บท 2
บทที่ 2 พ่อของเด็กตามมาถึงที่
เวินหนิงตะลึงงัน ใบหน้าเล็กซีดเผือด หัวใจเต้นระรัว ผู้ชายคนนั้น… เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาสูงต่ำดำขาวหรือหน้าตาเป็นอย่างไร!
เธอแค่ต้องการขอความช่วยเหลือ แต่กลับถูกเขา… ความโกรธและความอัปยศอดสูผุดขึ้นในใจ
ชายคนนั้นพยุงเธอขึ้นรถอย่างรวดเร็ว เวินหนิงไม่ได้ขัดขืน เธอไม่มีที่ไป โรงพยาบาลมีคนเยอะ ในฐานะคุณหนูตระกูลดังอันดับหนึ่งของเมืองหรงเฉิง การที่เธอเปิดเผยตัวตนที่นี่ก็เท่ากับส่งตระกูลเวินไปตายชัดๆ!
กำมือเล็กๆ ของเธอแน่น เวินหนิงสังเกตรถเบนท์ลีย์ที่ดูเรียบหรูคันนี้
ชายคนนั้นรับโทรศัพท์ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเคารพ “ครับ คุณผู้หญิง ผมรับคุณหนูเวินมาแล้วครับ”
“ใจเย็นๆ ก่อนครับ หลานทองตัวน้อยของคุณท่านยังไม่ทันได้ฝังตัวเลยนะครับ…” เขาปลอบหญิงชราอย่างจนใจ
ไม่นานรถก็ขับมาถึงคฤหาสน์ที่ตั้งอยู่บนเนินเขา ซึ่งเป็นบ้านพักของเศรษฐีที่ดูเรียบง่าย เมื่อเวินหนิงลงจากรถ ก็มีแม่บ้านสองคนยืนรอต้อนรับอยู่ที่ประตู
“นี่คือป้าเซี่ยกับป้าตง พวกเขาจะดูแลคุณเป็นเวลาสิบเดือน จนกว่าคุณจะคลอดลูกออกมา” ชายคนนั้นกล่าว
เวินหนิงชะงักไป ตระหนักได้ว่าตัวเองถูกหลอกแล้ว ดวงตาทั้งสองข้างฉายแววเย็นชา “เขาเห็นฉันเป็นอะไร? เเขาคิดว่าฉันเป็นอะไร? แค่เครื่องจักรผลิตทายาทรึไง? ไปตามไอ้บ้านั่นมาเดี๋ยวนี้อ? ไปเรียกไอ้คนเลวคนนั้นมาพบฉัน”
“คุณผู้ชายไม่ใช่คนเลว วันนั้นเขาถูกคนลอบทำร้าย ไม่อย่างนั้นคุณก็คงไม่มีโอกาสหรอกครับ”
“…”
เวินหนิงโกรธจัด ถูกบังคับให้พยุงเข้าไปในบ้าน แม้ร่างกายจะอ่อนแอแต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ เธอประท้วงอดอาหารกับเหล่าแม่บ้าน บีบบังคับให้พวกหล่อนโทรหาเจ้านาย
พอตกเย็น ป้าตงก็นำข่าวมาบอกในที่สุด “คุณผู้ชายจะมาพบคุณคืนนี้ค่ะ”
เวินหนิงแอบกำหมัดแน่น หัวใจระคนทั้งความแค้นและความอยากรู้อยากเห็นในตัวผู้ชายคนนั้นไม่ได้!
กลางดึก เวินหนิงซ่อนตัวอยู่ในห้องนอน ได้ยินเสียงเครื่องยนต์จากชั้นล่าง
เสียงพูดคุยแผ่วเบาดังขึ้น
เสียงนั้นหายไปที่หน้าประตู ลูกบิดประตูห้องของเธอค่อยๆ หมุน——
หัวใจของเวินหนิงเต้นเร็วขึ้น คว้าแจกันใบหนึ่งขึ้นมาถือไว้ในมืออย่างแรง เธอกลั้นหายใจรอ
ประตูเปิดออก เงาร่างสูงใหญ่ผิดปกติพุ่งเข้ามา ราวกับว่าอุณหภูมิที่หน้าประตูลดต่ำลงโดยอัตโนมัติ ผู้ชายคนนี้ดูน่าเกรงขามมาก!
เวินหนิงตัวสั่นเล็กน้อย ถึงได้เห็นว่าเขาเคาะประตูอย่างสุภาพบุรุษ ขาเรียวยาวคู่งามก้าวเข้ามา
เธอทั้งตกใจและโกรธ ยกแจกันขึ้น
ชายคนนั้นบี้บุหรี่ในมือ นิ้วเรียวยาวของเขาทิ้งลง เขาเตือนเธอด้วยท่าทีสูงส่งและเย็นชา “ก่อนจะฟาดผม ถอยหลังไปสองก้าวคือโซฟา ระวังอย่าหกล้มล่ะ!”
