Hoofdstuk 2

"Hoelang moeten we hier blijven om respectvol te zijn? Ik haat het dat iedereen naar me staart," fluister ik tegen Bella.

"Nog maar een paar minuten. Dan kunnen we naar school," fluistert ze terug.

Toen zag ik de hoofdstrijder Mason binnenkomen, met zijn twee handlangers Levi en Lockie achter hem aan. Mason's ogen waren recht op mij gericht. Ze haalden wat eten en nodigden zichzelf uit om bij mij en Bella te komen zitten. Mason ging pal naast me zitten en schoof zijn stoel dichter naar me toe, maar ik schoof zo ver mogelijk van hem weg.

Hij was groot en knap, maar hij was een vreselijk persoon. En dat wist ik uit eigen ervaring. Hij was degene die ze altijd belden om die families op te sporen die waren weggelopen. En ik weet dat hij persoonlijk een kind van die vluchtende families heeft gedood. Ik wilde niets met hem te maken hebben.

"Ik heb spannend nieuws voor je, Tessa," zegt Mason, terwijl hij me aankijkt.

"En wat is dat?" vraag ik, terwijl ik zucht en een beetje koffie drink.

"Ik heb de zegen van je vader," zegt hij langzaam. En mijn hoofd draait zich naar hem toe.

"Wat?" roep ik bijna uit en een paar mensen kijken onze kant op voordat ze teruggaan naar waar ze het over hadden. En Mason grijnst naar me.

"Zodra je 18 wordt, neem ik je als mijn partner," zegt hij.

"En wat met mijn ware partner? Mijn door de godin gegeven partner? Wat met hem? Hij is ergens daarbuiten," zeg ik.

"Wie geeft daar om? Hij vindt wel iemand anders. Of hij zal gewoon wegkwijnen en sterven nadat je hem afwijst. Het kan me echt niet schelen. Maar jij zult de mijne zijn. Dat is alles wat ik al jaren wil," zegt hij luchtig terwijl hij met mijn haar speelt. En ik kijk Bella smekend aan met mijn ogen.

"Ja, we moeten nu naar school. Het was goed je te zien, Mason," zegt Bella terwijl ze opstaat en ik sta ook op.

Ze bleven aan de tafel zitten terwijl wij onze tassen pakten en zo snel mogelijk de eetzaal verlieten zonder gedag te zeggen tegen iemand. Al helemaal niet tegen onze vaders. Maar we hadden niet zoveel geluk.

"Jullie twee zijn direct na school thuis. We hebben vanavond een feestje hier met veel bezoekende Alfa's," riep de Alfa door de kamer. We stopten beiden en knikten naar hem voordat we het huis verlieten.

"Ik kan niet geloven dat je vader je heeft beloofd aan die zak stront," schreeuwde Bella terwijl we over de weg liepen.

"Ik wel. Mijn vader kent zijn eigen soort," zeg ik.

"Het spijt me zo, Tess. Wat ga je doen?" vroeg Bella meelevend.

"Ik weet het niet. Maar ik verzin wel iets. Zelfs als ik moet weglopen voordat het kan gebeuren. Dat ga ik zeker doen," verklaar ik.

"Nou, vertel het me voordat je het doet. Ik ga met je mee," zegt ze.

"Klinkt als een plan," zeg ik. En toen stopte een zwarte BMW pal voor ons op de stoep en we stopten voordat we tegen de auto aanliepen en we stapten allebei een stap terug, niet wetend wat we nu konden verwachten.

Toen stapte een man van 1,95 meter met kort bruin haar en gladgeschoren spieren die eruitzagen alsof ze zijn shirt van zijn lichaam zouden scheuren uit de bestuurdersstoel en glimlachte naar ons beiden.

"Wat? Krijg ik niet eens een knuffel?" vroeg hij.

"Ethan," riep Bella, terwijl ze in zijn armen sprong. En de andere deur ging open en een even grote man met vuilblond haar en een beetje gezichtsbeharing stapte uit de passagiersstoel. Dat was Ethan's beste vriend Wyatt.

Toen Bella Ethan eindelijk losliet, liep hij naar me toe en omhelsde me en ik kromp een beetje in elkaar van de pijn maar probeerde het te verbergen en toen omhelsde ik Wyatt. En ik moest hetzelfde doen.

"Ben je gewond?" vroeg Ethan.

"Ja. Het was stom. Stoeien met een paar van de krijgers en dit is wat er gebeurde. Ik had beter moeten weten," loog ik door mijn tanden.

"Meisjes mogen niet trainen. Waarom stoei je met krijgers?" vroeg Wyatt.

"Ik weet het niet. Het leek op dat moment een goed idee," haalde ik mijn schouders op. "Kom op, Bells, we komen te laat," zeg ik.

"We zien jullie vanavond," zegt Bella terwijl ze Ethan weer omhelst en we beginnen weer verder te lopen. Maar toen ik opzij keek, zag ik Ethan en Wyatt tegen de zijkant van hun auto leunen en over iets praten.

Ik was bang dat ze mijn smoes over het stoeien met de krijgers niet geloofden.

"Bella. Wat zou Ethan doen als hij erachter kwam over mijn vader?" vroeg ik nerveus.

"Je kent Ethan net zo goed als ik. Wat denk je dat hij met je vader zou doen?" antwoordde Bella vol vertrouwen. "Wacht maar tot hij erachter komt dat je vader je aan Mason heeft gegeven. Ethan heeft altijd een hekel gehad aan Mason. Ik denk niet dat die paring doorgaat als Ethan hier is. Dat is een goede zaak," zegt Bella.

"Ja. Ik neem je woord ervoor aan," zeg ik sceptisch.

Mijn vader kreeg altijd zijn zin, wat het ook was. Als hij wilde dat ik me aan Mason zou binden en met hem zou paren, dan was het zo goed als zeker.