไม่ได้ทำให้ฉันขุ่นเคืองใจสักหน่อย"
"ไม่เห็นจะดูเป็นอย่างนั้นเลย" เขาเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อ "เบนเน็ตต์บอกฉันแล้วว่าเป็นความคิดที่ไม่ดี... แต่ฉันบังเอิญได้ยินเพื่อนเธอบอกว่าเธอต้องการระบายเรื่องอย่างว่าน่ะสิ ก็เลย..."
"นายแอบฟังเหรอ"
"ฉันกำลังเดินเข้ามาพอดี แล้วก็ขออนุญาตทันทีเลยนะ เธอบอกว่าเธอไม่ได้ขุ่นเคืองใจ แต่เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังโกรธฉันอยู่"
"สิ่งที่นายทำมันบอกฉันว่านายเป็นคนแบบไหน ไม่เกี่ยวกับฉันเลยสักนิด"
"แล้วฉันเป็นคนแบบไหนล่ะ"
"แบบที่ฉันอยากจะอยู่ให้ห่างๆ เอาอย่างนี้แล้วกัน... ฉันจะปฏิบัติตัวสุภาพกับนายก็เพราะนายเป็นน้องชายของเบนเน็ตต์ และเพราะอย่างนั้น เราคงจะได้เจอกันแถวนี้บ้าง แต่ก็แค่นั้นแหละ ขอให้โชคดีในชีวิตนะ" ฉันหันหลังจะเดินจากไป แต่เขาก็ยังพูดต่อ
"เธอไม่เคยมีเซ็กส์กับคนที่เพิ่งเจอกันเลยเหรอ เพราะฉันว่าเธอกำลังทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่นะ"
"ช่างมันเถอะ นายยิ่งทำตัวงี่เง่ามากขึ้นไปอีก"
เขายังคงเดินตามฉันมา
"มันก็แค่คำชวนไปมีเซ็กส์ เธอนั่นแหละที่บ้าไปเอง"
"ช่างมันเถอะ นายไม่เข้าใจหรือไง" ฉันหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง
"ฉันก็แค่พยายามจะขอโทษ"
"ขอโทษเรื่องอะไร นายคิดว่านายทำอะไรผิดงั้นเหรอ"
"เปล่า อย่างที่บอก ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอขุ่นเคืองใจ"
"นายไม่ได้ทำไงล่ะ เพราะงั้นก็เลิกขอโทษได้แล้วในเมื่อนายไม่ได้รู้สึกผิด"
"เธอยังโกรธอยู่เลย และฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม ฉันอยากจะเลี่ยงปัญหาเพราะเพิ่งกลับมาแท้ๆ"
นายควรจะคิดถึงเรื่องนั้นตั้งแต่เมื่อวานแล้วสิ ไอ้บ้าเอ๊ย
"จะไม่มีปัญหาอะไรจากฝั่งฉันแน่นอน"
"เยี่ยม"
"เยี่ยม ลาก่อน!"
ฉันเดินจากไป ทิ้งเขาไว้ข้างหลัง
สวัสดีค่ะ คุณต้องการให้ดิฉันช่วยแก้ไขข้อความภาษาไทยที่มีตัวอักษรภาษาอังกฤษปะปนหรือไม่คะ กรุณาส่งข้อความที่ต้องการให้ตรวจสอบมาได้เลยค่ะ
เราวางแผนจะไปทานมื้อกลางวันด้วยกันวันอังคาร พอฉันกับแอนนาไปถึงที่บาร์ โซอี้กับเบ็นก็รออยู่แล้วกับวิล นั่งอยู่ที่โต๊ะตรงมุมห้อง
แอนนาโน้มตัวเข้าไปจูบวิลโดยไม่ลังเลทันทีที่เราเดินเข้าไปถึง ฉันทักทายทุกคนด้วยคำว่า "หวัดดี" ทั่วๆ ไป
"ทุกอย่างโอเคไหม เอล" วิลถามขึ้นหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง สังเกตเห็นว่าฉันเงียบไปขณะที่พวกเขาคุยกัน
อารมณ์ฉันแย่มากสัปดาห์นี้ สงสัยจะเป็นเพราะประจำเดือน
"แค่ปวดหัวน่ะ"
"บางทีของขวัญของฉันอาจจะช่วยได้นะ" โซอี้พูดพลางก้มลงหยิบถุงวิคตอเรียส์ซีเคร็ตสองใบขึ้นมา
เธอยื่นให้แอนนาใบหนึ่งและให้ฉันอีกใบ
"นี่ไม่ใช่วันเกิดฉันหรืออะไรสักหน่อยนี่นา..." แอนนาพูดอย่างงงๆ ขณะเปิดถุง "แต่ก็ขอบใจนะ" เธอดึงกล่องออกมาวางบนโต๊ะขณะที่ฉันกล่าวขอบคุณโซอี้
"ว้าว! มัน... สีชมพู" แอนนาอุทานหลังจากเปิดกล่องและแกะห่อชุดชั้นในลูกไม้สีชมพูตัวจิ๋วออกมา
มันแทบจะปิดบังอะไรไม่ได้เลย โซอี้หัวเราะมาจากอีกฝั่งของโต๊ะ วิลยิ้มเจ้าเล่ห์ ส่วนเบนเน็ตต์ส่ายหัวอย่างไม่เห็นด้วย เขาทำแบบนั้นบ่อยๆ ส่วนหนึ่งเพราะเขาเป็นคนขี้หงุดหงิด และอีกส่วนหนึ่งเพราะเขาไม่ชอบเรื่องไร้สาระแบบนี้
"สีนี้แสดงความเป็นตัวฉันได้ดีจริงๆ เลยนะ" แอนนาพูดประชดขณะที่วิลหยิบชิ้นส่วนต่างๆ ขึ้นมาดู
"ฉันว่าวิลดูจะชอบของขวัญมากกว่าเธออีกนะ" โซอี้พูดพลางหัวเราะ "แล้วเธอล่ะ เอลลี่ ไม่เปิดของตัวเองดูหน่อยเหรอ"
"ฉันว่าของขวัญแบบนี้มันเหมาะกับแอนนาดีนะ... แต่ถ้าเป็นของฉัน มันคงจะลงเอยด้วยการโดนแมลงกินในตู้เสื้อผ้ามากกว่า" ฉันวางกล่องลงบนโต๊ะ
"เวรเอ๊ย..." เบนเน็ตต์พึมพำ ทำให้พวกเราทุกคนหันไปมองทางที่เขามองอยู่ ตรงทางเข้าร้านอาหาร
เยี่ยมเลย อีธานกำลังเดินมาทางนี้
