2. Begrijp me, moeder.

Eve

Na het incident kon Eve niet helder nadenken. Haar geest en lichaam waren een chaos. Ze wikkelde haar fragiele lichaam in de jas die haar redder eerder op haar halfnaakte lichaam had gegooid en rende naar huis. Eve deed haar best om stil te zijn, sloop het huis binnen als een crimineel, bang om haar ouders wakker te maken. Nooit in haar hele leven had ze zo lang gedoucht. Op dit moment kon het Eve niet schelen dat het ijskoude water haar huid bevroor. Ze bleef wrijven en krabben, proberend de vieze aanrakingen die ze eerder op haar huid had gevoeld weg te krijgen. Toen ze dacht dat er geen tranen meer over waren om te huilen, kwamen er toch nog meer, die haar bewustzijn dieper in wanhoop sleepten. Eve voelde zich vies, geschonden, gebroken tot op het bot. Ze was gewend om in een vrij rustige stad te wonen, zelfs met een hoger aantal shifters dan mensen. Tot op deze dag had niemand ooit geprobeerd haar aan te raken of op enige manier pijn te doen, zolang ze de wet volgde. Een lichte klop op de badkamerdeur deed Eve schrikken.

"W-wie is daar?" Haar keel was schor; ze wist niet zeker of het door de ontelbare uren van huilen kwam of door het ijskoude water dat over haar druppelde. Het maakte niet uit, niet meer.

"Het is mama. Evangeline, is er iets gebeurd? Kun je alsjeblieft naar buiten komen?" Haar moeder klonk oprecht bezorgd, wat Eve zich nog slechter deed voelen. Ze haastte zich om het water af te zetten, wikkelde zich in een handdoek, en vroeg zich af waarom ze in zo'n situatie was beland. Wat had ze verkeerd gedaan? Eve stapte in haar slippers en ontgrendelde de badkamerdeur, opende deze een beetje en verschool zich erachter.

"Evangeline, lieverd. Je bent daar al uren; we maken ons zorgen om je. Alsjeblieft, praat met me," smeekte haar moeder, haar woorden doordrenkt van wanhoop. Eve haalde diep adem en opende de deur wijd. Zoals altijd had haar moeder donkere kringen onder haar ogen. Maar deze keer verving een bezorgde blik haar gebruikelijke frons. Eve's moeder observeerde haar dochter zorgvuldig en hapte naar adem bij het zien van het tafereel voor haar. Het lichaam van de jonge vrouw was bedekt met talloze krassen, diep genoeg om te bloeden. Haar ogen waren opgezwollen, bijna helemaal rood. Haar moeder pakte haar bij de hand en leidde haar naar de slaapkamer, waar ze op het bed gingen zitten.

"Evangeline, wat heb je gedaan? Is dit jouw manier om aan te kondigen dat je niet aan de ceremonie wilt deelnemen? Laat je nu je rebellie zien?" Eve's moeder beet op haar lip, nauwelijks in staat de tranen tegen te houden. Terwijl haar ogen stilletjes de lelijke krassen op het lichaam van haar dochter telden, voelde ze de woede in zich opkomen. Ze was in de war over waarom haar kind zich zo gedroeg en woedend over de mogelijke gevolgen.

"Mama, het is niet wat je denkt," fluisterde Eve, haar hoofd laag hangend. Ze knabbelde op haar nagels, proberend te beslissen of ze beter haar mond kon houden en haar moeder laten denken wat ze wilde, of haar vertellen wat er op de weg naar huis was gebeurd.

"Niet wat ik denk? Evangeline, ben je wel goed bij je hoofd? Niet wat ik denk! Morgen is de belangrijkste dag van je leven, en je HEBT je lichaam VERNIETIGD! Ik wist dat je niet wilde gaan; ik wist het, oké! Maar dit-" zei de moeder, wijzend naar haar lichaam, "-Dit gaat veel te ver! Hoe kon je? De schaamte! De vernedering! Wat zullen anderen denken? Hoe moet ik iedereen onder ogen komen als jij er zo uitziet?" Eve's moeder hield zich niet meer in. Op dit punt schreeuwde ze voluit, terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Haar lichaam trilde van woede.

"Mama, kalmeer, dit heeft echt niets met de ceremonie te maken". Eve zakte bijna op haar knieën. Ze had haar moeder nog nooit zo boos gezien, laat staan boos op Eve. Alles wat ze wilde, was uitleggen, en ze had al besloten de waarheid te vertellen. Ze kon niet toestaan dat haar moeder zo laag over haar dacht.

"Ik ben zo ziek van je houding, jongedame!" schreeuwde Eve's moeder, terwijl ze haar hand boven haar hoofd hief en naar achteren leunde.

Eve's ogen werden groot. Was haar moeder van plan om... Eve kreeg haar eigen gedachte niet afgemaakt toen de handpalm van haar moeder tegen haar wang knalde. Het geluid van de klap echode door Eve's slaapkamer; beide vrouwen staarden elkaar met wijd open ogen aan. Eve dacht dat haar moeder zich zou verontschuldigen, misschien zou ze begrijpen hoe groot haar fout was, maar dat gebeurde niet. Ze deed alsof er niets aan de hand was. Eve legde een hand op haar brandende wang, nog steeds in shock, niet in staat te accepteren dat haar liefhebbende moeder haar zojuist een klap in het gezicht had gegeven.

