Hoofdstuk 3
Toen we op school aankwamen, liepen we naar binnen en gingen eerst naar Bella's kluisje en daarna naar de mijne. Iedereen wist natuurlijk wie we waren, maar ze hielden hun afstand. Onze vaders stonden bekend als een beetje gek. Niemand wilde problemen met de dochters van de Alpha of de Beta. Dus hadden we alleen elkaar op school. Dat vonden we prima. Hoe verder we van mensen wegbleven, hoe kleiner de kans was dat ze erachter kwamen wat er echt in ons huis gebeurde.
In onze eerste les gingen we zoals gewoonlijk achterin de klas zitten. Ik haalde mijn notitieboek en pen tevoorschijn en begon te krabbelen op de pagina voor me. Toen onze aardrijkskundeleraar arriveerde en de les begon, zat ik daar gewoon met mijn hoofd op mijn hand te krabbelen in mijn boek, nauwelijks oplettend.
Toen ik zes jaar oud was, werd ik 's ochtends wakker van mijn 26-jarige moeder en mijn 48-jarige vader die tegen elkaar schreeuwden in ons oude huis. Het huis dat we hadden voordat we naar het packhouse verhuisden. Ik bleef heel lang in bed omdat ik de moed niet kon vinden om op te staan en te kijken wat er aan de hand was. Ik hoorde dingen kapotgaan en mijn moeder schreeuwen tegen mijn vader.
Toen hoorde ik de klap die hij mijn moeder gaf terwijl hij tegen haar schreeuwde. Dat was het moment dat ik uit bed kwam. Ik opende mijn deur en sloop langzaam door de gang. Ik bleef staan in de deuropening van de keuken. Mijn moeder zat op de grond met haar hand op haar gezicht en papa stond boven haar.
Ze zag me staan en krabbelde overeind. "Het is goed, lieverd. Ik ben oké. Hé, waarom ga je je niet aankleden en dan kun je buiten met Bella spelen. Wat vind je daarvan?" vroeg mijn moeder, terwijl ze naar mijn niveau hurkte. Maar ik schudde alleen mijn hoofd en keek naar mijn vader voordat ik terug naar mijn kamer liep en de deur sloot.
Ik begon me aan te kleden, maar hun ruzie was nog niet voorbij. Ik kon ze nog steeds horen schreeuwen en ik trilde terwijl ik mijn overhemd dichtknoopte. Maar het lukte me om me aan te kleden en ik liep terug naar de keuken.
Mijn vader stormde door de achterdeur en mijn moeder hield een doek tegen haar bloedneus. "Waarom wordt papa altijd zo boos?" vroeg ik. "Ik weet het niet, lieverd. Hij doet het gewoon. Hé, ben je helemaal klaar? Ik denk dat Bella buiten is. Ik zag haar eerder op de speelplaats. Waarom ga je haar niet zoeken terwijl ik deze rommel en al het gebroken glas opruim," zegt mama tegen me.
"Oké, mama," zeg ik. En ik omhelsde haar voordat ik naar buiten liep. Bella was nog steeds op de speelplaats. Ik ging op de schommel naast haar zitten en ze keek naar me en dan weer naar het huis. "Ik kon je papa hier horen schreeuwen," zegt Bella. Maar ik knikte alleen. Ze wist dat dat betekende dat ik er niet over wilde praten. "Wil je Ethan gaan irriteren? Hij is met zijn vrienden," zegt ze. En ik glimlach en schud mijn hoofd.
Dus we sprongen van de schommels af en renden om Ethan te vinden, zodat we hem eens flink konden plagen. Iets dat we altijd graag deden. En het vrolijkte ons altijd op.
Ik werd uit mijn gedachten gehaald doordat Bella me een duwtje gaf, dus ik keek naar haar en ze wees naar de tekening die ik gedachteloos maakte. Het was een grote grommende wolf die een vrouw en kind aanviel.
Snel wisselde ik van pagina en begon aandacht te schenken aan de les waarin we zaten. Proberen mijn gedachten te concentreren op wat er op school gedaan moet worden.
De dag ging vrij snel voorbij en voordat we het wisten, was het tijd om naar huis te gaan. Maar we namen altijd onze tijd voordat we naar huis gingen.
We liepen langzaam naar onze kluisjes om onze spullen te pakken en gingen toen naar buiten, maar we zagen diezelfde zwarte BMW voor de deur op ons wachten.
"Ethan. Wat doe je hier?" vroeg Bella.
"Ik geef jullie een lift naar huis," antwoordde hij met een stralende glimlach.
"Het is goed. We kunnen lopen. Het is niet zo ver," zeg ik.
"Jammer. Stap in," beval Ethan. Dus stapten we in zijn auto en hij bracht ons eigenlijk naar de stad in plaats van naar huis.
"De Alpha zei dat we meteen na school naar huis moesten vanwege dat feest vanavond," vertelde ik Ethan.
"Maak je geen zorgen. Papa en de Beta weten dat jullie meiden bij mij zijn. Ik heb het ze verteld voordat ik jullie ophaalde. Maak je geen zorgen. Jullie komen niet in de problemen," verzekerde Ethan ons.
Ethan bracht ons naar een ijssalon in de binnenstad en nam ons mee naar binnen.
"Je weet toch dat we geen tien jaar oud meer zijn, hè?" vroeg ik Ethan.
"Dat weet ik. Maar ik dacht dat we allemaal even konden zitten en praten," zegt hij.
"Een koffiehuis was beter geweest," zeg ik terwijl ik ga zitten. De andere twee namen ijs, maar ik bestelde niets.
"Hoe gaat het met je ribben, Tessa?" vroeg Ethan.
"Best goed. Ik denk dat ze alleen gekneusd zijn. Ze zullen snel weer normaal zijn," zeg ik.
"Ja, dank de godin voor de genezing van weerwolven," zegt Ethan. En ik glimlach gewoon naar hem.
"En Bells, hoe is papa geweest sinds ik weg ben? Is hij erger geworden?" vroeg Ethan.
"Ongeveer hetzelfde, denk ik," zegt Bella terwijl ze een hap van haar ijs neemt en me dan vanuit haar ooghoek aankijkt. Maar helaas zag Ethan ons. Maar hij zei er niets over.
Ik had het gevoel dat hij ons hierheen had gebracht om informatie te vissen. Hij stelde te veel vragen en ik vond het niet echt leuk. Dus hield ik me stil tijdens dat ijsavontuur en Bella en Ethan bleven gewoon praten zoals altijd. Alsof ze over oude tijden spraken.
Toen we terugkwamen bij het packhouse zei Ethan dat hij wat klusjes voor zijn vader moest doen voor het feest, dus Bella en ik gingen naar binnen. Beide vaders zaten in de woonkamer op ons te wachten en we wisten dat dat niet goed kon zijn.
