Zorlanmamış Aşk

Gece, sağanak yağmurla sırılsıklam olmuştu, nem o kadar yoğundu ki neredeyse boğucuydu.

Zoey King üniformasını düzgünce katlayıp sırt çantasına yerleştirdi, duvardaki saate göz attı.

23:47. Her zamanki gibi morgda kalan tek kişiydi.

"Zoey, bu saatte hâlâ buradasın mı?" Nöbetçi güvenlik görevlisi geçerken el fenerini tuttu.

"Tam çıkmak üzereyim." Maskesini taktı, parmakları gizli cebindeki neştere dokundu, soğuk dokunuş onu güvende hissettirdi.

Morgun arkasındaki ara sokak eve giden kestirmesiydi.

Sokak lambası yarım aydır yanmıyor olmasına rağmen sessizdi.

Zoey siyah şemsiyesini tuttu, spor ayakkabıları su birikintilerinde yumuşak sıçramalar yapıyordu.

Aniden durdu, başını belirli bir noktaya doğru çevirdi.

Yağmurla karışmış hafif kan kokusu zor farkedilir ama kesinlikle belirgindi.

Mantıken dönüp başka bir yol seçmeliydi.

Ama Zoey sessizliği severdi ve bu yola alışkındı.

Şemsiyeyi yüzünün çoğunu kapatacak şekilde indirdi ve ilerlemeye devam etti.

Yaklaştıkça kan kokusu daha da güçlendi.

"Alexander Garcia, bu gece buradan sağ çıkacağını mı sanıyorsun?" Sert bir erkek sesi yağmurun arasından duyuldu.

Bir şimşek ara sokağın derinliklerindeki sahneyi aydınlattı.

Siyah giyinmiş, keskin silahlarla donanmış yedi adam, duvara yaslanmış bir adamı çevrelemişti.

Kanla kaplı olmasına rağmen, adam dimdik duruyordu, sanki çekilmiş bir kılıç gibi.

"Affedersiniz, geçebilir miyim?" Zoey kibarca sordu.

Beklenmedik sesi, siyah giyinmiş adamların liderinin keskin bir şekilde dönüp ona bakmasına neden oldu. "Onu kurtarmak mı istiyorsun?"

Zoey şemsiyenin kenarını hafifçe kaldırarak küçük çenesini ve sıkıca kapanmış dudaklarını gösterdi. "Sadece geçiyorum."

Lider ileri adım attı, sesi soğuktu. "Buna inanacağımı mı sanıyorsun?"

Alexander'ı burada köşeye sıkıştırmışlardı, kimsenin bu yolu kullanmayacağını bilerek onu bitirmek için.

Elini salladı ve üç adam hemen Zoey'i çevreledi.

Zoey kaşlarını çattı, sabırsızlanmaya başladı.

"Tatlım, senin işini hızlıca bitireceğiz..." Bir serseri Zoey'e lewd bir sırıtışla baktı.

Tam Zoey'e saldırmak üzereyken, Zoey şimşek hızında harekete geçti, elindeki şemsiyeyi kapatıp sapıyla serseriye vurdu, onu anında bayılttı!

"Sadece geçiyorum dedim." Sesi yağmurdan daha soğuktu, belirgin bir sinirle doluydu.

Onu çevreleyen üç adam şok oldu, içgüdüsel olarak geri çekildiler, sadece liderlerinden azar işitmek için.

"Neden korkuyorsunuz? Onu yakalayın! O sadece bir kız!"

Bu işi hızla bitirmeleri gerekiyordu, fazla gürültü yapmadan ve kesinlikle Alexander'ın Garcia Villası'na kaçmasına izin vermeden.

Kaosun ortasında, Alexander Zoey'e baktı.

Böylesine küçük bir bedenden bu kadar patlayıcı bir güç beklememişti.

Burada olmasının sebebi her ne olursa olsun, ona yardım ediyordu ve Garcia Villası'na canlı dönmesi gerekiyordu.

O bakış, Zoey'i yarım saniye duraklattı.

O gözleri daha önce görmüştü.

On iki yaşındayken, yetimhane yanmıştı ve birisi onu dumanın içinden bir pencereden itmişti.

Son hatırladığı şey, gece en parlak yıldız gibi olan o gözlerdi.

Görünüşe göre içgüdüsü doğruydu.

Geçen ay öğretmenine yardım ettiği, hala morgda yatan kimliği belirsiz bedeni hatırlayarak geri dönmeyi planlamıştı.

