บท 1

เพี๊ยะ!

เสียงตบหน้าดังเปรี้ยงพร้อมเสียงฟ้าแลบและฟ้าร้อง สายฝนเทกระหน่ำลงมาเปียกชุ่มเสื้อผ้าของทั้งสองในพริบตา

“เจียงหลาน ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ตอนนี้ฉันคงได้เป็นคุณนายลู่ไปแล้ว!”

ผู้หญิงตรงหน้าตะโกนด้วยความคลั่งไคล้ โกรธจัดระบายความไม่พอใจออกมาอย่างเต็มที่

เจียงหลานเปียกชุ่มทั้งตัว เอียงหัวไปทางหนึ่ง บนใบหน้าปรากฏรอยฝ่ามือชัดเจน ริมฝีปากสั่นระริกขณะที่ยื่นมือไปอธิบายกับเซี่ยเหยียน

เซี่ยเหยียน ฉันขอโทษนะ

เสียงฟ้าร้องดังขึ้นอีกครั้ง สายฝนยิ่งโหมกระหน่ำหนักขึ้น เซี่ยเหยียนมองเจียงหลานที่กำลังใช้ภาษามือขอโทษเธออย่างเงียบงัน แต่ความแค้นและความโกรธยังไม่จางหายไปเลย

เธอผลักเจียงหลานออกไป “ทำไมกัน! ก็แค่เพราะเธอเป็นใบ้ ฉันถึงต้องยอมเธอทุกอย่าง! เจียงหลาน เธอมีสิทธิ์อะไร!”

ใช่สิ...ฉันมีสิทธิ์อะไรกัน?

เจียงหลานยืนนิ่งท่ามกลางสายฝน จ้องมองม่านฝนที่โปรยปรายด้วยสายตาเหม่อลอย

ตอนที่เธออายุห้าขวบ ในวันที่ฝนตกหนักเช่นนี้ คุณปู่ลู่พาเธอมาที่บ้านตระกูลลู่ และบอกกับเธอว่า จากนี้ไป บ้านตระกูลลู่คือบ้านของเธอ และคนในตระกูลลู่คือครอบครัวของเธอ

เธอเป็นใบ้และขี้อายมาก ไม่กล้าสื่อสารกับคนในตระกูลลู่ จนกระทั่งลู่จิ้งฉือเข้ามาในชีวิต

ลู่จิ้งฉือในวัยเก้าขวบที่ดูเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย เขาแนะนำสมาชิกในครอบครัวให้เธอรู้จัก และเรียกเธออย่างอ่อนโยนว่าหลานหลานเหมือนกับคนอื่นๆ

คุณปู่ลู่รักและเอ็นดูเธอมาก ปฏิบัติเธอเหมือนหลานสาวแท้ๆ ของท่านเอง ตอนนั้นคุณปู่ลู่เคยล้อเล่นว่า “หลานหลานจะมาเป็นเจ้าสาวของจิ้งฉือในอนาคตดีไหม?”

เจียงหลานยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจความหมายนั้น ด้วยความกลัวว่าครอบครัวลู่จะไม่ต้องการเธออีก เธอจึงได้แต่พยักหน้าอย่างเดียว

คุณปู่ลู่ดีใจมาก ทุกคนในบ้านหัวเราะอย่างมีความสุข มีเพียงลู่จิ้งฉือที่เบ้ปากอย่างรังเกียจแล้วพูดว่า “ผมไม่อยากได้คนผอมเหมือนลิงให้มาเป็นภรรยาหรอก”

แต่แล้วต่อมา ลู่จิ้งฉือก็เริ่มขุนเธอ เขาบอกว่า “หลานหลาน เธอต้องกินเยอะๆ นะ พอเธออ้วนท้วนขาวนุ่มเมื่อไหร่ ก็มาเป็นภรรยาของผมได้แล้ว”

พอเขาพูดแบบนี้บ่อยเข้า เจียงหลานก็เริ่มเชื่อ ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยความสุขและความเบิกบานใจสำหรับเธอ

แล้วทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อไหร่กันนะ?

เมื่อสามปีก่อน ตอนที่คุณปู่ลู่ป่วยหนัก ก่อนสิ้นใจ ท่านบังคับให้ลู่จิ้งฉือแต่งงานกับเธอ

หลังจากนั้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด

ลู่จิ้งฉือไม่ได้รักเธอ เขาแต่งงานกับเธอเพียงเพราะทำตามคำสั่งเสียของคุณปู่ลู่เท่านั้น หลังจากนั้นเป็นต้นมา คนในตระกูลลู่ก็ทำกับเธอแย่ลงเรื่อยๆ ราวกับว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเธอคนเดียว

วันนี้เป็นวันเกิดของลู่จิ้งฉือ คุณแม่ลู่ตั้งใจทำเค้กพิเศษให้เขา แต่เนื่องจากติดธุระด่วน จึงฝากเจียงหลานนำไปให้

ลู่จิ้งฉือไม่ค่อยกลับบ้าน เจียงหลานจึงทำได้เพียงไปรอเขาที่ชั้นล่างของบริษัท ตั้งใจว่าพอส่งเค้กให้แล้วก็จะกลับ แต่แล้วเซี่ยเหยียนก็ปรากฏตัวขึ้น

เธอคือแฟนของลู่จิ้งฉือ และเคยเป็นเพื่อนสนิทของเจียงหลาน หากไม่มีเจียงหลาน คนที่ควรได้แต่งงานกับลู่จิ้งฉือก็คือเธอ

เธอปัดเค้กทิ้ง กล่าวโทษเจียงหลานอย่างบ้าคลั่ง และทำลายความหวังอันริบหรี่ที่เจียงหลานจะได้พบลู่จิ้งฉือจนย่อยยับ

เซี่ยเหยียนยกมือจะตบเธออีกครั้ง แต่แล้วมีเสียงทุ้มลึกน่าฟังดังขึ้นจากด้านหลัง

“พวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่?”

เจียงหลานเงยหน้าขึ้นมอง ชายในชุดสูทสั่งตัดอย่างดีเดินมาทางนี้ คิ้วขมวดมุ่น ท่าทางสง่างามและเย็นชา

“จิ้งฉือ!”เซี่ยเหยียนหันไปเห็นเขา น้ำตาคลอเบ้า“คุณทำงานเสร็จแล้วเหรอคะ?”

ลู่จิ้งฉือเหลือบมองเจียงหลานแวบหนึ่ง เห็นรอยแดงบนใบหน้าเธอชัดเจน แต่เขาไม่พูดอะไร แค่มองเซี่ยเหยียนอย่างอ่อนโยน“อืม เธอบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับผมไม่ใช่เหรอ”

“วันนี้เป็นวันเกิดคุณ ฉันอยากอยู่ฉลองกับคุณ” เซี่ยเหยียนเดินเข้าไปควงแขนลู่จิ้งฉือ

ลู่จิ้งฉือพยักหน้า “ได้สิ” แล้วก็พาเซี่ยเหยียนเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก

ขณะที่เดินผ่านไป เซี่ยเหยียนยังกลอกตาใส่เธอ ราวกับกำลังประกาศชัยชนะและความเป็นเจ้าของ

เจียงหลานหน้าเรียบเฉย ย่อตัวลง ค่อยๆ เก็บเศษเค้กที่กระจัดกระจายบนพื้นขึ้นทีละชิ้น

สายฝนสาดซัดร่างของเธอจนเปียกปอน เช่นเดียวกับหัวใจที่แตกสลายจนกลายเป็นมหาสมุทร