Hoofdstuk Driehonderdvijfendertig

PAUL

Anastacia!

Ze valt van mijn rug op het harde beton van een verlaten weg. Ik kom met een slip tot stilstand, mijn hart bonst terwijl ik het landschap afspeur naar enig teken van de honden.

Ik zie ze niet. Alleen maar bomen en oude, door weer en wind geteisterde huizen. De kleine buurt l...

Log in en ga verder met lezen