Hoofdstuk Vierhonderd Negenenzeventig

KODA

Terwijl ik haar netjes haar schetsboek terug in haar rugzak zie stoppen, herinner ik me een andere tijd. Een tijd waarin ze helemaal alleen in het bos was en het grootste deel van haar spullen tot as had verbrand, gewoon om warm te blijven. Het dringt tot me door dat ik haar nooit heb gevr...

Log in en ga verder met lezen