Üç yüz yirmi bir

Gece sessizdi, ama odamın içinde sessizlik hiç bu kadar ağır gelmemişti. Yatağın kenarında oturmuş, on dakikadır dokunmadığım çay bardağını ellerimde tutuyordum. Düşüncelerim durmaksızın dönüp duruyordu, kaçamadığım bir fırtına gibiydi. Dışarıdaki şehir ışıkları camın arkasında bulanıklaşıyor, altın...

Giriş yapın ve okumaya devam edin