บท 1295

บทที่ 1295 ความสงสารเอ่อล้นใจ

ในห้องเด็กอ่อน ไฟเปิดสลัวๆ เพียงดวงเดียวตรงหัวเตียง แสงนวลอ่อนโยนส่องไปยังตู้อบเด็กอย่างแผ่วเบา ท่ามกลางความเงียบสงบ เสียงร้องไห้แงๆ ของเด็กน้อยก็ยังฟังดูน่ารัก

หัวใจของเวินหนิงอ่อนยวบลง เธอแยกแยะจากประสบการณ์ที่ผ่านมาได้ว่า เด็กไม่ได้เจ็บปวด แค่กำลังร้องขอนมกินจริงๆ

...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