Bölüm 3

"Oraya daha fazla tıbbi ekip göndereceğim. Doktorlar orada olunca, hepiniz iyi olursunuz."

Arthur'ın sesi tamamen sakindi.

Sanki karısıyla değil de, önemsiz bir yabancıyla konuşuyormuş gibi.

Bir şey hatırlamış gibi ekledi, "Bu süre zarfında virüs geçene kadar evde kalın."

Elaine'in gülümsemesi giderek daha acı bir hal aldı.

Bu yeni mutasyona uğramış bir virüstü.

Şehir çapında bir salgın.

Aşı geliştirseler bile, zaman alacaktı.

"Arthur, bizim için yapabileceğin en iyi düzenleme bu mu?"

Elaine'in gözleri boş ve alaycı bir şekilde konuştu, "Emily'le ilgilenmeyi biliyorsun ama bizi evde bırakıyorsun."

Arthur'ın sesi soğudu, "Uçak kalkmak üzere. Sonra konuşuruz."

Elaine, kesilen aramaya baktı.

Siyah ekran, umutsuz ve acı dolu ifadesini yansıtıyordu.

Emily için, özel bir uçak ayarlamak için ayrıcalığını bile kullanmıştı, ama onu ve çocukları geride bırakmıştı.

Bir koca olarak başarısızdı. Bir baba olarak ise daha da kötüydü!

Üçünün hayatı bir araya gelse bile Emily'nin hayatı kadar değerli değildi!

Elaine'in gözleri, dökülmeyen gözyaşlarıyla yanıyordu. Telefonu asistanına geri verdi ve Vera'nın odasına geri döndü.

Doktor, Vera'nın durumuna göre ilaç yazabilirdi, ama işe yarayıp yaramayacağı sabaha kadar belli olmayacaktı.

Elaine bütün gece uyumadı. Banyodan sıcak suyla bir leğen doldurdu ve sürekli olarak Vera'nın vücudunu nemli bir bezle sildi.

Aşırı kusma nedeniyle, Vera ateşlenmişti.

İlaçlar işe yaramayınca, tek umutları buydu.

Elaine, gece boyunca Vera'nın vücudunu kaç kez sildiğini hatırlamıyordu.

Vera, rahatsızlıktan sürekli ağlıyordu.

Elaine yorgunluğuyla savaşarak, Vera'yı yataktan kaldırdı, sırtını hafifçe pat patladı ve en sevdiği ninnileri mırıldanarak odada dolaştı.

Vera nihayet derin bir uykuya daldığında, Elaine o kadar yorgundu ki kollarını zar zor kaldırabiliyordu.

Dışarıda, gün ışığı perdelerden süzülüyordu.

Ağrıyan kollarını ovuşturarak, Julius'un odasına yöneldi.

Elaine, Julius'un düzgün örtülüp örtülmediğini kontrol etmek istemişti, ama kapıya yaklaştığında içeriden şikayet ettiğini duydu.

Kapı tamamen kapalı değildi, bu yüzden Elaine koridordan net bir şekilde duyabiliyordu.

Julius yatağında yatıyor, Arthur'a akıllı saatinden sızlanıyordu.

"Baba, ne zaman geri geleceksin? Annemle kalmak istemiyorum."

"Sürekli beni kontrol etmek için kurallar koyuyor. Sevdiğim bir dilim pastayı bile fazla yiyemiyorum. Dün de bana bağırdı. Emily'yi özledim."

"Annen böyle biri işte."

Arthur'ın soğuk sesi telefondan gelirken, endişeyle sordu, "Vera nasıl? Hâlâ kusuyor mu?"

"Muhtemelen iyidir. Dün doktor ona ilaç verdi."

Bunu söyledikten sonra, Julius konuyu tekrar değiştirdi, "Baba, Vera'yı ve beni de götürmesi için birini gönderebilir misin? Annemle yaşamaya devam etmek istemiyoruz."

Arthur nazikçe teselli etti, "İyi ol. Durum belirsiz. Şu an evde kalmak en güvenlisi."

"Ama annemle olmak çok moral bozucu."

Elaine gözlerini kapattı, aniden üzerine bir dalga gibi çöken, daha önce hiç yaşamadığı bir yorgunluk hissetti.

