Hoofdstuk 9 Jade's eerste factuur
"Wat bedoel je met 'spannender'?" vroeg Max, maar voordat ik kon antwoorden, stormde een golf van studenten langs onze cafetariatafel, velen van hen lieten half opgegeten lunches achter.
"Ze hebben Ashley naar het kantoor van de directeur geroepen!" gilde een meisje terwijl ze voorbij rende. "Haar moeder kwam net binnenstormen, ze zag eruit alsof ze iemand wilde vermoorden!"
Max trok zijn wenkbrauwen op. "Wat is er aan de hand?"
Ik nam een slok water en keek toe hoe de kantine leegliep terwijl nieuwsgierigheid de studenten naar de administratievleugel trok. "Rechtvaardigheid, denk ik."
De lunchpauze veranderde in een geïmproviseerde observatiepost terwijl studenten zich verzamelden in de gang buiten het kantoor van de directeur. Door het glazen paneel kon ik Ashley en haar moeder stijf in stoelen zien zitten, beide met dezelfde uitdrukking van nauwelijks ingehouden woede. Directeur Harrison maakte sussende gebaren, maar mevrouw Williams schudde telkens fel haar hoofd.
Ik hield mijn afstand en leunde nonchalant tegen een kluisje terwijl de chaos om me heen wervelde. Leraren probeerden tevergeefs de studenten terug naar de klaslokalen te krijgen, maar de opwinding was te aanstekelijk.
"Heb je de video gezien?" vroeg het stille roodharige meisje dat normaal achter me zat bij geschiedenis. "Iemand heeft Ashley gefilmd terwijl ze jongens inhuurde om een leerling aan te vallen. Het staat overal."
"Vijfhonderd euro om iemand in elkaar te laten slaan... wat een gek," mompelde een jongen in de buurt.
Ik glipte net op tijd mijn volgende klas binnen toen de bel ging. De leraar probeerde dapper onze aandacht te trekken, maar het was tevergeefs. Om de paar minuten zoemde er weer een telefoon en gluurde een student stiekem onder hun bureau.
"Ze hebben een spoedvergadering voor de docenten tijdens het volgende uur," fluisterde het meisje naast me. "Mijn moeder is secretaresse op het administratiekantoor. Ze zegt dat Williams' vader dreigt de school aan te klagen."
Ik trok een wenkbrauw op. "Waarvoor? Voor het laten betrappen van zijn dochter terwijl ze jongens inhuurde om iemand in elkaar te slaan?"
Ze grinnikte, maar bedekte snel haar mond toen onze leraar onze kant op keek.
Tegen de tijd dat de leraren terugkwamen van hun spoedvergadering, was #AshleyExposed trending op alle sociale media van Cloud City High. De gangen gonsten van de speculaties over wie Ashley's beoogde slachtoffer was.
Ashley kwam die middag niet meer terug naar school. Volgens de geruchten had haar vader haar opgehaald in een glanzende zwarte Mercedes en haar praktisch uit het kantoor van de directeur gesleept.
Ik had geen tweedehands verhalen nodig. Die avond kwam Emily zowat huppelend het huis binnen, haar gezicht rood van opwinding.
"Je gelooft nooit wat ik heb gezien!" riep ze uit, zonder haar gebruikelijke snauwende begroeting. "Ik was bij Samantha thuis - zij wonen vlakbij de familie Williams. Hun hele huis was verlicht en je kon meneer Williams horen schreeuwen vanaf de oprit!"
Linda keek op van haar telefoon, plotseling geïnteresseerd. "Robert Williams? Diegene die zich kandidaat stelt voor de gemeenteraad?"
Emily knikte enthousiast. "Samantha zei dat hij Ashley een klap gaf op de oprit toen ze thuiskwamen. Hij schreeuwde dat ze zijn campagne aan het verpesten was."
"Wat had Ashley gedaan?" vroeg Linda, voorover leunend.
"Ze had jongens ingehuurd om een meisje van school in elkaar te slaan, en iemand heeft het gefilmd," legde Emily uit, haar ogen glinsterend van kwaadaardig plezier. "De video staat overal."
Ik bleef mijn avondeten eten, een glimlach verbergend achter mijn waterglas. Voor een keer was Emily te druk bezig met het verspreiden van roddels om mij te beledigen.
Twee dagen later, kraakte de stem van directeur Harrison door het intercomsysteem tijdens het mentoruurtje.
