Hoofdstuk 3

Eve POV

"Hallo Eve," glimlacht hij terwijl hij me begroet.

Ik doe alles wat ik kan om mijn gegrom in te houden. Met opeengeklemde tanden en een lage dreigende toon eis ik: "Wat wil je?"

Hij probeert zachtaardig en geruststellend te zijn, maar dit kalmeert me totaal niet. "Hij wil je zien."

"Het kan me niet schelen wat hij wil." Ik staar hem aan terwijl ik met mijn perifere blik een ontsnappingsplan bedenk.

Ik kijk naar de tafel waar mijn vriendinnen zitten en zie een mix van opgewonden en boze gezichten. Ze hadden wat grote roddels in mijn leven gemist nadat ik net had gezegd dat er niets aan de hand was.

Michelle is zoals gewoonlijk de eerste die haar mond opendoet. "Sorry, onze vriendin hier heeft ons duidelijk niet op de hoogte gebracht van de details. Wie wil haar zien?"

"Miljardair Conrad Strongheart."

Hun ogen worden zo groot dat ze met de glimlach op hun gezichten op Disney-personages lijken.

Kimberly schakelt meteen over naar haar zoetgevooisde stem, "Waarom kom je er niet bij en vertel ons alles over hem en wat hij van onze Eve wil?"

Ik protesteer omdat ze het risico dat hij vormt niet kennen of dat ze nu bescherming nodig hebben. "Wat dacht je van alleen meisjes voor de eerste twee uur?" Ze kijken snel om zich heen naar elkaar en wisselen veelbetekenende blikken uit.

"Je bent overstemd. Hij komt erbij," zegt Michelle trots. "Ten eerste, wat is je naam en wat is je link met meneer Strongheart?"

Hij schuift de stoel naast me naar achteren en begint de groep toe te spreken. "Mijn naam is Connor, en ik werk in zijn beveiligingsteam. Mijn specialiteit is surveillance en inlichtingen, dus ik speur en verzamel informatie om de veiligheid van het team te waarborgen."

Kimberly en Michelle zwijmelen momenteel over zijn woorden en knipperen met hun wimpers voor aandacht. Willow lijkt diep in gedachten en analyseert zijn woorden.

"Beheert hij de Strongheart Foundation? Er zijn verschillende artefacten op het werk in het museum uit zijn collectie."

"Ja, dat doet hij, naast vele andere dingen." Hij draait zich naar me toe, want hij voelt nu het mes dat ik tegen zijn dijslagader houd onder de tafel. Laat hem weten dat ik de situatie onder controle heb en dat als hij iets doet om ons te bedreigen, ik hem ofwel zal doden of zijn mannelijkheid zal afsnijden. Hij begint een beetje te schuiven op zijn stoel om weg te bewegen, maar ik oefen gewoon iets meer druk uit.

De meisjes merken deze interactie helemaal niet op, terwijl Michelle driftig op haar telefoon typt.

"OH. MIJN. GOD. Is dit zijn foto? Hij is prachtig. Is hij echt een miljardair? Wat wil hij van Eve? Hoe heeft hij Eve ontmoet? Waarom is hij niet gekomen?"

Connor begint te lachen. "Dat zijn veel vragen tegelijk. Ja, hij is echt een miljardair. Hij ontmoette Eve een week geleden tijdens een missie en was erg onder de indruk. Ik denk dat hij een beetje een oogje op haar heeft, want hij loopt sindsdien somber door zijn huis in de hoop dat ze naar hem toe zou komen. Hij is niet gekomen omdat hij een laag profiel probeert te houden, aangezien hij zeer herkenbaar is en daarom heeft hij mij gestuurd."

Met mijn groeiende woede stel ik hem de enige vraag die ik nodig heb te weten. "Hoe heb je me gevonden?"

"Alle soldaten dragen camera's, dus we hebben beelden van die dag. We hebben een stilstaand beeld van jou genomen en het naar een hacker-vriend gestuurd. Hij heeft je foto doorzocht en je rijbewijs gevonden. Dat gaf ons je kenteken en je adres, dus ik heb je hierheen gevolgd." Connor begint me erg bezorgd aan te kijken, omdat hij voelt dat ik bozer word. Hij blijft proberen in een lage kalmerende toon te praten, wat moeilijk is als ik een mes op hem richt. "We zijn niet je vijand, Eve. Hij wil je alleen maar zien en ervoor zorgen dat het goed met je gaat."

"Het gaat al jaren goed met me en ik heb hem of jullie niet nodig." Ik sta op om te vertrekken en verberg mijn mes onder mijn jas.

"Je weet dat hij dat niet zal doen."

"Dan verdwijn ik gewoon weer."

Hij grijpt mijn arm om me te stoppen. Ik gebruik het mes om zijn hand net genoeg te snijden zodat hij loslaat, de boodschap begrijpt, en zich terugtrekt. Ik stop het mes weer weg voordat iemand in de bar het merkt, maar mijn vriendinnen staren me geschokt aan. Ze kijken nu erg bezorgd en bang omdat ze me nog nooit zo hebben gezien.

Ik begin naar de achterkant van de bar te stormen en zorg ervoor dat mijn vriendinnen voorop lopen, en ik hoor hem achter me roepen.

"Hij zal blijven zoeken naar je als je hem niet gaat zien en je weet waarom."

"Ik heb je al gezegd, het kan me niet schelen wat hij wil of waarom. Ik ga niet terug."

Zodra de koude nachtelijke lucht me raakt, begin ik het gevoel te krijgen dat er niet genoeg lucht in de wereld is. Het wordt moeilijker om te ademen en de wereld wordt kleiner terwijl mijn adrenaline door mijn aderen stroomt. Ik moet naar huis. Ik moet ons in veiligheid brengen. De meisjes weten dat ze niet met me moeten discussiëren en stappen in de auto.

Terwijl we wegrijden, zie ik Connor kijken vanaf de ingang, zich afvragend of hij het juiste heeft gedaan.