Cienie w Durango

Z perspektywy Sofii

"Twoje klucze, panno, czynsz jest do zapłacenia za miesiąc - i pamiętaj, żeby to była gotówka!" Mrukliwy dozorca rzucił w moją stronę metalowe klucze, a ja ledwo je złapałam, przełykając, by zwilżyć suche gardło.

"Dziękuję..." udało mi się powiedzieć, choć mój głos ledwo był słyszalny, ale on i tak kiwnął głową, jakby mnie usłyszał, po czym wyszedł.

Był niskim, krępym mężczyzną, który nie przejmował się zbytnio swoim wyglądem, ale kto ja byłam, żeby kogokolwiek oceniać w tym stanie?

Udało mi się wynająć to małe mieszkanie za jedyne 1400 zł miesięcznie, i chociaż dla przeciętnej osoby to może nie brzmieć dużo, dla kogoś nowego w mieście bez pracy to naprawdę spora suma...

Nie wspominając już o mojej nowej szkole, która pochłonie większość mojego czasu w tygodniu. Będę potrzebować pracy wieczorami, coś wygodnego, żeby szybko zarobić pieniądze.

Westchnęłam, słysząc skrzypienie drzwi wejściowych, zanim w końcu zamknęły się, dając mi chwilę na obejrzenie mieszkania takim, jakie było.

Nie było w nim nic, żadnych mebli, a miejsce wyglądało, jakby przeszło przez nie tysiąc imprez narkotykowych.

Byłam już ostrożna wobec sąsiadów, których minęłam w drodze do środka. Dwóch mężczyzn, którzy stali przed budynkiem i palili coś, co ewidentnie nie było zwykłym nikotyną ani tytoniem.

Spojrzałam przez połamane żaluzje, widząc, jak jeden z nich lekko się chwiał w swoim odurzonym stanie, zanim odzyskał równowagę i zaciągnął się ponownie - tym razem z małej fajki, którą mogłam zobaczyć...

Niestety, wyglądało na to, że jeden z tych mężczyzn mieszkał na najwyższym piętrze, a drugi na najniższym - co sprawiało, że byłam jakby wciśnięta między nimi jak w jakimś okrutnym żarcie w naszym trzypiętrowym bloku.

Nie miałam jednak wyboru, to było najtańsze miejsce, jakie mogłam znaleźć i wybrałam to życie dla siebie... to był mój ciężar do niesienia i musiałam zrobić wszystko, żeby to się udało, bo wiedziałam, że nigdy nie wrócę do domu.

Podchodzę do maleńkiej kuchni, znajdując w szafkach tylko kilka puszek z zupą, więc szybko wracam do moich toreb, które leżały na środku podłogi.

Rozpinam tę, która zawierała moje ostatnie resztki gotówki, żeby dokładnie sprawdzić, jak bardzo się wpakowałam...

Wykorzystałam już większość tego, co zabrałam, i to była moja ostatnia szansa, żeby się gdzieś osiedlić bez ryzyka, że znów mnie znajdą... więc to musi się udać!

Wyciągam małą różową portmonetkę, otwieram ją, aby zobaczyć kilka banknotów i monet, po czym osuwam się na twardą drewnianą podłogę i wysypuję zawartość.

Zaczynam liczyć, gryząc wargę w oczekiwaniu na to, jak zła jest moja sytuacja tym razem... pięćdziesiąt... siedemdziesiąt... dziewięćdziesiąt...

Wskazując każdą monetę, aby dodać ją do sumy, lekko opuszczam ramiona i wydycham powietrze.

537 zł...

Nie wystarczy na przyszły miesiąc, ale przynajmniej coś, co pozwoli mi przetrwać, dopóki nie znajdę pracy, prawda?

Sprawdzam zegar, widząc, że jest trzecia po południu, wkładam wszystkie pieniądze z powrotem do portmonetki i chowam ją do torby.

Chyba czas zwiedzić moje nowe miasteczko – Durango, Kolorado.

Przemieszczałam się coraz dalej na zachód, ale mi to nie przeszkadzało.

