237. KALAN KEK

Enkazın içinde öylece yatıyorlardı, tek duyulan ses düzensiz nefes alışları ve yatağın yavaşça gıcırdamasıydı. Ağır ve cansız kolu hâlâ onun etrafına sarılmıştı, hem bir kafes hem de bir sığınak gibiydi.

Derin sessizlikte, saçlarının karışıklığına sürtündü. Sesi o kadar kısık ve neredeyse duyulmazdı...

Giriş yapın ve okumaya devam edin