“…” เอ๊ะ? เวินหนิงมองไปข้างหลังอย่างอับอาย
น้ำเสียงของเขาฟังดูนุ่มทุ้มสง่างาม แต่ก็แฝงไปด้วยความเด็ดขาด
เธอจ้องมองเขาอย่างดุเดือด สัตว์ร้ายในคืนนั้นมีพละกำลังมหาศาล แต่ผู้ชายตรงหน้ากลับดูสุภาพและสูงส่ง ถึงขั้นมีมารยาทดี เพียงแต่เย็นชาจนเกินไป ทั่วทั้งร่างแผ่กลิ่นอายของผู้ใหญ่ที่ควบคุมทุกอย่างได้
ยากที่จะเชื่อมโยงคนทั้งสองเข้าด้วยกัน
เมื่อเขาหันกลับมา เวินหนิงเห็นว่าเขาสวมหน้ากากครึ่งซีกสีเงิน
มองไม่เห็นหน้าตาชัดเจน รู้เพียงว่าสันจมูกโด่ง โครงหน้าลึกล้ำ แนวกรามสมบูรณ์แบบ
แจกันของเวินหนิงถูกเขาปัดลง เขาจ้องมองเธอ “ถ้าวันนั้นผมทำให้คุณเจ็บ ผมขอโทษ และขอโทษแค่เรื่องนี้เท่านั้น”
เวินหนิงตะลึงไป พอได้สติ ใบหน้าเล็กๆ ของเธอก็แดงก่ำ
ร่างสูงใหญ่ของเขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ แผ่แรงกดดันอย่างมหาศาล มองสำรวจเธอด้วยแววตาเย้ยหยัน “ผมไม่สนว่าคุณมีจุดประสงค์อะไรถึงได้ปีนขึ้นรถของผม ตั้งท้องแล้วจงใจให้แม่ของผมมาพบคุณ…”
“คุณเข้าใจผิดแล้ว!” เวินหนิงกัดริมฝีปาก
ชายคนนั้นมองลงมาอย่างเหนือกว่า “ท่านเหลือเวลาอีกแค่ปีเดียว ตามที่คุณต้องการ เราจะแต่งงานกัน หนึ่งปีหลังจากคุณคลอดลูกแล้วก็ไปซะ ผมจะให้ค่าชดเชยก้อนหนึ่งแก่คุณ!”
คำพูดของเขาเหมือนเป็นคำสั่ง ไม่ใช่การต่อรอง
เวินหนิงมีสีหน้าขุ่นเคืองเล็กน้อย “คุณเห็นฉันเป็นแค่เครื่องมือผลิตลูกกับเอาไว้หลอกคนอื่น ฉันจะยอมตกลงกับคุณด้วยเหตุผลอะไร?”
เขาเปิดโทรทัศน์ ดวงตาสีนิลของเขาฉายแววขบขันเล็กน้อย
ส่วนเวินหนิงก็ได้เห็นแล้วว่า: “คุณพ่อเวินยืนยัน เวินหนิงนอกใจจนถูกฆ่า! ตระกูลเวินเตรียมจัดพิธีศพในบ่ายวันพรุ่งนี้ ตามพินัยกรรมของเธอ เครื่องประดับรุ่ยเทียนภายใต้ชื่อของเธอจะถูกครอบครองโดยสวี่อี้ ทรัพย์สมบัติมหาศาลที่คุณตาทิ้งไว้ให้ จะตกเป็นของน้องสาว เวินซือโหรว คนในตระกูลเวินต่างโศกเศร้าเสียใจอย่างสุดซึ้ง…”
บนใบหน้าที่เฉยชาของเวินหนิง เต็มไปด้วยความเกลียดชังจนตัวสั่น
รีบร้อนที่จะฝังเธอนัก แม้กระทั่งพินัยกรรมของเธอก็ยังปลอมแปลงได้อย่างแนบเนียน!
“ตระกูลเวินทำกับคุณแบบนี้ คุณไม่คิดจะแก้แค้นเหรอ?”
“ต้องแก้แค้นสิ!” เวินหนิงกัดฟันกรอด
ครั้งหนึ่ง เธอเคยเชื่อใจในความรักจอมปลอมของครอบครัวนี้มาก พ่อบอกให้เธอยอมน้องสาว สวี่อี้ก็ขอให้เธอสนับสนุนเวินซือโหรว บอกว่าจะแต่งงานกับเธอเป็นภรรยา ดังนั้นเธอจึงทุ่มเททุกอย่าง ปูทางให้คนอื่นอย่างสมบูรณ์แบบ!
“คุณเป็น ‘คนตาย’ ไปแล้ว แม้แต่ที่ซ่อนตัวก็ยังไม่มี คุณมีทางเลือกอื่นอีกหรือ?”
ชายคนนั้นเงยดวงตาคมกริบดุจน้ำหมึกขึ้น ต่อรองอย่างเฉียบขาด
เขายื่นข้อตกลงฉบับหนึ่งออกมา วางมันลงอย่างสง่างาม
เวินหนิงสูดหายใจเข้าลึกๆ กลืนน้ำตาลงไปในดวงตากลมโตของเธอ ก้มหน้าลง “ไม่เหลือแล้วค่ะ ฉันต้องการการคุ้มครองจากคุณผู้ชาย”
เขามองมาจากที่สูงส่ง “การคุ้มครองของผมขึ้นอยู่กับความจริงใจในการร่วมมือของคุณ เมื่อแต่งงานกันแล้ว เรามีข้อตกลงสามข้อ:
ต่างคนต่างอยู่ ไม่ก้าวก่ายกัน อย่าทรยศผม และที่สำคัญ อย่าพยายามที่จะรักผม”
หลงตัวเองชะมัด เวินหนิงหยิบปากกาขึ้น เซ็นชื่อลงไปอย่างช้าๆ ชายคนนั้นลุกขึ้นยืน เอ่ยคำพูดออกมาอย่างประหยัด “พรุ่งนี้ไปจดทะเบียนสมรส!”
เธอพยักหน้า นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วขมวดคิ้วถาม “เด็กคนนี้… ฉันต้องคลอดเขาออกมาจริงๆ หรือคะ?”