Öğretmeni bunun çeteyle ilgili olduğunu söylemiş ve onu bu tür şeylerden uzak durması konusunda uyarmıştı.

Bu yüzden kan kokusunu aldığında gitmek istemişti, ancak açıklanamayan bir içgüdü onu bir adım ileri, sonra bir adım daha atmaya zorladı.

Ta ki Alexander'ın önünde durana kadar.

"Dikkat et!" Alexander aniden ileri atılarak onu gerçekliğe geri çekti.

Siyah giyen adamlar silahlarını kaldırırken, Zoey Alexander'ı arkasına çekti, karşı saldırıları şiddetlendi.

Neşterleri bileklerinden keserken, aldığı bir tabancanın dipçiğiyle burunlarını kırdı.

Alexander, sırtını ona yaslayarak, dövüş becerilerini kullanarak iki adamı yere serdi, ancak yaralarından dolayı görüşü gittikçe bulanıklaşıyordu.

Siyah giyen adamlar daha da vahşileşti, hareketleri ölümcüldü, ama Zoey'e karşı koyamadılar.

Bu narin görünümlü kızın nasıl bu kadar güçlü olabildiğini anlayamıyorlardı.

Alexander'ın koruması olabilir miydi?

"Ne duruyorsunuz? Onlar ölmezse, biz öleceğiz!" diye bağırdı siyah giyen adamların lideri.

Bunu duyan kalan adamlar bir an tereddüt etti, sonra öfkeyle saldırdılar.

Zoey hızla hareket etti, her neşter darbesi kesin ve acımasızdı.

Bir dakikadan kısa bir sürede, siyah giyen adamların hepsi yerdeydi, inleyerek, kalkamıyorlardı.

Şemsiyesindeki yağmuru silkeledi, yarı bilinçli Alexander'ın üzerinden geçip gitmeye hazırdı.

Onun üzerinden adım atarken, kanlı eli aniden pantolonunun paçasını sıkıca kavradı.

"Bırak," dedi Zoey soğuk bir şekilde.

Alexander bırakmadı, sesi kısık. "...Beni de götür."

Zoey aşağı baktı, o kadar tanıdık gelen güzel gözlerle karşılaştı ki dudaklarını büzüp kaşlarını çattı.

Alexander cevap vermesine fırsat kalmadan tamamen bayıldı.

Zoey derin bir nefes aldı, sonunda Alexander'ı omzuna alarak gizli üssüne doğru ilerledi.

Bu ara sokakta kamera yoktu; onu burada bırakabilirdi.

Ama o gözler çok tanıdıktı ve içgüdüsel olarak onu yerden kaldırdı.

Geçmişinden kaçmak için çok çalışmıştı ve tekrar polisle başını belaya sokamazdı.

Gizli üssü, laboratuvar binasından çok uzakta olmayan bir bodrumdaydı.

Özel bedenleri parçaladığı yerdi.

Zoey, Alexander'ı diseksiyon masasına bıraktı, sert ışık omuz bıçağındaki derin yarayı ortaya çıkardı.

Kanla kaplı giysileri işini zorlaştırıyordu, bu yüzden onu içeri getirdiğinde çoktan yırtmıştı.

Lastik eldivenleri giydi ve tepsiden en ince dikiş iğnesini seçerek önce anestezi uyguladı.

Dikişe başladığında, iğne derisini delerken Alexander'ın gözleri aniden açıldı ve eli Zoey'in bileğine yapıştı.

"Seni kim gönderdi?" Sesi soğuktu, gözleri öldürme niyetiyle doluydu.

Zoey, anestezinin ona etki etmemiş olmasına şaşırdı.

Kurtulmaya çalıştı ama başaramadı, bu yüzden dizini Alexander'ın karnına vurdu.

Alexander inledi, ama tutuşu gevşemedi; aksine, onu daha da yakına çekti, yüzleri birbirine yaklaştı.

Acıyla dolu nefesiyle sırıttı. "Oldukça yeteneklisin. Bu ilk kez değil, değil mi?"

Zoey gözlerini kısarak diğer eliyle aniden bir neşter çekip boynuna dayadı.

"Bırak beni, yoksa dikiş atmak yerine bir cesedi parçalarım."

Alexander, maskenin üzerindeki gözlerine baktı ve sonunda onu bırakıp dikişe devam etmesine izin verdi.

"Öldürmekten nefret ediyorsun, değil mi? Sokakta, onları öldürme şansın vardı, ama sadece bayılttın."

Zoey cevap vermedi, iğne tekrar derisini deldi.

