142: Not again, sevgilim

Hana

Alice, sol elime taktığım yüzüğe dikkatle bakarak bana sabit bir şekilde gözlerini dikmişti. Sanki o küçük nesne, onun hayal edebileceğinden çok daha karmaşık bir hikaye anlatabilirmiş gibi. Sabit bakışları her hareketimi takip ediyordu, avını izleyen bir engerek gibi. Tanıdıktı ama aynı zaman...

Giriş yapın ve okumaya devam edin