Bu telefon olmasa, Julius'un böyle hissettiğini asla öğrenemezdi.

O zamanlar, zayıf bedenine rağmen ikizleri taşımış, sayısız zorluklara katlanmış, düşük yapmamak için hastanede her gün iğne olmuştu.

Sonunda, erken sezaryen ile doğum yapmıştı.

Çocuklar prematüre ve zayıf doğdukları için, Julius'un sindirim sorunları da vardı, her zaman diyetlerini sıkı bir şekilde kontrol etmişti.

Julius tatlıları severdi, ama küçük yaşta ve süt dişlerini kaybederken, diyetinde ve günlük şeker alımında katı kurallar koymuştu.

Şimdi ise bu, onunla yaşamayı "sıkıcı" bulmasının nedenlerinden biri olmuştu.

Elaine döndü ve uzaklaştı.

Vera'nın odasına geri döndü, duvara yaslanarak kısa bir süre dinlendi.

Ama rahat bir uyku uyuyamadı, sürekli Vera'nın durumu hakkında endişeliydi. Termometre sonunda düştüğünde, kendini uykuya bırakabildi.

Vera öğlene kadar uyudu.

Uyandığında, enerjisini geri kazanmış görünüyordu. Gözlerini açtığında, ilk sorusu "Anne, saat kaç? Emily'nin kutlama partisini kaçırdım mı?" oldu.

Elaine ağrıyan şakaklarını ovarak, "Şu an öğlen oldu," dedi.

"Nasıl bu kadar uzun uyudum? Ne kadar aptalım—Emily'nin partisini kaçırdım ve onu tebrik bile edemedim."

Vera endişeyle oturdu, yüzü kendini suçlamayla doluydu, gözleri yaşlarla doldu.

Elaine, Vera'nın yanına oturarak onu teselli etti, "Dün hasta olduğun için bu kadar uzun uyudun. Birazdan tekrar ateşini ölçeyim."

Vera, Elaine'in kolunu çekiştirdi, "Anne, Emily'yi görüntülü arayabilir miyim? Lütfen?"

Elaine'in ilk içgüdüsü reddetmekti.

Emily'den hoşlanmazdı—hatta ondan nefret ederdi.

Bir kadın olarak, Emily'nin bazı sözlerinin ve davranışlarının altındaki gizli niyetleri okuyabiliyordu.

Yine de çocukları ona inanılmaz bir şekilde bağlıydı.

Vera gözyaşlarının eşiğindeydi, tekrar yalvardı, "Lütfen, anne? Emily'nin bana kızmasından ve artık arkadaşım olmamasından korkuyorum."

Elaine tereddüt ettikten sonra yavaşça başını salladı.

Vera hala solgun ve hastaydı. Kızının yüzünde hayal kırıklığı görmek istemiyordu.

İzin aldıktan sonra, Vera hemen neşelendi, neredeyse zıplayacaktı.

Hızla akıllı saatini aldı ve Emily'yi görüntülü aradı.

Emily hemen cevap verdi. Ekranda, uykulu gözlerle, dağınık saçlarla, ipek bir gecelikle, belirgin bir şekilde dağınık görünüyordu.

"Vera."

"Emily!"

Vera heyecanla seslendi, sonra üzgün bir şekilde, "Üzgünüm, Emily. Dün hasta oldum ve kutlama partini kaçırdım. Seni tebrik bile edemedim. Senin için bir hediye hazırlamıştım."

Emily gülümsedi, "Zaten Vera'nın samimiyetini hissediyorum. Bu benim için en iyi hediye."

Konuşurken, uzun saçlarını geriye doğru savurdu.

Vera'nın arkasında, Elaine'in ifadesi aniden karardı ve dudaklarını sertçe ısırdı.

Emily'nin hareketi boynunu kısmen gizlediğinde, büyük kırmızı izler o kadar belirgin değildi.

Ama şimdi, saçlarını geri savurunca, o belirgin izler tamamen ortaya çıktı, hatta geceliğinin altına kadar uzanıyordu.

Dün geceki tutkunun yoğunluğu fazlasıyla belirgindi.