Anestezi gerçekten ona etki etmemişti; alnındaki damarlar şişti, dişlerini sıktı.

Yirmi yedi dikiş, tam yarım saat sürdü.

Sonunda, Alexander ter içinde kalmıştı, sanki sudan çekilmiş gibiydi.

Oturmaya çalıştı, ama Zoey boynunun arkasına vurup onu tekrar bayılttı.

"Fazla konuşuyorsun. Bu sinir bozucu." Zoey onu bir çuvala tıkıp omzuna aldı ve sokağa bıraktı.

Alexander uyandığında kendini Garcia Villası'nda buldu.

"Buraya nasıl geldim?"

Koruma gergin bir şekilde cevap verdi, "Bay Garcia, sizi Central Street'te bir çöp kutusunun yanında yatarken bulduk."

Sadece Tanrı biliyordu, Alexander'ı bir çöp kutusunun yanında bulduklarında ne kadar şok olduklarını.

Bir düşmanın şakası olduğunu düşündüler, ama profesyonel bir doktor onu inceledikten sonra, yarasının mükemmel bir şekilde dikildiğini ve başka bir sorunun olmadığını gördüler.

Bu yüzden daha da meraklandılar ama sormaya cesaret edemediler.

Alexander ağrıyan boynunu ovdu.

"Bu gece hakkında her şeyi öğrenin. O adamların kim olduğunu bilmek istiyorum."

"Ve o kadını, kim olduğunu ve neden o sokakta olduğunu öğrenin."

Üç gün sonra.

Alexander'ın özel villasına, Oliver Taylor yanında Daniel Wilson ile birlikte hızla girdi.

Oliver, Alexander'ın astıydı ve Alexander'ın sağlık durumundan çok endişeliydi. Daniel'i buraya getirme amacı, Alexander'ın yaralarını muayene ettirmekti.

Alexander, oturma odasında deri bir kanepede uzanmıştı, gömleği açık ve bandajlı göğsü görünüyordu. Solgun görünüyordu ama gözlerinde hâlâ o yoğun, keskin bakış vardı.

"Çöp kutusunun yanında mı bulmuşlar seni?" Daniel alay etti, dudaklarında yanmamış bir sigara asılıydı. "Kim cesaret etmiş bunu yapmaya?"

Alexander ona soğuk bir bakış attı. "Kes sesini."

Daniel güldü, ama kanlı bandajı geri çektiğinde dondu kaldı.

Gözleri büyüdü ve sigara dudaklarından düştü.

"Bu dikişler..." Sesi sıkılaştı. "Mükemmel."

Uluslararası bir savaş hastanesinde doktor olarak, sayısız yara görmüştü ama hiç bu kadar hassas dikişler görmemişti.

Her dikiş tam olarak 0.03 inç arayla yerleştirilmişti, deriye mükemmel bir şekilde uyum sağlamış ve hiç iz bırakmamıştı.

Daniel, Alexander'ın omzunu aniden kavradı. "Bunu kim yaptı? Hangi hastane?"

Sesi heyecanla titredi. "Dünyada bu yeteneğe sahip beş kişiden az var!"

Alexander'ın gözleri parladı. "Hâlâ araştırıyorum."

Daniel isteksizce bandajı değiştirdi, sesini alçaltarak. "Bu, özel kuvvetler sağlıkçısının işi. Sıradan biri bunu yapamaz."

"Biliyorum." Alexander'ın gözlerinde tehlikeli bir ışık parladı.

O kadını bulduğunda, ona "teşekkür" etmeyi ihmal etmeyecekti.

Daniel tam çıkarken, Garcia Villası'ndan bir telefon geldi.

Oliver cevapladı, yüzü soldu. "Bay Garcia, o..."

Alexander telefonu kaptı, sesi sakindi. "Her şey yolunda."

Telefonu kapattıktan sonra, telefonu Oliver'a geri fırlattı.

"Bay Finn Garcia'ya böyle yalan söylemek..." Oliver'ın sesi titredi.

Eğer Alexander'ın büyükbabası Finn saldırıyı öğrenirse, tüm Zümrüt Şehri karışırdı.

Alexander küçümseyerek güldü. "Ne buldunuz?"

Oliver hızlıca ekranda bazı bilgileri açtı.

Ekranda narin görünümlü bir kızın fotoğrafı vardı, etiket: [Zoey, tıp fakültesi stajyeri, hayvan diseksiyonu uzmanı.]

"Demek," Alexander küçümseyerek güldü, "beni bir veteriner mi kurtardı?"