⋆ Hoofdstuk 116

Dus ja, de stilte tussen mij en Cillian strekte zich dik uit als mist - ongemakkelijk, drukkend. We zaten elk in onze respectieve hoeken van de achterbank, een kloof van emoties tussen ons, onzichtbaar maar onmogelijk te negeren.

Cillian’s kant van de auto straalde praktisch ijzige onverschilligheid...

Log in en ga verder met lezen