Zorlanmamış Aşk

Gece yoğun bir yağmurla ıslanmıştı, nem o kadar yoğundu ki neredeyse boğucuydu.

Zoey King üniformasını düzgünce katlayıp sırt çantasına yerleştirdi ve duvardaki saate baktı.

23:47. Her zamanki gibi morgda kalan tek kişi oydu.

"Zoey, bu saatte hâlâ buradasın mı?" Nöbetçi güvenlik görevlisi yanından geçerken el fenerini tuttu.

"Tam çıkıyordum." Maskesini taktı, parmakları gizli cebindeki neşteri okşadı, soğuk dokunuş ona biraz rahatlık verdi.

Morgun arkasındaki arka sokak evine giden kestirmesiydi.

Sokak lambası yarım aydır yanmıyor olsa da, ortalık sakindi.

Zoey siyah bir şemsiye tuttu, spor ayakkabıları su birikintilerinde hafifçe şapırdıyordu.

Aniden durdu, kafasını belirli bir noktaya çevirdi.

Yağmurla karışan hafif kan kokusu zar zor fark ediliyordu ama yanılmazdı.

Mantıken geri dönüp başka bir yol seçmeliydi.

Ama Zoey sessizliği seviyordu ve bu yola alışkındı.

Şemsiyesini yüzünün çoğunu kapatacak şekilde indirdi ve yürümeye devam etti.

Yaklaştıkça kan kokusu daha da yoğunlaştı.

"Alexander Garcia, bu gece buradan canlı çıkacağını mı sanıyorsun?" Sert bir erkek sesi yağmurun içinden yükseldi.

Bir şimşek çakması, sokağın derinliklerindeki sahneyi aydınlattı.

Siyah giyinmiş yedi adam, keskin silahlarla, duvara yaslanmış bir adamı çevrelemişti.

Kanlar içinde olmasına rağmen, adam dimdik duruyordu, çekilmiş bir kılıç gibi.

"Affedersiniz, geçebilir miyim?" Zoey nazikçe sordu.

Ani sesi, siyah giyinmiş adamların liderinin sertçe dönüp ona bakmasına neden oldu. "Sorun mu arıyorsun?"

Zoey şemsiyesinin ucunu hafifçe kaldırdı, küçük çenesini ve sıkıca kapalı dudaklarını gösterdi. "Sadece geçiyorum."

Lider öne çıktı, sesi soğuktu. "Buna inanacağımı mı sanıyorsun?"

Alexander'ı burada köşeye sıkıştırmışlardı, kimsenin bu yoldan geçmeyeceğini bilerek.

Elini salladı ve üç adam hemen Zoey'i çevreledi.

Zoey kaşlarını çattı, sabrı tükeniyordu.

"Sevgilim, senin işini çabucak bitireceğiz..."

Adamın sözleri kesildi, yere yığıldı, sersemlemişti.

Zoey'in şemsiyesi kapandı, sapı bir adamı bayıltarak vurdu. "Geçiyorum dedim."

Sesi yağmurdan daha soğuktu, belirgin bir sinirle doluydu.

Onu çevreleyen üç adam şok oldu, içgüdüsel olarak geri adım attılar, liderleri tarafından azarlanarak.

"Neden korkuyorsunuz? Yakalayın onu! O sadece bir kız!"

Bunu çabucak bitirmeleri gerekiyordu, fazla gürültü yapmadan ve Alexander'ın Garcia Malikanesi'ne kaçmasına izin vermeden.

Kargaşada, Alexander Zoey'e baktı.

Böyle küçük bir bedenden böyle patlayıcı bir güç beklememişti.

Her ne sebeple burada olursa olsun, ona yardım ediyordu ve Garcia Malikanesi'ne canlı dönmesi gerekiyordu.

Bu bakış, Zoey'i yarım saniye duraklattı.

O gözleri daha önce görmüştü.

On iki yaşındayken, yetimhanede yangın çıkmıştı ve birisi onu dumanın içinden bir pencereden itmişti.

