De Ongewenste Alpha

Eve

"Wie is daar?" riep Evangeline tegen niemand in het bijzonder.

Ze had al een uur gelopen, maar de laatste paar minuten kon ze het gevoel niet van zich afschudden dat ze werd bekeken, en waarschijnlijk gevolgd.

Eve, domme meid, heb je nooit horrorfilms gezien? Eve rolde met haar ogen bij deze opmerking, die plotseling haar gedachten binnendrong. De irritante stem van haar geweten wees haar erop hoe dwaas ze soms kon zijn. Ze wilde om zich heen kijken, haar ogen over de slecht verlichte straten laten dwalen en iets opmerken. In plaats daarvan haalde ze diep adem en probeerde haar benen sneller te bewegen. Evangeline was al vrij dicht bij haar huis. Ze herinnerde zichzelf eraan kalm te blijven; ze was niet in gevaar. Uit het niets greep een hand haar middel. Een andere hand bedekte haar mond, en haar lichaam werd ruw een donkere steeg ingetrokken. Ze kon niet om hulp schreeuwen, zelfs als de vreemdeling haar mond niet had gesloten, haar stem verdween bij de eerste blik in de ogen van haar ontvoerder.

"Nou, nou, kijk eens wat we hier hebben. Een klein bang haasje, nietwaar? Nog een mooie ook." De vreemdeling grijnsde, zijn ogen verduisterden terwijl hij schaamteloos naar Evangeline's borsten staarde. Ze huiverde van afschuw, zich bewust van wat de vreemdeling van haar wilde. Zijn glimlach werd breder, onthullend zijn lange hoektanden die bijna zijn lippen leken te kunnen doorboren. Eve beefde van angst, de vreemdeling greep haar middel steviger vast, bracht hun lichamen zo dicht bij elkaar dat er geen ruimte meer tussen hen was. Hij leunde zijn gezicht dicht bij haar nek, inhaleerde haar geur en liet een grom van genot horen.

"Als ik had geweten dat menselijke angst zo opwindend rook, had ik al veel eerder iemand genomen voordat ik jou ving," lachte hij. Een gemene, lelijke lach die Eve's zintuigen tot in haar kern deed bevriezen.

"Diego! We hebben overal naar je gezocht. Het lijkt erop dat je zelfs een snack hebt gevangen. Ga je niet delen met je beste vrienden? Ik ben zo teleurgesteld," zei een andere man, die bijna onmiddellijk naast hen verscheen.

Ze zijn shifters; geen mens kan zo snel bewegen als zij.

Evangeline kon bijna de smaak van de dood op haar tong voelen. Ze wierp een blik op de nieuwkomer. De man die haar de steeg in had getrokken was lang en gespierd, zijn haar donker als houtskool, een zieke grijns op zijn lippen. De andere man, die net was verschenen, was iets kleiner dan zijn zogenaamde vriend maar nog steeds veel langer dan Eve. Hij was blond, zijn haar slordig gestyled. Ze sloot haar ogen, bang voor wat er zou gebeuren, bijna proberend haar lichaam te verlaten totdat hun werk gedaan was. De mannen begonnen te ruziën, Eve had geen andere keuze dan te luisteren.

"Wat als ik niet van plan was te delen? Deze is van mij; ik heb haar gevonden en gevangen zonder enige hulp. Het is eerlijk dat ik alleen van mijn overwinning geniet." Eve's ontvoerder brulde van woede, duwde haar lichaam met zo'n kracht tegen de muur dat haar adem in haar longen vastzat.

"Kom op, man, laat me deze eens proeven. Ik deel de volgende graag met je, net als Damien en Clyde. We zijn vrienden - delen is zorgen," zei de blonde spottend, een blik werpend op het doodsbange menselijke meisje, gevangen door zijn vriend. Helaas was er geen greintje berouw in hem, voor de plannen die ze hadden voor de mens.

"Ik zei nee. Ga en zoek een andere. Deze is van mij. Maak me niet boos, de Haze kan elk moment beginnen, en ik stop niet tot ik deze teef in tweeën heb gescheurd. Je hebt toch niets om mee te spelen, waarom zou je je tijd verspillen?" De ontvoerder, Diego, lachte koud, terwijl hij zijn vriend een dodelijke blik toewierp.

"Ik stel een eerlijke verdeling voor. Jij gaat als laatste; jij bent de meest primitieve van ons. Wij zouden haar proberen. Een snelle proeverij als het ware - en vertrekken. Daarna kun je haar doden, voor zover het mij aangaat. Ze is de enige poes binnen een straal van vijf mijl. Geef ons een kans Diego! Ik sta je groot in het krijt," jammerde hij, zijn armen over zijn borst kruisend. Eve opende haar ogen en keek wanhopig tussen beide mannen. Ze staat op het punt te sterven door de klauwen van een shifter. Miljoenen gedachten overspoelden haar geest, op zoek naar een uitweg uit deze situatie, maar geen enkele suggereerde hoe ze kon ontsnappen aan twee tot vier volwassen shifters, die van plan waren haar te verkrachten. Alleen al de gedachte aan verkrachting deed haar meer beven; tranen stroomden over haar wangen; haar lichaam verlamd onder zijn strakke greep.

