Hoofdstuk 1: Een slechte dag

Meisjes POV

Het begon als een typische dag op de boerderij. Ik werd ruw wakker gemaakt om 5 uur, daarna ontbijt om 6 uur, voordat de werkdetails om 7 uur begonnen. Ik kon niet erg snel bewegen omdat mijn benen een tijdje geleden waren gebroken. Ronald, de hoofdslaafmeester, raakte geïrriteerd. Omdat ik niet snel genoeg voor hem bewoog, liep hij op me af, sloeg me op de achterkant van mijn hoofd en zei dat ik sneller moest bewegen. Ik probeerde snel te bewegen, maar het was niet makkelijk. Vandaag waren we alles aan het voorbereiden voor het bezoek van Koning Ray dit jaar. Hij had bevolen dat alle vrouwen van 17-25 jaar aanwezig moesten zijn. Ik was toegewezen aan het pakhuis. Ik haatte het om daar te werken omdat alle mannen me betastten. Ik was een kar vol glazen naar de eetzaal aan het rijden toen Leanne binnenkwam.

"Geef me wat water," beval Leanne me.

"Nee, je kunt het zelf pakken."

"Je bent een slaaf en doet wat je wordt gezegd."

"Jij bent niet mijn baas."

Dat was een fout, want ze ging en haalde Roland. Hij greep me bij mijn haar en sleepte me naar de kerker. Hij gooide me in een cel.

"Ik zal later met je afrekenen," zei hij.

Ik wist dat het een fout was om terug te praten. Maar zij is een verwend nest. Ze denkt dat ze de volgende Luna in de roedel is. Ze mag de baan hebben. Junior is de volgende Alpha. Hij heeft zijn partner nog niet gevonden; als hij dat heeft, heeft hij er niets over gezegd. Leanne en Junior daten, en ze vindt het niet leuk dat Junior mij leuk vindt. We brengen tijd samen door omdat hij mij en een paar anderen heeft geleerd onszelf te verdedigen. Ik wil hier weg. Ik ben al een slaaf sinds ik twaalf was. Ik werd als baby naar de White River clan gebracht. Ik werd in het weeshuis geplaatst. Toen ik volwassen werd, werd ik gedwongen tot slavernij. We kregen amper genoeg te eten om in leven te blijven. We kregen alleen drie keer per dag brood en water. Soms gaf Junior ons extra's. Ik hoor voetstappen naderen.

Het is Roland. Hij heeft een zweep met zilveren punten.

"Nee, het spijt me. Ik zal het niet meer doen," smeekte ik.

"Te laat, meisje."

"Het spijt me zo."

Al mijn smeken en tranen bereikten dove oren. Hij kwam toen de cel binnen en sloeg me in het gezicht. Toen buigt hij me over het bed en ramt zijn lul in mijn vagina. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Terwijl hij me verkracht blijf ik smeken dat hij moet stoppen.

"Alsjeblieft, stop."

"HOUD JE BEK, TRUT."

"Alsjeblieft, stop. Het doet pijn."

Ik blijf hem smeken om te stoppen. Hij slaat me en bedekt mijn mond. Ik stop met vechten en lig daar gewoon te snikken. Hij maakt het af, grijpt mijn haar en sleept me naar boven naar de geselboom. Ik krijg tien zweepslagen voor het terugpraten. Daarna werd me gezegd om weer aan het werk te gaan. Ik keerde terug naar de eetzaal, waar Leanne met haar vriendinnen was. Ze wijst naar me en lacht. Ik zet de glazen op de tafel wanneer Leanne er opzettelijk een omstoot. De hoofdkeuken komt uit de keuken en begint te schreeuwen en slaat me dan in het gezicht,

"STOP MET HET BREKEN VAN DINGEN."