Son hatırladığı şey, gece gökyüzündeki en parlak yıldız gibi olan o gözlerdi.

İçgüdülerinin doğru olduğunu düşündü.

Geçen ay hocasına yardım ettiği, kimliği belirsiz cesedi hatırlayarak dönüp gitmeyi planlamıştı, hala morgda yatıyordu.

Hocası bunun çeteyle ilgili olduğunu söylemiş ve gelecekte bu tür şeylerden uzak durmasını tembihlemişti.

Bu yüzden kan kokusunu aldığında gitmek istemişti, fakat açıklayamadığı bir içgüdü onu bir adım ileriye, sonra bir adım daha atmaya zorladı.

Ta ki Alexander'ın önünde durana kadar.

"Dikkat et!" Alexander aniden atılarak onu gerçeğe döndürdü.

Bir pala omzuna indi ve kan fışkırdı.

Kan kokusu Zoey'nin başını ağrıttı.

Siyah giyimli adamlar silahlarını kaldırırken, Zoey Alexander'ı arkasına çekti ve karşı saldırıları sertleşti.

Bisturi bileklerini kesti ve aldığı bir silahın dipçiği burunlarına çarptı.

Alexander, sırt sırta verdiği Zoey ile birlikte, iki adamı dövüş yetenekleriyle yere serdi, ancak yaralarından dolayı görüşü giderek bulanıklaştı.

Siyah giyimli adamlar daha da vahşice saldırdı, hareketleri ölümcüldü, ama Zoey'e karşı koyamadılar.

Bu narin görünen kızın nasıl bu kadar güçlü olabileceğini anlayamıyorlardı.

Alexander'ın koruması mıydı?

"Ne duruyorsunuz? Onlar ölmezse, biz öleceğiz!" siyah giyimli adamların lideri kükredi.

Bunu duyan kalan adamlar bir an tereddüt etti, sonra öfkeyle saldırıya geçtiler.

Zoey hızla hareket etti, her bisturi darbesi kesin ve acımasızdı.

Bir dakikadan kısa sürede, siyah giyimli adamların hepsi yerdeydi, inleyerek kalkamıyorlardı.

Zoey şemsiyesindeki yağmuru silkeledi ve yarı baygın Alexander'ın üzerinden geçip gitmeye hazırlandı.

Tam üzerinden geçerken, Alexander'ın kanlı eli aniden pantolon paçasını sıkıca kavradı.

"Bırak," dedi Zoey soğukça.

Alexander bırakmadı, sesi kısık çıkıyordu. "...Beni de götür."

Zoey aşağı baktı, tanıdık gelen gözlerle karşılaştı, dudaklarını büzdü ve kaşlarını çattı.

Alexander, Zoey cevap vermeden önce tamamen bayıldı.

Sonunda iç çekti ve Alexander'ı omuzlayarak gizli üssüne doğru yol aldı.

Bu sokakta kamera yoktu; onu bırakıp gidebilirdi.

Ama o gözler çok tanıdıktı ve içgüdüsel olarak onu aldı.

Geçmişinden kaçmak için çok çabalamıştı ve tekrar polisle başını belaya sokamazdı.

Gizli üssü laboratuvar binasının çok uzağında olmayan bodrumdaydı.

Özel cesetleri burada inceliyordu.

Zoey, Alexander'ı diseksiyon masasının üzerine bıraktı, sert ışık omzundaki derin yarayı ortaya çıkardı.

Kanla kaplı giysileri engel oluyordu, bu yüzden onu içeri getirirken çoktan yırtmıştı.

Lastik eldivenlerini giydi ve tepsiden en iyi dikiş iğnesini seçti, önce anestezi uyguladı.

Dikişe başladığında, iğne etine batarken, Alexander'ın gözleri aniden açıldı ve eli Zoey'nin bileğini kavradı.

"Kim gönderdi seni?" Sesi soğuktu, gözleri öldürme niyetiyle doluydu.

