บทที่ 10
โนอาห์
ฉันมันโง่... ฉันมันโง่จริงๆ
ฉันเดินวนไปวนมาในห้องทำงานของฉัน กดโทรศัพท์ในมือขณะที่ความคิดของฉันยังคงวนเวียนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคาเฟ่ ดาเลียดูเหมือนจะตกใจกับคำพูดของฉัน และเธอน่าจะโกรธฉันเพราะเธอดูเศร้าเมื่อเธอออกจากคาเฟ่หลังจากฉัน ฉันรู้เพราะฉันนั่งอยู่ในรถอย่างน้อยสามสิบนาทีหลังจากที่ฉัน...
เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ
บท
1. บทที่ 1
2. บทที่ 2
3. บทที่ 3
4. บทที่ 4
5. บทที่ 5
6. บทที่ 6
7. บทที่ 7
8. บทที่ 8
9. บทที่ 9
10. บทที่ 10
11. บทที่ 11
12. บทที่ 12
13. บทที่ 13
14. บทที่ 14
15. บทที่ 15
16. บทที่ 16
17. บทที่ 17
18. บทที่ 18
19. บทที่ 19
20. บทที่ 20
21. บทที่ 21
22. บทที่ 22
23. บทที่ 23
24. บทที่ 24
25. บทที่ 25
26. บทที่ 26
27. บทที่ 27
28. บทที่ 28
29. บทที่ 29
30. บทที่ 30
31. บทที่ 31
32. บทที่ 32
33. บทที่ 33
34. บทที่ 34
35. บทที่ 35
36. บทที่ 36
37. บทที่ 37
38. บทที่ 38
39. บทที่ 39
40. บทที่ 40
41. บทที่ 41
42. บทที่ 42
43. บทที่ 43
44. บทที่ 44
45. บทที่ 45
46. บทที่ 46
47. บทที่ 47
48. บทที่ 48
49. บทที่ 49
50. บทที่ 50
51. บทที่ 51
52. บทที่ 52
53. บทที่ 53
54. บทที่ 54
55. บทที่ 55
56. บทที่ 56
57. บทที่ 57
58. บทสรุป
ย่อ
ขยาย
