Dört Yüz Yirmi

Cumartesi sabahı sessiz başlamıştı, aldatıcı bir sessizlikle. Cecilia kreşte masasının başında, kendini kaybederek resim yapıyordu, ben ise oturma odasında kahvemi yudumluyor ve günle başa çıkma cesaretini toplamaya çalışıyordum. Ancak telefonumun çalmasıyla bu huzur bozuldu. Ekrana baktım ve donup ...

Giriş yapın ve okumaya devam edin