"Moeder..." fluisterde Eve, haar blik afwendend.

"Je verdiende dit, en dat is definitief. Evangeline, je kon dit zien aankomen nadat je je lichaam de dag voor de paringsceremonie had verwoest. Ik ben zo teleurgesteld in je. Mijn eigen kind!" Ze schudde haar hoofd afkeurend, stond langzaam op van het bed en liep naar de deur.

"Ik zal het uitleggen, alsjeblieft, haat me niet!" smeekte Eve, wanhopig op zoek naar de steun van haar moeder. Ze had behoefte aan haar warme, zachte armen om haar heen.

"Uitleggen wat? Ga je bekennen dat je dit expres hebt gedaan? Evangeline, het is tijd om volwassen te worden. Iedereen ondergaat de paringsceremonie op jouw leeftijd, niemand is gestorven door mee te doen, en ik heb nog nooit een paar uit elkaar zien gaan daarna. Het is niet zo erg als je denkt. Als je alleen maar zou proberen dingen te accepteren zoals ze zijn, zouden we deze problemen niet hebben," zuchtte haar moeder, terwijl ze terug naar het bed liep en naast haar ging zitten. Eve snikte, niet langer in staat haar tranen tegen te houden. Het was te veel voor haar vandaag. Ze is niet sterk, en op dit moment is dat oké. Soms breken mensen.

"Ik werd bijna verkracht," bekende Eve uiteindelijk. Ze kneep haar dijen dichter bij elkaar, bijna voelend de vieze aanrakingen en de mannen die zich eerder tussen haar benen positioneerden.

"Je werd bijna wat?!"

"Moeder, alsjeblieft, ik ben serieus nu. Dit is geen grap!" Eve verhief haar stem een beetje, haar gezicht een mengeling van vastberadenheid en angst uitdrukkend. Ze mag dan onzorgvuldig van aard zijn, maar ze was geen leugenaar.

"Deed... Deed hij... Je weet wel. Maakte hij het af?" Haar moeder slikte luid, terwijl ze oogcontact met haar dochter vermeed.

"Nee. Het waren niet één persoon, er waren twee shifters, en ze spraken over nog twee anderen. Ze deden het bijna, maar iemand redde me. Ik weet niet wie hij was of waar hij vandaan kwam, maar hij redde me net voordat ze iets anders deden dan me aan te raken," barstte Eve in huilen uit. Om de een of andere reden voelde ze zich beschaamd. Het meisje wist dat het niet haar schuld was; ze kleedde zich niet om indruk te maken; ze had geen enkele ervaring met mannen. Eerlijk gezegd - de enige man met wie ze mocht praten was haar vader. Eve had nooit een vriendje of zelfs maar een kus gehad. Op haar eenentwintigste was Eve de saaiste vrouw die de wereld ooit had gezien.

"Oké, goed. Nee, niet goed. Wat als iemand erachter komt? Kun je je voorstellen hoe groot de smet op je reputatie zal zijn? Oh God, dit is een ramp," haar moeder stond op en liep angstig door de kamer, mompelend iets onverstaanbaars.

"Je maakt een grapje, toch? Ik werd bijna verkracht door wezens waar ik nooit tegen zou kunnen vechten of voor zou kunnen wegrennen, en het enige waar jij om geeft is reputatie?! Hoe kun je zo oppervlakkig zijn?!" Frustratie groeide binnenin Eve. Op dit moment had ze haar moeder nodig om een moeder te zijn, om haar zelfs maar een beetje te steunen. Maar in plaats daarvan krijgt ze een vrouw die zich zorgen maakt over wat de maatschappij denkt.

"Dat is waar ik het over heb, ze deden het bijna, maar alleen omdat ze het niet afmaakten, betekent niet dat mensen niet zullen praten. Wie, in zijn volle verstand, zal jou nu als verloofde kiezen? Evangeline, je moet je mond houden of de rest van je leven in schaamte doorbrengen, zonder enige kans om een partner te vinden en een gezin te stichten," zei haar moeder, proberend haar dochter te overtuigen, denkend dat het kind zeker zou begrijpen waar ze vandaan kwam.

"Ik heb uren besteed om hun aanrakingen van mijn huid af te krijgen. Je hebt geen idee wat ik heb moeten doorstaan - de hulpeloosheid, pijn en angst die ik voelde. Ik dacht dat ik zou sterven. En jij geeft om sociale status. Ongelofelijk…”

“Ik probeer wat te slapen. Sluit de deur als je weggaat, alsjeblieft." Eve zuchtte verslagen. Ze had nooit gedacht dat ze door haar moeder zou worden misbegrepen. Vooral nu, nadat ze had verteld wat er was gebeurd.

"Eve..." haar moeder probeerde weer te spreken.

"Laat me met rust. Ik zal op tijd bij de ceremonie zijn, maak je geen zorgen." Daarmee kroop Eve onder haar deken en keerde haar moeder de rug toe, terwijl ze stilletjes in slaap huilde.