156

ARTIK ÖNEMİ YOKTU. HİÇBİR ŞEKİLDE UMURSAMIYORDUM. YATAĞIMDA UZANMIŞ, Marian’ı emziriyordum. Onu yatak odamızdan resmen kovmuştum. Yüzünü görmek istemediğimi söylemiştim. Sürekli işleri düzeltmek istediğini söyleyip duruyordu. Ama ben henüz onu affetmeye hazır değildim.

Yatak odamın kapısı açıldı. E...

Giriş yapın ve okumaya devam edin