Bölüm 2 Evlenmeni İzlemek İstiyorum

Naomi'nin yüzü anında karardı. Bu mesajı kimin gönderdiğini çok iyi biliyordu.

Grace, Naomi'nin telefonuna bakarken onu fark etti ve dürttü. "Ne oldu, neden dalıp gittin?"

"Hiçbir şey," Naomi aniden kendine geldi, iştahı birdenbire kaybolmuştu.

Cavendish ailesinin kaynaklarıyla, Jonathan onu bulmak isterse saklanacak bir yeri yoktu. Bu kedi-fare oyunu sonsuza kadar süremezdi. Şirketin devralınması, Jonathan'ın onu ne kadar kolay köşeye sıkıştırabileceğini göstermesinin bir yoluydu muhtemelen.

"Hey, dün nereye kayboldun? Deliler gibi aradım seni. Öldüm meraktan!"

Grace, James'in nişan partisinde neler olduğunu öğrenmek için yanıp tutuşuyordu.

Naomi ağzını açtı, kapadı, sonra nihayet teslimiyetle itiraf etti, "Sarhoş oldum ve bir gecelik bir ilişki yaşadım."

"Ne? Ciddi misin? Yıllarca James'i öpmeyi bile reddettin ama dün gece rastgele biriyle mi birlikte oldun?" Grace'in gözleri şokla büyüdü, sesi yan masalardaki insanların dikkatini çekecek kadar yüksekti.

"Biraz sessiz olsana," Naomi başını eğdi, yanakları alev alev yanıyordu.

"Kimdi? Yüzünü net görebildin mi?" Grace eğilip acil bir fısıltıyla sordu.

"Jonathan..." Naomi yavaşça nefes verdi. "Bir de onun elmas kol düğmelerinden birini kaybettim..."

Üstelik tazminat talep ediyordu.

"NE!" Grace'in sesi yükseldi, sonra hemen kendini toparladı. "Cavendish varisiyle mi birlikte oldun? O buz gibi ölüm meleği Jonathan'la mı?"

Naomi mutsuzca başını salladı.

"O, James'in ezeli düşmanı! Sen... Aman Tanrım! Şeytanı anınca..." Grace gözleriyle telaşla işaretler yapmaya başladı.

Naomi'nin kanı dondu. Kaskatı kesildi, Jonathan'la göz göze gelmekten korkarak arkasına dönmeye cesaret edemedi.

"Ms. Kennedy, ne tesadüf." Dönmesini beklemeden, Jonathan yanında belirdi.

Kalbi fırtınalar içindeydi.

Zoraki bir gülümsemeyle ona döndü. "Ne sürpriz!"

Grace, gözlerinin önünde böyle bir dramın yaşandığına inanamıyordu.

Naomi'nin yüzü bembeyaz olmuştu.

"Seni bulmak için özellikle geldim," Jonathan zarifçe Naomi'nin karşısındaki sandalyeye oturdu.

Demek mesajına cevap vermeyince onu takip etmişti.

Naomi gözlerini Jonathan'ınkilerle buluşturmaya cesaret edemiyordu, ama onun bakışlarını yüzünde hissediyordu.

Arkadaşının sıkıntısını fark eden Grace, Naomi'nin elini sıktı ve kulağına fısıldadı, "Başka bir gün savaşmak için yaşa. Kol düğmesini öde ve özür dile. Gerekirse tüm birikimimi sana veririm."

Jonathan masanın diğer tarafından alaycı bir kahkaha attı. "Ms. Hernandez, cebindeki paraya ihtiyacım olduğunu mu sanıyorsun?"

Grace korkuyla dondu, eli buz gibi oldu.

Hernandez ailesi zengindi ama Jonathan'ın imparatorluğuyla kıyaslanamazdı.

Jonathan'ın alaycı tonunu hisseden Grace, yine de cesaretini toplayıp ona baktı. "Bay Cavendish, Naomi'nin kol düğmenizi kaybetmesi kesinlikle yanlıştı—"

"Oldukça bilgili görünüyorsunuz," Jonathan soğukkanlılıkla sözünü kesti, iki kadının kenetlenmiş ellerini gerginleştirdi.

Üzerlerine ezici bir korku dalgası çöktü. Naomi'nin saç dipleri korkudan karıncalandı.

Ama Grace'e güven verici bir gülümseme sundu. "Gitmelisin. Bay Cavendish ile yalnız konuşmam gerek."

Grace başını hızla salladı, ama Naomi elini okşadı. "Halka açık bir yerdeyiz. Bay Cavendish bir beyefendi. Uygunsuz bir şey yapmaz."

Jonathan hafifçe gülümseyerek Grace'e nazikçe çıkış yolunu gösterdi.

Naomi Grace'i hafifçe itti. "Seni sonra ararım."

Grace isteksizce ayağa kalktı, sesini bilerek yükseltti. "Tamam, ama bu geceki buluşmayı unutma. Polis olan kuzenim de orada olacak."

Naomi başını salladı, içten içe Jonathan'ın polislerden etkilenmeyeceğini bilse de.

"Dünkü teklifimi düşündün mü?" Grace gittikten sonra Jonathan doğrudan sordu.

Büyükbabasının durumu bekleyemezdi. Yaşlı adama huzur vermek için hızlıca evlenmesi gerekiyordu.

