
If Only He Knew
Aisha Rao · Güncelleniyor · 69.4k Kelime
Giriş
If only her handsome, foolish neighbor can stop with all his gentlemanly-ness and just pin her into the nearest solid obstacle available. And then, perhaps encircle her whimpering body into the solid rippling confines of his warmth to show her the greatest pleasure of being alive and breathing, and moaning beneath his-
But no, he would not. He could not. He would not even want to. As they’ve been best friends for, well, ever.
But it becomes extremely challenging for her when he asks her for something in earnest, the biggest favor he could ever ask, even at the cost of their bond.
The one favour she was sure no friend would ever ask their own.
The one she was sure to lose herself to.
The one she knew she shouldn’t say yes to.
But it would indeed be the one to make her crazy all the way.
Oh, damnit, all to hell.
Bölüm 1
♡ | Epigraph
"His hands are saying that he wants to hold her. His feet are saying that he wants to chase after her...He's probably forgotten that I'm here, beside him."
| Prologue |
"Love is like a wind. You can never see it, but you can always feel it."
Birds were chirping, the skies were all clear except for kites. A soft breeze splattered over trees which reverberated with pleasure. It was the spring season, perfect for every girl and boy, man and woman.
Two children were playing on the playground. Or more like fighting.
"You can never win against me," the little boy said, patting girl's forehead.
The girl tried to reach him, but he was slightly taller than her. How can he be taller? He is just six, the girl thought.
She pouted in annoyance at the rude behaviour of the boy who she didn't even know!
"I will tell my mom that today I met a girl who actually plays with robots and not with those pinkish-pinky dolls,” the boy said while laughing loudly, gripping a grey coloured talking robot in his little finger by its antenna.
"Give me my robot. My father gave that to me!" The girl ran towards the boy and pushed him hard to the ground.
The boy fell straight on his stomach into the puddle of muddy water, his clothes dirtying and his knees bleeding crimson due to the scratch he got right after he fell down. He started to cry, his shrill voice reaching the ambient noise around them, and to the girl's ears.
The girl stared at him.
And stared.
She blinked once.
Twice.
Then she came forward and offered her hand to him, her little fingers too small to pull him out of that mess, but her heart too big to ignore him lying there all injured.
Now it was the boy's turn to stare. Instead of letting her pull him, he actually pulled her by her hand. She also fell into the puddle, the mud splashing all over their clothes, her hands gripping his t-shirt for support and his gripping her little frilly skirt in reflex.
Ten minutes later...
"What did I tell you about giving my robot back? I wouldn't have pushed you then!" the girl said, placing a bandage on his knee wound, blowing air from her mouth to make it less painful.
She took out another band-aid, which her mother had made her keep in her pocket for safety because she had a habit of falling and getting into trouble every time she stepped outside.
She unwrapped it with little difficulty, straightened it out before sticking it to his other arm which was injured while they were trying to get out from that puddle.
He was sniffing his nose when she was completing her little treatment. "I would have given it to you. I am not a bad boy!" said the boy, while wiping tears carelessly from his shirt sleeves.
"Sure,” the little girl dragged the word and continued, “Mommy says I shouldn't go near weeds like you," she said, smiling widely and lifting his arm again to check if she had done the treatment well or not.
"You just called me "weed". What is that anyway?"
"I don't know. Mommy says that boys are weeds!"
"Then I am not a boy. I am a man,” he said, standing quickly only to stagger back, pain evident in his eyes.
"Don't stand. It will hurt. Wait! I will take you home!" she said, snaking her arm around his neck and placing his weight on her shoulders. They walked to his house, both limping from their respective injuries but nevertheless content with their meeting.
"I am Emily!" she said, smiling brightly at him while helping him open the gate of his house.
"I'm Edward," he said embarrassed of his vulnerable condition, his manly pride kicking him too much for his short size and age.
Adjusting the dirty, muddy robot in her arms, she untangled her arms for a handshake.
"Friends?" she asked, waving her hand once again in front of him.
The boy merely stared at her hand, cocking his head to his side before shaking it back with a huge smile plastered on his face.
"Friends!"
From then onwards, the whole Dixon street knew who they were.
No, they were not famous.
They were troublesome. Breaking glasses was a daily habit of theirs. She would always come to play in his house, his house being large, and he would always come to her house to eat and study when his parents were out of town often. They made a great duo, their minds in sync when it came to pranks.