Zoey, anestezinin neden işe yaramadığını düşünerek şaşırdı.

Kurtulmaya çalıştı ama başaramadı, bu yüzden dizini adamın karnına vurdu.

Alexander inledi, ama tutuşu gevşemedi; aksine, Zoey'i daha da yakınına çekti, yüzleri neredeyse birbirine değiyordu.

Acıyla dolu nefesiyle gülümsedi. "Oldukça beceriklisin. Bu ilk seferin değil, değil mi?"

Zoey gözlerini kıstı, diğer eliyle aniden boynuna bir neşter dayadı.

"Bırak, yoksa dikiş atmak yerine ceset parçalarım."

Alexander, maskenin üzerinden gözlerine baktı ve sonunda Zoey'nin dikiş atmasına izin vererek onu serbest bıraktı.

"Öldürmekten nefret ediyorsun, değil mi? Sokakta onları öldürme şansın vardı, ama sadece bayılttın."

Zoey cevap vermedi, iğneyi tekrar derisine batırdı.

Anestezi gerçekten işe yaramamıştı; alnındaki damarlar belirginleşmiş, dişlerini sıkmıştı.

Toplamda yirmi yedi dikiş, yarım saat sürdü.

Bittiğinde, Alexander sanki sudan çıkarılmış gibi ter içindeydi.

Oturmaya çalıştı, ancak Zoey boynunun arkasına bir darbe indirerek onu tekrar bayılttı.

"Çok konuşuyorsun. Sinir bozucu." Zoey onu bir çuvala tıkıp omzuna aldı ve sokağa bıraktı.

Alexander uyandığında kendini yeniden Garcia Villası'nda buldu.

"Buraya nasıl geldim?"

Koruma gergin bir şekilde cevapladı, "Bay Garcia, sizi Central Street'te, bir çöp kutusunun yanında bulduk."

Alexander'ı çöp kutusunun yanında bulduklarında ne kadar şaşırdıklarını sadece Tanrı bilirdi.

Bir düşmanın şakası sandılar, ancak profesyonel bir doktor yarasını mükemmel bir şekilde dikilmiş buldu ve başka bir sorun olmadığını söyledi.

Bu yüzden daha da meraklandılar ama sormaya cesaret edemediler.

Alexander ağrılı boynunu ovuşturdu.

"Bu gece olan her şeyi öğrenin. O adamların kim olduklarını bilmek istiyorum."

"Ve o kadını, kim olduğunu ve neden o sokakta olduğunu öğrenin."

Üç gün sonra.

Alexander'ın özel villasında, Oliver Taylor arkasında Daniel Wilson ile içeri daldı.

Alexander, oturma odasında deri bir koltukta uzanıyordu, gömleği açık ve bandajlı göğsü görünüyordu. Solgun görünüyordu ama gözlerindeki o keskin, yoğun bakış hâlâ oradaydı.

"Duymuşlar ki seni bir çöp kutusunun yanında bulmuşlar?" Daniel alay etti, dudağında yanmamış bir sigara asılıydı. "Kim cesaret etti bunu yapmaya?"

Alexander ona soğuk bir bakış attı. "Kes sesini."

Daniel güldü, ama kanlı bandajı geri çektiğinde dondu.

Gözleri büyüdü ve sigara dudaklarından düştü.

"Bu dikişler..." Sesi sıkılaştı. "Mükemmel."

Uluslararası bir savaş hastanesinde doktor olarak, sayısız yara görmüştü ama hiç bu kadar kusursuz dikişler görmemişti.

Her dikiş tam olarak 0.03 inç aralıkla yerleştirilmiş, deriye mükemmel şekilde uyum sağlamış ve iz bırakmamıştı.

"Bay Wilson, öylece durmayın!" Oliver ellerini kaygıyla ovuşturuyordu.

Daniel aniden Alexander'ın omzunu kavradı. "Bunu kim yaptı? Hangi hastane?"

Heyecandan sesi titriyordu. "Bu beceriye sahip dünyada beş kişiden az var!"

