Bölüm 142

Şafak vakti geldiğinde, eşyalarımızı topladık.

Bizi kalmamız için kimse çağırmadı.

Onlar gözyaşı dökmeden, sakin bir şekilde kaldılar.

Evlerinin yanında daha dik durarak, bizi ateş uyandıran bakışlarla izlediler.

Yıkımın ateşi değil.

Ama bir amacın ateşi.

Ve bu yeterliydi.

Doğuya doğru yürüdü...

Giriş yapın ve okumaya devam edin