บท 792

บทที่ 792 หลี่เฉิงอวี้ขอการให้อภัย

เด็กน้อยทั้งสองตะลึงไปครู่หนึ่ง

จิ่วจิ่วใจเสียแวบหนึ่ง ราวกับเดาได้ว่าหม่ามี้จะมาคิดบัญชีทีหลัง

"หม่ามี้กำลังพูดอะไรอยู่... มะ...ไม่มีนะครับ!" จิ่วจิ่วรีบส่ายหัวตะกุกตะกักทันที

ท่าทางที่เหมือนคนร้อนตัวนั่น เวินหนิงแทบจะทนดูไม่ได้ เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะโกหก

โม่...