บท 1105

แต่ยู่หย่งยังคงต้องการสิ่งนี้อย่างมาก เพราะเมื่อถึงวัยกลางคนแล้ว ร่างกายก็ไม่เหมือนเดิม แม้จะกินโกวฉี่กำมือใหญ่ๆ ทุกเดือน แต่ทุกครั้งก็ยังทำให้เหลียงหรงหรงรู้สึกไม่สุขไม่ทุกข์ ความน้อยใจนั้น เกือบจะกลายเป็นสตรีที่ถูกทอดทิ้งในห้องหับแล้ว

ยู่หรั่อเสวียพูดว่า "เสี่ยว พรุ่งนี้ฉันจะกลับบ้านเกิดไปงานเลี้...