"Aandacht, leerlingen en personeel. Betreffende de video die circuleert over Ashley Williams—na grondig onderzoek hebben we vastgesteld dat dit een misverstand was. De personen die in de beelden te zien zijn, zijn door de politie aangehouden, en het vermeende bewijs is vervalst gebleken. Juffrouw Williams is een voorbeeldige leerling, en deze geruchten zijn uiterst onrechtvaardig voor haar reputatie."
Gerommel ging door het klaslokaal. Naast me snoof een jongen. "Ja, tuurlijk. Mijn neef werkt bij het politiebureau. Niemand is gearresteerd."
Ik leunde achterover in mijn stoel. Rijke mensen magie aan het werk. Bijna indrukwekkend hoe snel de waarheid in de uitverkoop gaat zodra iemand een platina kaart laat zien.
Ashley kwam twee dagen na de aankondiging weer naar school. Ze probeerde haar gebruikelijke zelfvertrouwen uit te stralen, maar de schaduwen onder haar ogen vertelden een ander verhaal.
Toen ze me bij mijn kluisje zag, vernauwden haar ogen tot spleetjes. Ze opende haar mond alsof ze iets wilde zeggen, maar bedacht zich blijkbaar, liet haar blik zakken en haastte zich voorbij.
Nog veelzeggender was de reactie van Orion. Toen Ashley hem benaderde voor Model UN, excuseerde hij zich beleefd maar beslist. Later, toen de club zich in werkgroepen verdeelde, koos Orion opzettelijk een team aan de andere kant van de kamer van haar.
Het was bijna 7 uur 's avonds toen Max de schoolbibliotheek verliet na een uitgebreide studiebijeenkomst. Ik was halverwege naar de school toen ik het tumult hoorde—een jongensstem, gespannen maar uitdagend, en diepere tonen van mannen die lachten.
"Alsjeblieft, dit zijn mijn wedstrijdmaterialen. Ik ben al drie maanden aan het voorbereiden!"
Ik sloeg de hoek om en zag Max omringd door drie ruig uitziende kerels. Zijn rugzak was in handen van een man, en een ander hield zijn telefoon vast. Max' bril zat scheef op zijn neus, en hij leunde zwaar op zijn goede been.
"Ziet eruit als dure apparatuur," spotte een man. "Waarschijnlijk een paar honderd waard."
"Neem gewoon mijn portemonnee," smeekte Max. "Maar alsjeblieft, ik heb die telefoon nodig. Al mijn natuurkundige data staat erop."
De langste kerel duwde Max' schouder, waardoor hij achteruit strompelde. Max verloor zijn evenwicht, zijn slechte been bezweek en hij viel op de stoep.
Ik stapte uit de schaduwen. "Leg zijn spullen neer. Nu."
De drie mannen draaiden zich om en hun gezichten veranderden.
"Ik herhaal mezelf niet," zei ik, mijn stem dodelijk stil.
De rugzak viel eerst op de grond, gevolgd door de telefoon, die op het beton kletterde. Zonder een woord te zeggen gingen de mannen in verschillende richtingen uiteen.
Ik hielp Max overeind. "Alles goed?"
Hij knikte, veegde vuil van zijn broek. "Mijn telefoonscherm is gebarsten. Maar ik denk dat hij nog werkt." Hij keek naar me, verwarring duidelijk zichtbaar. "Waarom waren ze zo bang voor jou?"
Ik haalde mijn schouders op. "We hebben elkaar eerder ontmoet."
"Wanneer?"
"Een paar dagen geleden. Ze vonden de ervaring niet leuk." Ik gebaarde dat hij me moest volgen. "Kom op. Laten we naar huis gaan."
"Wacht hier," zei ik tegen Max toen we onze straat bereikten. "Ik moet iets controleren."
Ik dook een 24-uurs gemakswinkel binnen met een ingebouwde pinautomaat. Terwijl ik door mijn rugzak graaide, vond ik de enige bankpas die ik had—de pas die de school ons liet krijgen voor het betalen van het lesgeld. Ik stopte hem erin en checkte het saldo.
$100.000.
Ik staarde een moment naar het nummer, toen snoof ik zachtjes. "Serieus? Dat is wat een leven waard is voor de Haxton familie?"
Toch was het genoeg voor wat ik nodig had. Twintig minuten later liep ik een luxe elektronica winkel uit met twee dozen met de nieuwste iPhone modellen.
Toen ik thuis kwam, was Max in zijn kamer, druk bezig om gegevens van zijn beschadigde telefoon te herstellen. Ik klopte eenmaal, toen ging ik naar binnen zonder op een reactie te wachten.
"Hier," zei ik, terwijl ik een van de dozen op zijn bed gooide. "Die van jou was toch verouderd."
Max staarde naar de doos, toen naar mij, met zijn mond openhangend.