Twenty years later:
Emily's POV:
That son of a crow. He actually painted meatballs over my jeans. I thought he was joking. I kicked the mud on the ground in frustration, suddenly remembering I needed to save my innocent face from going viral in social media.
I sneaked out stealthily from my college, adjusting my bag in my arms. My head was hung low, hiding my face from people and cursing Edward's generations.
Oh, how much I would like to put a hole in his future!
I put the magazine in front of my face while walking, staggering in steps and unable to see when something vibrated in my jeans. Fumbling with effort, I pulled out my phone and pressed the button.
"What the hell Edward?! You filthy son of a tortured sparrow! How am I supposed to walk now?!" I yelled into the phone, earning several people's stares.
I was actually walking with my purse behind my butt.
This was so humiliating.
In so many not-so-humiliating ways!
I was going to graduate. I was so happy about that a few minutes ago. And I was actually happy to tell him that, but then I saw the washroom mirror and realized what I had been wearing all day. There was no doubt someone snapped my picture when I wasn't looking.
"That's what you get for wearing my clothes. I told you not to mess with my closet! You always steal my favourite pants and jeans!" he said, laughing heartily. His laugh was music to my ears.
"I didn't steal them. I borrowed them in hopes of returning them. You know I don't like to do laundry. And when I get clean clothes every week, it makes me lazier. That's why I took yours. But you painted fucking meatballs all over them."
"Okay, I'm sorry. Let me make up to you. Come to Latte Coffee," he said.
"Don't you dare to run away from there. You wait there! You're dead meat" I yelled, quickly hanging up before calling for a taxi.
I immediately went to my house to change into a new pair of jeans, stuffing his meatball jeans into a dustbin, rather harshly, but not before kicking and grinding it beneath my shoes.
That's what you get now, hah!
You don't get anything!
While on my way to the cafe, I saw the old playground where we met for the first time. Some kids were still playing there, heaps of mud castle sprawled on the ground. I couldn't help but reminisce about our moments and memories.
Nothing actually changed until now, except for the world became more lodged with technology, people became more distant with increasing desires and money dominated over precious human relations.
We didn't change our neighbourhood; we didn't need to, I suppose. But maybe dates or seasons changed.
And maybe our feelings too.
I smiled sadly, flipping my hair and pulling into a rough ponytail before walking to my destination...thinking of my unrequited love for my best friend who doesn't even have any idea about it.
Son Bölümler
#69 Chapter 71
Son Güncelleme: 1/17/2025#68 Chapter 70
Son Güncelleme: 1/17/2025#67 Chapter 69
Son Güncelleme: 1/17/2025#66 Chapter 68
Son Güncelleme: 1/17/2025#65 Chapter 67
Son Güncelleme: 1/17/2025#64 Chapter 66
Son Güncelleme: 1/17/2025#63 Chapter 65
Son Güncelleme: 1/17/2025#62 Chapter 64
Son Güncelleme: 1/17/2025#61 Chapter 63
Son Güncelleme: 1/17/2025#60 Chapter 62
Son Güncelleme: 1/17/2025
Beğenebilirsiniz 😍
Kaderin İplikleri
Tüm çocuklar gibi, birkaç günlükken büyü için test edildim. Belirli bir soyağacım bilinmediği ve büyüm tanımlanamadığı için, sağ üst kolumun etrafına zarif bir dönen desenle işaretlendim.
Büyüm var, testlerin gösterdiği gibi, ama bilinen hiçbir büyü türüyle örtüşmedi.
Bir ejderha Shifter gibi ateş püskürtemem, ya da beni sinirlendiren insanlara cadılar gibi lanet yapamam. Bir Simyacı gibi iksir yapamam veya bir Succubus gibi insanları baştan çıkaramam. Sahip olduğum gücü küçümsemek istemiyorum, ilginç ve hepsi, ama gerçekten çok etkileyici değil ve çoğu zaman oldukça işe yaramaz. Özel büyü yeteneğim kader ipliklerini görebilmek.
Hayat benim için zaten yeterince sıkıcı ve aklıma hiç gelmeyen şey, eşimin kaba, kibirli bir bela olması. O bir Alfa ve arkadaşımın ikiz kardeşi.
