159. “Sen de hissediyorsun, değil mi?”

Abraham bedenimi dünyanın en kolay şeyiymiş gibi tutuyor, bacaklarımı sessiz bir davet gibi açık tutuyor. Odanın karşısında, aynalar en mahrem yerimin müstehcen görüntüsünü yansıtıyor, mavi gözlerine maruz kalmış haldeyim. Bu gözler, hafif olmalarına rağmen artık alışılmış soğukluklarından eser taşı...

Giriş yapın ve okumaya devam edin