Alexander'ın gözleri parladı. "Hâlâ araştırıyorum."

Daniel isteksizce bandajı değiştirirken sesini alçalttı. "Bu, özel kuvvetler sağlıkçısının işi. Sıradan biri bunu yapamazdı."

"Biliyorum." Alexander'ın gözlerinde tehlikeli bir parıltı belirdi.

O kadını bulduğunda, ona "teşekkür" edecekti.

Daniel tam çıkarken, Garcia Villası'ndan bir telefon geldi.

Oliver cevapladı, yüzü soldu. "Bay Garcia, o..."

Alexander telefonu kaptı, sesi sakindi. "Her şey yolunda."

Telefonu kapattıktan sonra, telefonu tekrar Oliver'a fırlattı.

"Bay Finn Garcia'ya böyle yalan söylemek..." Oliver'ın sesi titredi.

Alexander'ın dedesi Finn, saldırıyı öğrenirse tüm Zümrüt Şehri karışırdı.

Alexander alaycı bir şekilde sordu. "Ne buldun?"

Oliver hızla ekrana bazı bilgileri getirdi.

Ekranda narin görünümlü bir kızın fotoğrafı vardı, etiket: [Zoey, tıp fakültesi stajyeri, hayvan diseksiyonu uzmanı.]

"Yani," Alexander alaycı bir şekilde güldü, "bir veteriner tarafından mı kurtarıldım?"

Oliver'ın alnında ter damlaları oluştu. "Dosyası askeri şifreli. Bulabildiğimiz tek şey bu."

Gözetim görüntülerini açtı. "Olay günü, o sokaktan geçen tek kişi oydu."

Alexander ekrana bakarak, bayılmadan önce gördüğü sabırsız ama yoğun odaklanmış gözleri hatırladı.

Dudaklarında bir gülümseme belirdi. "İlginç."

"Bay Garcia, o geceki kişiler sıradan serserilere benzemiyordu, ama Zoey onlarla tek başına başa çıktı ve..."

Oliver'ın sesi düştü. "Ve seni gözünü kırpmadan dikti. Zoey sıradan biri değil. Onunla gerçekten iletişimde kalmalı mıyız?"

"Elbette." Alexander'ın gözlerinde oyunbaz bir parıltı belirdi. "Sonuçta o benim kurtarıcım."

Oliver, Alexander'ın gözlerindeki tehlikeli ışıltıdan ürperdi.

Alexander, ülkeye henüz dönmüşken pusuya düşürülmüştü. Şans eseri kurtarılmış, ama kendi adamları tarafından bir çöp konteynerinin yanında bulunmuştu.

Bunu ömür boyu unutmazdı kimse.

"Bay Alexander Garcia, Bay Finn Garcia hakkında..."

"Çeneni kapa." Alexander'ın sesi sakindi. "Zoey'i görmek istiyorum."

Oliver şaşırdı. "Şimdi mi?"

"Evet, şimdi." Alexander kapıya doğru yürüdü, siyah paltosu arkasında keskin bir yay çiziyordu.

Oliver, gözetim görüntülerindeki Zoey'in soğuk, buz gibi gözlerini hatırladı ve onunla kolayca anlaşamayacaklarını düşündü.

Alexander'ın büyük girişi, ona soğuk bir omuzla karşılık bulabilirdi.

Öğle vakti, tıp fakültesinin arkasında.

Zoey bir sandviçi ısırıyor, kalemiyle not defterine deney verilerini hızla yazıyordu.

Aniden, birkaç gölge ışığı engelledi.

"Zoey?" Önde gelen kişi metal bir boru çevirdi. "Patronum bir açıklama istiyor."

Zoey yavaşça başını kaldırdı, kalın gözlüklerinin arkasındaki gözleri kayıtsızdı. "Patronun kim?"

"Aptalı oynamayı bırak!" Boru kafasına doğru sallandı. "İki gün önce kurtardığın motorcu! O öldü!"

Boru kafasından beş inç uzakta durdu.