“Ne yapıyorsun? Burası benim evim, içeri giremezsin!” Sesimi güçlü tutmaya çalışıyorum ama o dönüp altın gözleriyle bana baktığında geri çekiliyorum. Bana verdiği bakış kibirli ve alışkanlık gereği gözlerimi hemen yere indiriyorum. Sonra kendimi tekrar yukarı bakmaya zorluyorum. Yukarı baktığımı fark etmiyor çünkü zaten benden başka yöne bakmış durumda. Kaba davranıyor, korktuğumu göstermeyi reddediyorum, korktuğum halde. Etrafına bakınıyor ve oturacak tek yerin iki sandalyeli küçük masa olduğunu fark edince masayı işaret ediyor.
“Otur.” diye emrediyor. Ona dik dik bakıyorum. Kim oluyor da bana böyle emir veriyor? Bu kadar sinir bozucu biri nasıl benim ruh eşim olabilir? Belki hala uyuyorum. Kolumu çimdikliyorum ve acının sızısıyla gözlerim yaşarıyor.
Gizli Sert Kadın
"Jade, kontrol etmem lazım—" hemşire başladı.
"DIŞARI!" diye hırladım, öyle bir güçle ki, iki kadın kapıya doğru geri çekildi.
Bir zamanlar yeteneklerimi daha kontrol edilebilir bir versiyona dönüştürmek için beni uyuşturan Gölge Organizasyonu tarafından korkulan biri olarak, kısıtlamalarımdan kaçmış ve onların tüm tesisini havaya uçurmuştum, yakalananlarla birlikte ölmeye hazırdım.
Bunun yerine, okul revirinde, etrafımda tartışan kadınlarla uyandım, sesleri kafamı delip geçiyordu. Patlamam onları şok içinde dondurdu—belli ki böyle bir tepki beklemiyorlardı. Bir kadın çıkarken tehdit etti, "Eve geldiğinde bu tavrı konuşacağız."
Acı gerçek mi? Şişman, zayıf ve sözde aptal bir lise kızının bedeninde yeniden doğdum. Onun hayatı zorbalıklar ve işkencecilerle dolu, varlığını berbat etmişler.
Ama artık kiminle uğraştıklarını bilmiyorlar.
Dünyanın en ölümcül suikastçısı olarak kimsenin bana zorbalık yapmasına izin vererek hayatta kalmadım. Ve kesinlikle şimdi başlamayacağım.
Mafya'nın Yedek Gelini
Daha fazlasını istiyordu.
Valentina De Luca, hiçbir zaman bir Caruso gelini olmak için doğmamıştı. Bu, kız kardeşi Alecia'nın rolüydü—ta ki Alecia, nişanlısıyla kaçıp, borç batağında bir aile ve geri alınamayacak bir anlaşma bırakana kadar. Şimdi, Valentina, Napoli'nin en tehlikeli adamıyla evlenmeye zorlanan kişi olarak rehin verilmişti.
Luca Caruso'nun, orijinal anlaşmanın bir parçası olmayan bir kadına ihtiyacı yoktu. Onun için Valentina, sadece vaat edilen şeyi geri almak için bir yedekten ibaretti. Ancak, Valentina göründüğü kadar kırılgan değildi. Ve hayatları birbirine karıştıkça, onu görmezden gelmek daha da zorlaşıyordu.
Her şey onun için iyi gitmeye başlar, ta ki kız kardeşi geri dönene kadar. Ve onunla birlikte, hepsini mahvedebilecek türden bir bela gelir.
Aldatmadan Sonra: Bir Milyarderin Kollarına Düşmek
Doğum günümde, onu tatile götürdü. Yıldönümümüzde, onu evimize getirdi ve yatağımızda onunla sevişti...
Kalbim kırılmıştı, onu boşanma belgelerini imzalaması için kandırdım.
George kaygısızdı, beni asla terk etmeyeceğime inanıyordu.
Aldatmaları, boşanma kesinleşene kadar devam etti. Belgeleri yüzüne fırlattım: "George Capulet, bu andan itibaren hayatımdan çık!"
Ancak o zaman gözlerinde panik belirdi ve kalmam için yalvardı.
O gece telefonum sürekli çaldı, ama cevaplayan ben değildim, yeni sevgilim Julian'dı.
"Bilmez misin," Julian telefonda gülerek, "eski sevgili dediğin ölü gibi sessiz olmalıdır?"
George dişlerini sıkarak öfkeyle: "Onu telefona ver!"
"Maalesef bu imkansız."
