Het gewicht van wachten

Tristan’s POV

Ik zat voorovergebogen op de stoel in de wachtruimte, mijn ellebogen op mijn knieën en mijn hoofd in mijn handen. Elke seconde schuurde tegen mijn zenuwen als schuurpapier. Elona was ergens achter die muren, bleek, fragiel en bewusteloos.

Ik merkte niet eens dat Cris was aangekome...

Log in en ga verder met lezen