เทพธิดาสุดยอดติดตามฉัน

เดือนสิบสอง

ฤดูหนาวในเมืองชิงสุ่ยช่างหนาวเหน็บเหลือเกิน หนาวจนน้ำหยดกลายเป็นน้ำแข็งทันที

หลิวหมิงหยางกระชับเสื้อคลุมนวมเก่าๆ ของตัวเอง มองป้ายที่หน้าห้องผู้จัดการใหญ่ กัดฟันแล้วก็ตัดสินใจเคาะประตู

ถึงข้างในจะเป็นหลุมไฟ เขาก็ต้องกระโดดลงไป

เพราะที่ไซต์ก่อสร้างหุยหยวน ยังมีคนอีกกลุ่มกำลังรอเขาอยู่อย่างใจจดใจจ่อ

รอให้เขานำเงินกลับไป พวกเขาจะได้กลับบ้านไปฉลองตรุษจีน

ตอนนี้เป็นวันที่ยี่สิบของเดือนสิบสองแล้ว ตามธรรมเนียมแล้ว พวกเขาควรได้กลับบ้านไปฉลองปีใหม่นานแล้ว

แต่พวกเขากลับไม่สามารถกลับบ้านได้

เพราะเงินค่าแรงที่พวกเขาทำงานหนักมาทั้งปี ถูกหัวหน้าคนงานไร้ยางอายคนนั้นเชิดหนีไปหมด

คนพวกนี้ ที่บ้านล้วนมีทั้งคนแก่และเด็กเล็ก รอคอยเงินค่าแรงนี้อย่างใจจดใจจ่อ จะได้ซื้อของตรุษจีน ซื้อเสื้อผ้าใหม่สำหรับปีใหม่ และยังต้องเตรียมค่าเล่าเรียนให้ลูกด้วย ถ้าไม่ได้เงินค่าแรง พวกเขาไม่มีหน้ากลับบ้าน

หลิวหมิงหยางผู้พาทุกคนออกมาทำงานกัดฟัน ตัดสินใจในใจว่าต้องไปพบผู้รับผิดชอบของบริษัทใหญ่ เพื่อหารือหาทางแก้ปัญหา

ยังไงก็ต้องผ่านปีใหม่นี้ไปให้ได้

หลิวหมิงหยางรู้ดีว่า เรื่องแบบนี้ ไปหาหัวหน้าแผนกพวกนั้น ไม่มีประโยชน์อะไรเลย พวกเขาจะโยนความรับผิดชอบไปมาจนหลิวหมิงหยางตายไปเลย อยากจะพบใครต้องพบคนระดับสูงสุด

ดังนั้นหลิวหมิงหยางจึงตรงมาที่บริษัทใหญ่ แอบมาที่หน้าห้องผู้จัดการใหญ่

ตอนนี้ เหมือนมีเสียงตอบรับดังมาจากในห้อง หลิวหมิงหยางดึงความคิดกลับมา บิดลูกบิดประตูเข้าไปในห้องทำงานทันที

เขาบิดลูกบิด มองไปรอบๆ แต่ในห้องทำงานไม่มีใครอยู่ แต่เขาได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากห้องชุดด้านข้าง

เขาไม่ได้คิดอะไรมาก เดินตรงไปและผลักประตูห้องชุดนั้นเปิด

ภาพตรงหน้าทำให้เขาตะลึงราวกับไม้แข็ง

ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่...

หลิวหมิงหยางกลืนน้ำลายเอื๊อก มือสั่น ทำเสียงดังโดยไม่ตั้งใจ

หญิงสาวได้สติ เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว เห็นหลิวหมิงหยางยืนอยู่ที่ประตู ก็กรีดร้องทันที ย่อตัวลงกับพื้น สองมือปิดจุดสำคัญของตัวเอง แล้วตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด: "ใคร? ออกไป!!"

"โอ้ ออกไปเดี๋ยวนี้" หลิวหมิงหยางตกใจชั่วครู่ แล้วรีบเชื่อฟังออกไปทันที

แต่พอถึงประตู เขากลับหันหลังกลับมา

เขายังไม่ได้ทำธุระสำคัญเลยนี่!

ไม่นาน หญิงสาวใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากห้องชุด

เมื่อหลิวหมิงหยางเห็นเธอ เขาก็กลืนน้ำลายอย่างห้ามไม่อยู่

งดงามเหลือเกิน!

เส้นผมดำขลับ ตกลงมาบนไหล่อย่างเป็นธรรมชาติ ชุดทำงานที่เหมาะเจาะ ขับเน้นเส้นสายโค้งเว้าของร่างกายอันงดงาม รูปร่างสูงโปร่ง เอวบางระหง และใบหน้าที่สวยกว่าดาราอีก...

หลิวหมิงหยางอยู่ในเมืองชิงสุ่ยมาหลายปีแล้ว แต่ผู้หญิงสวยขนาดนี้ เขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก

เมื่อหญิงสาวเห็นว่าหลิวหมิงหยางยังยืนอยู่ในห้อง กำลังกลืนน้ำลายไม่หยุด คิ้วเรียวของเธอก็ขมวดขึ้นทันที เธอจ้องหลิวหมิงหยาง พูดเสียงเย็นชา: "ไสหัวไป!"

หลิวหมิงหยางไม่ได้สนใจ กลับยิ้มพูดอย่างร่าเริง: "ผมออกไปแล้วครับ แต่เพราะมีธุระสำคัญ ผมเลยกลับเข้ามาอีก"

หญิงสาวจ้องหลิวหมิงหยางอย่างระแวง สายตาคมกริบ เสียงยิ่งเย็นชาขึ้น: "ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ไส! หัว! ไป!"