Julian, yanına sokulmuş uyuyan halime nazik bir öpücük kondurdu. "Yorgun, yeni uykuya daldı."
Accardi
Dizleri titredi ve onun kalçasından tutuşu olmasa yere düşecekti. Ellerini başka bir yere koymak isterse diye dizini onun bacaklarının arasına soktu.
"Ne istiyorsun?" diye sordu.
Dudakları boynuna değdi ve dudaklarının verdiği zevk bacaklarının arasına indiğinde inledi.
"Adını," diye nefes verdi. "Gerçek adını."
"Bu neden önemli?" diye sordu, onun tahmininin doğru olduğunu ilk kez açığa çıkararak.
Onun köprücük kemiğine gülerek dokundu. "İçine tekrar girdiğimde hangi ismi haykıracağımı bilmem için."
Genevieve ödeyemeyeceği bir bahsi kaybeder. Bir uzlaşma olarak, rakibinin seçeceği herhangi bir erkeği o gece evine götürmeye ikna etmeyi kabul eder. Kız kardeşinin arkadaşı, barda yalnız oturan düşünceli adamı işaret ettiğinde fark etmediği şey, o adamın sadece bir geceyle yetinmeyeceğidir. Hayır, New York City'nin en büyük çetelerinden birinin lideri olan Matteo Accardi, tek gecelik ilişkilerle yetinmez. En azından onunla değil.
Yeniden Doğuş: Zirvedeki Yıldız Oyuncu
Ama asla beklemediğim şey, beni aramalarının sebebinin kemik iliğimi kullanmak istemeleri olduğunu öğrenmekti... Başka birini kurtarmak için!
Kalbim paramparça oldu. Ebeveynler nasıl bu kadar zalim olabilirdi?
Dünyaya olan inancımı yitirdim, balkondan düştüm ve öldüm.
Ama şaşırtıcı bir şekilde, yeniden doğdum!
Bu sefer, kendim için yaşayacaktım! Bana zarar verenler bedelini ödeyecekti!
Kaçak Karımı Geri Kazanmak
“Elbisen çıkmak için yalvarıyor, Morgan,” diye kulağıma hırladı.
Boynumdan köprücük kemiğime kadar öpücükler kondurdu, eli yukarı doğru hareket ederken inlememe neden oluyordu. Dizlerim zayıfladı; zevk arttıkça omuzlarına tutundum.
Beni pencereye doğru bastırdı, arkamızda şehir ışıkları, bedeni benimkine sert bir şekilde yaslanmıştı.
Morgan Reynolds, Hollywood'un kraliyet ailesine evlenmenin ona aşk ve aidiyet getireceğini düşünmüştü. Bunun yerine, sadece bir piyon haline geldi—bedeni için kullanıldı, hayalleri görmezden gelindi.
Beş yıl sonra, hamile ve bıkmış bir halde, Morgan boşanma davası açtı. Hayatını geri istiyordu. Ancak güçlü kocası Alexander Reynolds, onu bırakmaya hazır değildi. Şimdi takıntılı bir şekilde, onu ne pahasına olursa olsun elinde tutmaya kararlı.
Morgan özgürlüğü için savaşırken, Alexander onu geri kazanmak için mücadele eder. Evlilikleri, güç, sırlar ve arzu dolu bir savaşa dönüşür—sevgi ve kontrol birbirine karışır.
Takıntılı Üvey Kardeşimle Eşleşmek
Sadece ahlaki açıdan karmaşık, yavaş gelişen, sahiplenici, yasak, karanlık romantizmi seven olgun okuyucular için uygundur.
ALINTI
Her yerde kan. Titreyen eller.
"Hayır!" Gözlerim bulanıklaştı.
Onun cansız gözleri bana bakıyordu, kanı ayaklarımın altında birikiyordu. Sevdiğim adam—ölü.
Öldüren kişi, asla kaçamayacağım biri - üvey kardeşim.
Kasmine'nin hayatı başından beri hiç kendisine ait olmadı. Üvey kardeşi Kester, her hareketini kontrol eder ve izlerdi.
Başlangıçta her şey tatlı ve kardeşçe idi, ta ki bu saplantıya dönüşene kadar.
Kester Alfa'ydı ve onun sözü kanundu. Yakın arkadaş yok. Erkek arkadaş yok. Özgürlük yok.
