111

(Scarlet’in Bakış Açısı)

Odamda beklerken neredeyse nefes alamıyordum, yatağın kenarında oturuyordum. Geçen her dakika bir ömür gibi geliyordu. Ev ürkütücü bir sessizlik içindeydi, açık pencereden gelen hafif gece havasının uğultusundan başka bir şey duyulmuyordu.

Elimi karnımın üzerinde tutuyordu...

Giriş yapın ve okumaya devam edin