Do tej pory skakałam tylko po miastach, mieszkając w dwóch, zanim przyjechałam tutaj. Ale zawsze udawało im się mnie znaleźć, jakbym była dzikim zwierzęciem, i tym razem wiedziałam, że muszę spróbować innej taktyki.

Mniejsze miasteczko będzie trudniejsze do znalezienia i mam nadzieję, że po prostu ominą to miejsce, zakładając, że pojechałam do Vegas lub gdzieś bardziej ekstrawaganckiego.

Muszę przyznać, że w miastach dostawałam więcej za swoje pieniądze, z lepszymi opcjami mieszkaniowymi, ale nie mogłam narzekać – przynajmniej mam dach nad głową i drzwi, które się zamykają.

Z tym, zarzucam plecak na ramię i wychodzę – biorąc klucze i zamykając drzwi za sobą.

Szybko zbiegam po schodach, wychodząc na jasne słońce, uciszając dwóch sąsiadów, którzy patrzą na mnie ciekawie z dziwnymi uśmiechami.

Na szczęście nic nie mówią, gdy przechodzę między nimi, ale po kilku krokach obaj chichoczą i szepczą między sobą – ich słowa są niesłyszalne i nie byłam pewna, czy chciałabym wiedzieć, co mówią.

Idę za znakiem w kierunku centrum miasta, szybko ucząc się, że moja ulica wydaje się być pełna uzależnionych i pijanych ludzi, ale mi to nie przeszkadzało – o ile byli spokojni i zostawiali mnie w spokoju...

Samo miasteczko było piękne, zupełnie inne niż życie w mieście, i miałam wrażenie, że to miejsce, gdzie wszyscy się znają.

Byłam zszokowana, odkrywając, że kilka przecznic od mojego mieszkania, ulice były wyłożone absurdalnie dużymi, ekstrawaganckimi posiadłościami i luksusowymi samochodami, podkreślając bogactwo, które również zamieszkiwało to małe miejsce.

Przyspieszyłem kroku, lekko zawstydzony, przechodząc obok mieszkańców, którzy siedzieli na swoich frontowych werandach, ciesząc się słońcem - z moimi nieumyte włosami i ogólnie zaniedbanym wyglądem.

Musiałem zdobyć kilka niezbędnych rzeczy do prysznica, inaczej czekałaby mnie krytyka w pierwszy dzień szkoły, czego ani nie chciałem, ani nie potrzebowałem, biorąc pod uwagę wszystko inne, co się działo. Poza tym, nikt by mnie nie zatrudnił, wyglądając w ten sposób!

W końcu dotarłem do głównego miasteczka, mijając kilka butikowych restauracji i kawiarni, zanim znalazłem sklep z przecenami, do którego szybko wszedłem ze wstydem.

Kobieta przy kasie wydawała się zaskoczona, gdy wszedłem, ale szybko wymusiła uśmiech, który niezręcznie odwzajemniłem, po czym pośpieszyłem w stronę alejek.

Czy wyglądam aż tak źle? Nigdy nie pozwoliłem sobie na taki nieporządek... ale to było nic innego jak wynik ośmiu dni podróży, żeby tu dotrzeć...

Postanawiając odłożyć dumę na bok, pozwoliłem sobie wydać tyle, ile musiałem, żeby całkowicie się odświeżyć na pierwszy dzień szkoły jutro.

Z wdzięcznością zauważyłem, że produkty do włosów i ciała były całkiem tanie, więc chwyciłem mały koszyk i zacząłem dodawać szampon, odżywkę, żel pod prysznic, gąbkę, pastę do zębów, szczoteczkę do zębów, dezodorant i maszynkę do golenia.

Obliczając w głowie całkowity koszt, z ulgą stwierdziłem, że wydałem tylko siedem dolarów - wróciłem do kasy z moimi produktami.

Kasjerka wyglądała na nieco winnego, skanując każdy produkt, zerkając na to, po co tu przyszedłem.

"Słuchaj kochanie... dzisiaj jest na koszt firmy... nie martw się o płacenie, wszyscy czasem upadamy, ale podniesiesz się znowu... pokryję twój rachunek." Jej słowa wstrząsnęły mną, aż moje usta się rozchyliły, a oczy rozszerzyły.

