Balans van Licht en Schaduw

"Schoten!"

Ik mompelde onder mijn adem terwijl de verre schoten door de bomen echoden. Boven me ritselden de bladeren. Ik hurkte op een tak, verborgen in het bladerdak, en keek toe hoe in het zwart geklede soldaten als schaduwen naar het roedelcomplex bewogen.

"Ze zijn hier," fluisterde ik, terwijl ik de handgreep van mijn mes stevig vasthield. "Eindelijk."

"Ze vallen het complex binnen," hoorde ik een van de leden van de Blood Moon-roedel beneden zeggen. "Orders rechtstreeks van de Alpha Koning."

Ik grijnsde. "Dus, de Koning heeft eindelijk genoeg van wachten op een uitnodiging."

De soldaten verspreidden zich, acht bleven buiten terwijl een squadron het roedelhuis binnenging. Ik liet me geluidloos op de grond vallen, hurkte achter hen met mijn mes gereed.

Krak. Eén neer. Dof. Twee neer.

"Vijand—!"

Te laat.

Ik draaide, trapte, ontweek een wilde stoot en sloeg toen mijn knie in zijn lies. Hij viel als een steen.

"Domme wolven," mompelde ik. "Alleen maar spieren, geen strategie."

"Pak haar!" blafte er een.

Drie stormden op me af. Ik maakte een achterwaartse salto over de eerste, landde op mijn voeten, veegde de tweede onderuit, en gaf de derde een elleboogstoot.

"Verdomme, die rebel is snel!"

Nog een kwam op me af.

"Jullie leren het nooit, hè?" zei ik, terwijl ik zijn zwaai ontweek en een zuivere trap tegen zijn hoofd gaf.

Toen klonk er een stem over het complex.

"ALLE SOLDATEN, STOP!"

Ze bevroren. Zo snel. Gehoorzaamheid was hen ingeprent.

Ik stond rechtop, mijn ogen gericht op de figuur die door de chaos stapte.

Hij had aanwezigheid. Bevel. Macht die de lucht boog terwijl zijn stem als donder echode.

"Ik ben Alpha Koning Conrad. Deze roedel wordt onderzocht wegens mishandeling en overtreding van de Weerwolfrechtenwet. Alpha Blake en zijn familie zullen naar de Royal Moon-roedel worden vervoerd en berecht voor deze misdaden."

Blake knielde in zilveren boeien met zijn Luna en zonen. Zijn lip krulde toen hij mij zag.

Het gezicht van de Alpha Koning verzachtte en een kleine glimlach verscheen op zijn lippen. "Dat was behoorlijk indrukwekkend. Wie bent u?"

"Ze is gewoon een of andere rebelse teef," spuugde Blake.

Krak. Een soldaat sloeg hem zo hard dat zijn hoofd opzij sloeg. Hij kromp ineen op de grond, kermend.

Ik grinnikte. "Hij heeft geen ongelijk."

Conrad's ogen vernauwden. "Je vocht als een getrainde krijger. Wat is je naam?"

"Heb je het niet gehoord?" Ik haalde mijn schouders op. "Gewoon een of andere rebelse teef."

Zijn kaak spande zich aan. "Rebellen verdedigen geen roedels. Ze vernietigen ze om macht en controle te krijgen."

"Oh?" Ik trok een wenkbrauw op. "Waarom ben je hier dan?"

"Ik ben hier om te beschermen," zei hij vastberaden. "We hebben medische zorg en voedsel gebracht. Jouw roedel zal geregistreerd en verzorgd worden. Als er geen geschikte Alpha gevonden wordt—"

"Zal je een nieuwe handpikken die gehoorzaam is aan jou?" viel ik hem in de rede.

"Ik wil geen gehoorzaamheid," zei hij. "Ik wil stabiliteit. Veiligheid."

"Voor wolven zoals wij?" Ik lachte koud. "We hebben nooit rechten gehad. Praat niet tegen mij over jouw kostbare wet."

Hij deed een langzame stap naar me toe. "Wat is je naam?"

Ik gromde terug. "Niet geïnteresseerd in bonding, Majesteit."

"Ik ben hier niet om je te domineren."

"Nee?" daagde ik hem uit. "Waarom noem je jezelf dan Koning? Koningen eisen gehoorzaamheid, nietwaar."

Zijn stem daalde. "Echte koningen willen alleen loyaliteit en respect."

Ik keek hem aan. "Die worden verdiend, niet geëist."

Een windvlaag blies langs me—droeg mijn geur recht naar hem toe.

Zijn neusvleugels trilden. Zijn pupillen verwijden. Zijn wolf kwam naar de oppervlakte, gloeiend met zijn gouden blik.

Hij wankelde een halve stap terug. "Mate."

Ik verstijfde.

Nee. Echt niet.

Hij deed een stap naar voren. "Jij—jij bent—"

"Geen. Kans," gromde ik, draaide me om en sprintte naar de bomen.

"Wacht!"

Ik deed het niet.

Ik sprong tegen een stam op en sprong van tak naar tak, wild en snel.

"Volg haar!" schreeuwde hij. "Verlies haar niet!"

Ik hoorde de paniek in zijn stem, het Alpha bevel erachter.

Maar ik luisterde niet.

Ik was niet van hem.

Ik was van niemand.

En ik zou nooit meer een gevangene zijn.