Ve şu an, Naomi en uygun adaydı. Araştırmasını yapmıştı—temiz bir geçmiş, karmaşık bir romantik tarih yoktu.

Ve dün gece, Naomi'nin... masum olduğunu doğrulamıştı.

"Bay Cavendish, kol düğmenizi kaybettiğim için gerçekten üzgünüm. İkimiz için uygun bir tazminat düzenlemesini konuşabilir miyiz?"

Düşünmek için sahip olduğu birkaç dakika içinde Naomi'nin bulabildiği tek çözüm buydu.

"Para mı? Elmasın kendisi büyük değildi—sadece beş karat—ama kol düğmeleri Tyler Thompson tarafından kişisel olarak tasarlanmıştı. Sizce ne kadar uygun olur, Bayan Kennedy?"

Söyledikleri Naomi'yi şaşkına çevirdi. Tyler'ın tasarımları paha biçilmez hazinelerdi, sadece parayla ölçülmezdi ve sadece layık görülen kişilere satılırdı.

Tyler'ın yirmi yılı aşkın kariyerinde, yılda sadece iki parça satmayı kabul ettiğini biliyordu. Bu yılın parçalarından biri açıkça Jonathan'ın kol düğmeleri olmuştu.

Gözlerini kısa bir süre kapattı ve acı gerçeği kabul etti—onu tazmin etmeye asla gücü yetmezdi.

Ama eğer etmezse, Jonathan'ın etkisiyle, onu yüzlerce kez mahvedebilirdi.

"Bay Cavendish, geçmişimi umursamıyor musunuz?" Naomi dişlerini sıkarak sordu, her halükarda mahvolduğunu düşünerek.

"Benim için önemli mi?" Jonathan soğuk ve duygusuz bir şekilde yanıtladı.

Kendini ona zaten vermişti; geçmişinin geri kalanı onun gözünde hiçbir şey ifade etmiyordu.

"Düğmeyi bulmak için geceye kadar vaktin var. Eğer bulamazsan, yarın sabah 8:30'da evlenmek için nüfus müdürlüğünde ol."

Bununla birlikte, Jonathan ayağa kalktı ve ayrıldı.

Bugün sadece büyükbabasını memnun etmek için gelmişti, uzun bir konuşma yapmak için değil.

Jonathan restorandan çıkar çıkmaz, büyükbabası aradı. "Nasıl geçti? Onu ne zaman bana getireceksin?"

"Merak etme, onu tanışmanızı sağlayacağım," Jonathan rahatça yanıtladı.

"Çok vaktim kalmadı. Sadece seni evlenmiş görmek istiyorum, sonra huzur içinde bu dünyadan ayrılabilirim." William Cavendish'in zayıf sesi hoparlörden geldi.

Jonathan'ın ifadesi karmaşıklaştı, ama sadece sessizce "Mm-hmm" diye yanıtladı.

Ertesi sabah, Naomi tam da Jonathan arabasından inerken geldi.

"Hadi içeri girelim," dedi, onun varlığından şaşırmamış gibi, sonra özel işlem kanalına doğru yürüdü, Naomi de peşinden.

Bütün gece boyunca bunu düşündü. Başından beri, bu sorunun sadece bir çözümü vardı.

Naomi sık sık Jonathan'ın neden onu seçtiğini merak ederdi. Ailesi sıradandı, görünüşü dikkate değer değildi—onun dikkatini çekecek hiçbir şey yoktu.

Hiçbir şey, o bir gecelik çılgınlıktan başka.

Kısa bir an için, belki de gerçekten ona önem verdiğini düşünmüştü. Ama o geceye kadar hiç tanışmamışlardı; ilk görüşte ona aşık olması mümkün değildi.

Naomi kendini çok iyi biliyordu—ne onu büyüleyecek güzelliği vardı ne de ona karşı koyacak gücü.

Sonunda, kaderine boyun eğdi ve onu beklemek için erken saatte nüfus müdürlüğüne geldi.

Jonathan ondan sıkılınca, onu serbest bırakırdı.

Evlilik kaydı sorunsuz geçti. Naomi'nin tek yapması gereken imza atmaktı.

Evlilik cüzdanı eline verildiğinde Naomi gerçekten fark etti—bir gecelik ilişki yaşadığı bir adamla evlenmişti.

"Düzenlememizi çok fazla kişinin bilmesini istemiyorum," dedi Jonathan, yürüyüp gitmeden önce.

Naomi, elinde evlilik cüzdanıyla orada durdu, sersemlemiş bir halde.

Jonathan evliliklerini gizli tutmak istiyordu. Muhtemelen onunla sadece oynuyordu. Belki de bir doğruluk mu cesaret mi oyununu kaybetti ve rastgele bir kadınla evlenmek zorunda kaldı, yakında boşanmayı planlıyordu. Sonra özgür olacaktı.

Evlilik kaydını yaptıktan sonra, Naomi doğrudan ofisine gitti.

Tam şirketin girişine ulaştığında, annesinden bir telefon aldı.

"Naomi, orada saklanarak hiçbir şeyi çözebileceğini sanma. Seni uyarıyorum—yakında eve gelip düzgün bir evlilik yapmazsan, iş yerinde olay çıkarırım!"