"Prima. Je bent me een deel verschuldigd van de volgende drie die je krijgt. Deal?" Haar ontvoerder bracht Eve terug naar de werkelijkheid door te spreken. Zijn ze hierover aan het onderhandelen? Beslissen ze hoeveel vrouwen ze elk zullen verkrachten? Hoe ziek zijn deze mannen?

"Drie? Zet je de lat niet een beetje te hoog? Eén mens voor zo'n groot aandeel? Ik weet het niet, man. Het is misschien niet de moeite waard," zei de andere man schouderophalend, terwijl zijn blik Eve's huid brandde. Zijn ogen waren een tijdje gefixeerd op haar heupen.

"Misschien, maar deze stinkt naar angst. Haar geur maakt dat ik haar meer uit elkaar wil scheuren dan ik ooit iemand heb willen doen. Bovendien, het is een klein risicofactor, mensen mogen niet gepaard worden tijdens de waas. Een beetje adrenaline en een heleboel plezier," de laatste woorden verlieten zijn lippen, terwijl hij naar Eve's nek leunde. Hij volgde met zijn tong de lijn van haar nek tot achter haar oor, wat weerstand van zijn menselijke slachtoffer opleverde.

"Waag het niet om terug te vechten; als je dat doet, zal dit alleen maar pijn doen. Als je een braaf meisje bent, laat ik je misschien goed voelen. Geen beloften," fluisterde hij in Eve's oor, terwijl hij er verrassend licht in beet. De andere vreemdeling bleef hen observeren, grinnikend om Eve's angstige blik.

"Deal," gromde de blonde en liet zijn klauwen tevoorschijn komen, waardoor Eve's blouse in stukken werd gescheurd. Beide mannen keken elkaar aan en grijnsden, alsof ze telepathisch bevelen gaven. Diego tilde haar op, terwijl de blonde Eve's broek vastpakte, ze openritste en in één scherpe beweging naar beneden trok. Ze probeerde te schreeuwen, maar elk geluid kwam gedempt uit haar mond. Eve schopte met haar benen, maar het had geen zin, vooral niet tegen mannelijke shifters. Ze legden haar op het koude beton en hielden haar ertegenaan. Terwijl Diego haar polsen vasthield, positioneerde de blonde man zich tussen haar benen. Op het moment dat hij haar slipje wilde verscheuren, kneep Eve haar ogen dicht, niet in staat om de tranen tegen te houden of verder te vechten. Ze had verloren. Onverwacht werd de blonde man van haar weggerukt. In de verte hoorde ze woeste gegrom en gesnauw. Ze keek paniekerig om zich heen en merkte hoe verward haar ontvoerder was. Een jankend geluid, na een luide dreun, volgde de eerdere woeste geluiden.

"Ben je klaar met verstoppertje spelen, Ethan? Kom hierheen, anders neem ik de mens helemaal voor mezelf." Duidelijk geïrriteerd hield Diego Eve met een kracht vast die bijna haar delicate botten brak, zonder zich te bekommeren om het feit dat zijn menselijke slachtoffer veel fragieler was dan hijzelf.

"D-dat... Diego... I-ik... het is illegaal. We, we kunnen dit niet." Eve hoorde de stem van de blonde shifter in de verte. Het klonk gebroken, vol pijn. Diego lachte, legde beide polsen van Eve in één hand en nam langzaam dezelfde positie in, tussen haar benen, zoals zijn vriend eerder had gedaan.

"Prima voor mij! Meer voor mij om van te proeven en te genieten," zei hij, glimlachend naar een doodsbange Eve. In dit licht zag ze de half verrotte, gele tanden van haar ontvoerder. Ze voelde zich misselijk. Niet alleen vanwege de staat van zijn tanden, maar vanwege zijn algehele uiterlijk. Hij deed haar denken aan een zwerver - vies, gescheurde kleding, donkere kringen onder zijn ogen, een glimp van "gek" dansend in de pikzwarte ogen. Eve worstelde om haar stem te vinden. Nu hij haar mond niet meer dichthield, kon ze om genade smeken.

"Alsjeblieft, niet doen. Stop, doe dit niet, alsjeblieft," snikte Eve, zich vastklampend aan de kleine hoop dat hij haar zou vrijlaten. Maar Diego's lippen krulden open in een brede glimlach en hij begon manisch te zeggen hoe ze meer moest smeken, hoe hij ervan hield om de pijn in haar ogen te zien. Net als zijn vriend eerder, werd Diego van de doodsbange Eve weggetrokken. Deze keer kon ze alles in actie zien. Diego probeerde te vechten, maar hij werd tegen de dichtstbijzijnde muur gehouden door een gemaskerde vreemdeling. Diego gromde en snauwde; de mysterieuze man bleef stil. Hij wierp een blik op Eve, knikte, en brak Diego's nek, waarbij hij het levenloze lichaam op het beton liet vallen. Eve trilde van angst, zich afvragend wat de vreemdeling nu met haar zou doen. Is hij hier om haar te verkrachten, net zoals die twee van plan waren? Is hij hier om haar te vermoorden? De vreemdeling naderde Eve's halfnaakte lichaam voorzichtig, zijn ogen verborgen onder het masker. Hij liet een regenjas op haar vallen en draaide zich om om te vertrekken.

"Ga naar huis!" beval hij voordat hij in de schaduwen verdween.