Kasmine'nin tek tesellisi, her şeyi değiştirmesi gereken yirmi birinci doğum günüydü. Ruh eşini bulmayı, Kester'in iğrenç kontrolünden kaçmayı ve nihayet kendi hayatını yaşamayı hayal ediyordu. Ama kader onun için başka planlar yapmıştı.
Doğum gününün gecesinde, yalnızca sevdiği adamla eşleşmediği için hayal kırıklığına uğramakla kalmadı, aynı zamanda eşinin başka biri olduğunu öğrendi - İşkencecisi. Üvey kardeşi.
Hayatı boyunca ağabeyi olarak bildiği bir adamla eşleşmektense ölmeyi tercih ederdi. Onun olmasını sağlamak için her şeyi yapacak bir adam.
Ama aşk saplantıya, saplantı kana dönüştüğünde, bir kız ne kadar kaçabilir ki sonunda kaçacak başka bir yer olmadığını fark edene kadar?
Alfa ile Sözleşmeli Eş
William—yıkıcı derecede yakışıklı, zengin ve Delta olmaya yazgılı kurt adam nişanlım—sonsuzluğa kadar benim olmalıydı. Beş yıl birlikte olduktan sonra, koridorda yürüyüp sonsuza dek mutlu olmayı planlıyordum.
Bunun yerine, onu başka bir kadınla ve çocuklarıyla buldum.
Aldatılmış, işsiz ve babamın tıbbi faturaları altında boğulurken, hayal edebileceğimden daha sert bir şekilde dibe vurdum. Her şeyi kaybettiğimi düşündüğüm anda, kurtuluş hayatımda karşılaştığım en tehlikeli adamın formunda geldi.
Damien Sterling—Gümüş Ay Gölgesi Sürüsü'nün gelecekteki Alfa'sı ve Sterling Grubu'nun acımasız CEO'su—masasının üzerinden avcı zarafetiyle bir sözleşme kaydırdı.
“Bunu imzala, küçük ceylan, ve sana kalbinin arzuladığı her şeyi vereceğim. Zenginlik. Güç. İntikam. Ama şunu anla—kalemi kağıda koyduğun an, tamamen benim olacaksın. Bedenin, ruhun ve aradaki her şey.”
Kaçmalıydım. Bunun yerine adımı imzaladım ve kaderimi mühürledim.
Artık Alfa'ya aitim. Ve bana aşkın ne kadar vahşi olabileceğini göstermeye hazırlanıyor.
Boşandıktan Sonra, Gerçek Mirasçı Kaçtı
O, üç yıl boyunca cinsiyetsiz, sevgisiz bir evliliğe katlandı, inatla bir gün kocasının değerini anlayacağına inanıyordu. Ancak beklemediği şey, boşanma belgelerini almasıydı.
Sonunda bir karar verdi: Kendini sevmeyen bir adamı istemiyordu, bu yüzden gece yarısı doğmamış çocuğuyla birlikte ayrıldı.
Beş yıl sonra, kendini üst düzey bir ortopedi cerrahı, üst düzey bir hacker, inşaat sektöründe altın madalyalı bir mimar ve hatta trilyon dolarlık bir holdingin varisi olarak dönüştürdü, takma adları birbiri ardına düşüyordu.
Birileri, yanında belirgin şekilde bir CEO'nun ejderha ve anka kuşu ikizlerine benzeyen dört yaşında iki küçük şeytanın olduğunu ifşa edene kadar.
Boşanma belgesini gördükten sonra artık yerinde duramayan eski kocası, onu duvara sıkıştırarak her adımda daha da yaklaşarak sordu, "Sevgili eski karıcığım, bana bir açıklama yapmanın zamanı gelmedi mi?"
Sürekli güncelleniyor, günde 5 bölüm ekleniyor."
Scarlett
Alfa olmam gerekiyordu. Bu benim doğuştan hakkımdı. Ama önemli değildi. Sürü benim için başka planlar yapmıştı, ve liderleri olmak bunlardan biri değildi. Babamın Beta’sı beni kuzey Alfalara teslim etti, babamdan en çok nefret eden adamlara. Ve o zaman en acımasız gerçeği öğrendim: Onlar benim eşlerimdi. Ama beni istemiyorlardı.
Uyarı: Bu ters harem türünde hafif karanlık bir romantizm olup, yoğun duygular ve kalbi zayıf olanlar için uygun olmayan temalar içermektedir. Kendi riskinizde okuyun.