Ik reageer niet; ik ga door met mijn werk. Ik was klaar met het neerzetten van de glazen en ging naar de tuin voor een korte pauze. Niemand was in de buurt, en ik wist dat ik niet in de problemen zou komen. Ik genoot van de zon toen ik plotseling voetstappen achter me hoorde. Ik draaide me net op tijd om om door Roland in mijn hoofd geslagen te worden. Hij eist toen.

"Waarom ben je hier buiten?"

"Ik nam een pauze,"

Toen sloeg hij me.

"Ga terug aan het werk,"

"Ja, meneer,"

Ik ga terug naar de keuken waar de hoofdchef is. Ik pak de kar met alle borden. Ik zet de borden op tafel wanneer ik de Alpha hoor boos worden op iemand aan de telefoon. Oh nee! Dat betekent dat iedereen in de problemen zal komen als je hem in de weg loopt. Ik ga verder met het neerzetten van de borden op tafel. Het was bijna tijd om terug te gaan naar de barakken. Wanneer de Alpha woedend uit zijn kantoor komt, loopt hij recht op mij af en slaat me zo hard dat ik achterover val. Ik hoorde een gesprek over de Koning, die ontdekt had wat ze gedaan hadden en wie ze gevangen hielden. Er komt een oorlog. Ik zet de karren weg. Daarna ga ik naar de barakken. Er zijn drie huizen voor de slaven: de vrouwenbarak, de mannenbarak en de ouderenbarak. De meesten van hen zijn stervende. We zullen uiteindelijk allemaal op die plek eindigen. Het weeshuis waar ik tot mijn twaalfde was, staat in het midden. De meeste kinderen daar komen uit verschillende clans.

Ik zou graag willen douchen na de gebeurtenissen van vanmorgen. Maar ik weet dat dat niet zal gebeuren, dus was ik me bij de gootsteen. Ik ben op het punt om naar mijn slaapplaats te gaan, als je het zo kunt noemen. Het is een dun stuk plank op de vloer met een deken die helemaal versleten is en gaten heeft. Het houdt me niet eens warm. Maar dat is alles wat ik heb.

Wanneer Roland binnenkomt en me beveelt om met hem mee te komen, gehoorzaam ik met tranen in mijn ogen omdat ik weet wat hij wil. We gingen naar het bos achter de slaapbarak. Hij sloeg me toen in mijn maag, en ik kromp ineen van de pijn. Terwijl ik op de grond lig, scheurt hij mijn shirt af en tilt mijn rok op, en duwt zijn lul in me. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Ik hield mijn hand over mijn mond en liet hem zijn gang gaan. Daarna gooide hij mijn gescheurde shirt naar me en vertelde me om terug te gaan naar de slaapbarak. Ik vind een hoekje achter in het huis en huil. Smeken stopt hem niet, en pleiten stopt hem niet. Ik sta op het punt om op te geven en van de waterval te springen. De waterval is ongeveer zo groot als een gebouw van tien verdiepingen. Ik kan het niet meer aan. Ik weet dat morgen weer een werkdag zal zijn terwijl we ons voorbereiden op de komst van de Koning. Ik zie niet waar al die ophef om is. Hij komt elk jaar, en we moeten ons elk jaar voorbereiden.

De slaven, inclusief ikzelf, worden dan aangekleed alsof we mensen zijn die de clan om de een of andere reden heeft opgenomen. Soms vertellen ze ons dat we op bezoek zijn van een andere clan. Vorig jaar was ik 16 of ik denk dat ik dat was. Ik weet eigenlijk niet hoe oud ik ben. Mij ​​is verschillende leeftijden verteld, dus ik werd in de barakken gehouden, wat fijn was omdat ik niet rondgecommandeerd werd en Roland me niet kon pijn doen. Dus ging ik die avond vroeg naar bed. Het was fijn. Maar hij vond zijn maatje niet. Ik denk eerlijk gezegd niet dat hij haar wil vinden. Hij leek nooit geïnteresseerd te zijn in het vinden van haar. Tenminste, dat is wat de andere meisjes me hebben verteld.