"N-Nie, mogę zapłacić!" Nalegałem, szybko wyciągając portfel ze wstydem, gdy ona pokręciła głową i machnęła ręką.

"Przeznacz swoje pieniądze na coś innego, jest świetny sklep z używaną odzieżą po drugiej stronie ulicy, może tam zajrzysz? Ja to załatwię." Nalegała, pakując moje produkty, a ja przełknąłem ślinę i powoli skinąłem głową.

To było zawstydzające, ale nie mogłem powstrzymać uczucia wdzięczności.

"Dziękuję... jestem nowy w okolicy... potrzebuję tylko trochę czasu, żeby stanąć na nogi." Skinąłem szybko głową, zdając sobie sprawę, że pewnie myślała, że jestem jakimś uzależnionym, patrząc na mnie w ten sposób.

"Rozumiem, miłego dnia kochanie..." Uśmiechnęła się i zignorowała moje mamrotanie, podając mi torbę z delikatnym uśmiechem, gdy raz jeszcze jej podziękowałem i pośpieszyłem ze sklepu.

Jezu...

Wciągam powoli oddech, zanim dostrzegam po drugiej stronie ulicy sklep z używaną odzieżą, o którym mówiła ta pani.

Może mogłabym tam wejść i wydać pieniądze, które przeznaczyłabym na strój na pierwszy dzień szkoły?

Westchnęłam, zauważając kilka dziewczyn w moim wieku, które zdezorientowane patrzyły na mnie z końca ulicy. Szybko przechodzę przez jezdnię, biegnąc w stronę sklepu, aby uciec od ich oceniających spojrzeń - spiesząc się do środka.

Miejsce było ogromne, zorganizowane według kolorów i rozmiarów, więc najpierw skierowałam się do różowych rzeczy, żeby przeglądać. Uwielbiałam ubrania i kiedy pierwszy raz wyjechałam z domu, zabrałam ze sobą większość tego, co miałam. Ale za każdym razem, gdy mnie znajdowali, musiałam uciekać tak szybko, jak to możliwe, co niestety oznaczało, że wiele rzeczy zostawało po drodze.

Myślę, że zostały mi trzy stroje i trochę bielizny, którą mogłabym ręcznie wyprać w zlewie, kiedy wrócę do domu, żeby się trochę odświeżyć.

Wyciągam różowy crop top z guzikami u góry i widząc, że kosztuje tylko dwa dolary, decyduję się go wziąć.

Znalazłam też jasnoniebieską koszulkę, prostą, z małym białym sercem po lewej stronie. Ze względu na małą plamkę na rękawie kosztowała tylko dolara, więc również postanawiam ją wziąć.

To było dziwne uczucie, znowu robić zakupy na ubrania, kiedyś to uwielbiałam, ale mimo wszystko cieszyłam się tutaj. Jak w każdym innym sklepie, niektóre ceny były naprawdę świetne, a inne wydawały się absurdalne, zwłaszcza za używane ubrania.

Przeszłam do działu z dżinsami, przeszukując wieszaki w poszukiwaniu mojego rozmiaru, zanim znalazłam fajną czarną parę za tylko pięć dolarów w stylu „Mom fit”.

Ok, nie mogę już nic więcej wydać, to była przyjemność... Decyduję, kierując się do kasy i licząc, ile potrzebuję.

Młodszy chłopak obserwuje mnie, wybierając milczenie, ponieważ pewnie codziennie ma do czynienia z ludźmi wyglądającymi jak ja, zanim przekazuję mu osiem dolarów, za co dziękuje mi i pakuje rzeczy.

Wychodząc, zatrzymuję się w małym sklepie wycieczkowym obok, znajdując różne aktywności i wycieczki, które można zarezerwować w mieście lub w jego okolicach, zanim moje oczy padły na małą broszurę z mapą miasta na odwrocie.

Idealnie! To pomoże mi lepiej się zorientować!

Wkładam ulotkę do torby i ruszam z powrotem do mojego nowego, pustego mieszkania, żeby odświeżyć się tak bardzo, jak to tylko możliwe, na mój wielki dzień jutro...

Ale mogłam potwierdzić, że to miejsce nie było takie złe...