De Verloren Prinses van de Lycans

Meisjes POV

Het begon als een typische dag op de boerderij. Ik werd ruw wakker gemaakt om 5 uur, daarna ontbijt prompt om 6 uur, voordat de werkdetails om 7 uur begonnen. Ik kon niet erg snel bewegen omdat mijn benen een tijdje geleden waren gebroken. Dus Ronald, de hoofdslavenmeester, raakte geïrriteerd. Omdat ik niet snel genoeg voor hem bewoog, liep hij naar me toe en sloeg me op de achterkant van mijn hoofd en zei dat ik sneller moest bewegen. Ik probeerde snel te bewegen, maar het was niet gemakkelijk. Vandaag maakten we alles klaar voor het bezoek van Koning Ray dit jaar. Hij had bevolen dat elke vrouw van 17-25 aanwezig moest zijn. Ik werd toegewezen aan het pakhuishuis. Ik haatte het om daar te werken omdat alle mannen me zouden betasten. Ik was een kar vol glazen naar de eetkamer aan het rijden toen Leanne binnenkwam.

"Geef me wat water," beval Leanne me.

"Nee, je kunt het zelf halen," zei ik tegen haar.

"Je bent een slaaf en doet wat je gezegd wordt," stelt ze.

"Jij bent niet mijn baas," verklaarde ik.

Dat was een fout, want ze ging en haalde Roland. Die pakt me bij mijn haar en sleept me naar de kerker. Hij gooide me in een cel.

"Ik zal later met je afrekenen," verklaarde hij.

Ik wist dat het een fout was om terug te praten. Maar ze is een verwende trut. Ze denkt dat ze de volgende Luna in het pak is. Ze kan de baan hebben. Junior is de volgende Alpha. Hij heeft zijn maat nog niet gevonden; als hij dat wel heeft, heeft hij er niets over gezegd. Leanne en Junior daten, en ze vindt het niet leuk dat Junior mij leuk vindt. We brengen tijd samen door terwijl hij mij en een paar anderen leert onszelf te verdedigen. Ik wil hier weg. Ik ben een slaaf sinds ik 12 was. Ik werd als baby naar de White River clan gebracht. Ik werd in het weeshuis geplaatst. Op 12-jarige leeftijd werd ik gedwongen tot slavernij. We kregen nauwelijks genoeg te eten om ons in leven te houden. We kregen slechts drie keer per dag brood en water. Soms gaf Junior ons extra's. Ik hoor voetstappen naderen.

Het is Roland. Hij heeft een zweep met zilveren punten.

"Nee, het spijt me. Ik zal het niet meer doen." smeekte ik.

"Te laat, meisje," zegt Roland.

"Het spijt me zo," zei ik.

Al mijn gesmeek en tranen bereikten dove oren. Hij kwam toen de cel binnen en sloeg me in mijn gezicht. Toen buigt hij me over het bed en ramt zijn lul in mijn vagina. Ik schreeuwde het uit van de pijn.

"Alsjeblieft stop," smeekte ik.

"Hou je bek, trut." schreeuwt Roland.

"Alsjeblieft stop. Dat doet pijn." smeekte ik.

Hij slaat me en bedekt mijn mond. Ik stop met vechten en lig daar gewoon en begin te snikken. Hij maakt het af, pakt mijn haar en sleept me naar boven naar de zweepboom. Ik krijg tien zweepslagen voor het terugpraten. Ik werd toen verteld om weer aan het werk te gaan. Ik keerde terug naar de hoofdeetkamer, waar Leanne met haar vrienden was. Ze wijst naar me en lacht. Ik zet de glazen op tafel toen Leanne er expres een omstoot. De hoofdkok komt naar buiten en slaat me in mijn gezicht,

"Hou op met dingen breken." zegt hij.

Ik reageer niet; ik ga door met mijn werk. Ik maakte de glazen af en ging naar de tuin voor een kleine pauze. Niemand was in de buurt, en ik wist dat ik niet in de problemen zou komen. Ik geniet van de zon toen ik plotseling voetstappen achter me hoorde. Ik draaide me net op tijd om om door Roland in mijn hoofd geslagen te worden.

"Waarom ben je hier buiten?" eiste Roland.

"Ik nam een pauze," antwoordde ik.

Hij sloeg me toen.

"Ga terug aan het werk," zegt hij.

"Ja, meneer," antwoordde ik.

Ik ga terug naar de keuken waar de hoofdkok is. Ik pak de kar met alle borden. Ik zet de borden op tafel als ik de Alpha boos hoor worden op iemand aan de telefoon. Oh nee! Dat betekent dat iedereen in de problemen zal komen als je hem in de weg loopt. Ik ga verder met het neerzetten van de borden op tafel. Het was bijna tijd om terug te gaan naar de barakken. Toen de Alpha zijn kantoor uit stormde, liep hij recht op mij af en sloeg me zo hard dat ik achterover viel. Ik ving een gesprek op over de koning, die erachter kwam wat ze hadden gedaan en wie ze als gevangenen hadden. Er zal een oorlog komen. Ik zet de karren weg en ga dan naar de barakken. Er zijn drie huizen voor de slaven: de vrouwenbarakken, de mannenbarakken en de ouderenbarakken. De meesten van hen zijn aan het sterven. We zullen uiteindelijk allemaal in die plek eindigen. Het weeshuis waar ik was tot ik 12 was, ligt in het midden. De meeste kinderen daar komen uit verschillende clans.

Ik zou graag een douche willen nemen na de gebeurtenissen van vanmorgen. Maar ik weet dat dat niet zal gebeuren, dus was ik me op in de gootsteen. Ik ben op het punt om naar mijn stapelbed te gaan, als je het zo kunt noemen. Het is een dun stuk plank op de vloer met een deken die helemaal versleten is en gaten heeft. Het houdt me niet eens warm. Maar dat is alles wat ik heb.

Wanneer Roland binnenkomt en me beveelt om met hem mee te gaan, gehoorzaam ik met tranen in mijn ogen omdat ik weet wat hij wil. We gingen naar het bos achter het slaapgebouw. Hij sloeg me toen in mijn buik, en ik kromp in elkaar van de pijn. Terwijl ik op de grond lig, scheurt hij mijn shirt af en tilt mijn rok op, en ramt zijn lul in me. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Ik hield gewoon mijn hand over mijn mond en liet hem het afmaken. Hij gooide toen mijn gescheurde shirt naar me en zei dat ik terug moest gaan naar het slaapgebouw. Ik vond een hoekje achter in het huis en begon te huilen. Smeken stopt hem niet, en pleiten stopt hem niet. Ik sta op het punt om op te geven en van de waterval te springen. De waterval is ongeveer zo groot als een gebouw van 10 verdiepingen. Ik kan het niet meer aan. Ik weet dat morgen weer een werkdag zal zijn terwijl we ons voorbereiden op de komst van de koning. Ik zie niet in waar al die ophef om gaat. Hij komt elk jaar, en we moeten ons elk jaar voorbereiden.

De slaven, waaronder ikzelf, worden dan gekleed alsof we mensen zijn die de clan om de een of andere reden heeft opgenomen. Soms vertellen ze ons dat we moeten zeggen dat we op bezoek zijn van een andere clan. Vorig jaar was ik 16, dus ik werd in de barakken gehouden, wat fijn was omdat ik niet rondbevolen werd en Roland me niet kon pijn doen. Dus ging ik die avond vroeg naar bed. Het was fijn. Maar hij vond zijn maat niet. Ik denk eerlijk gezegd niet dat hij haar wil vinden. Hij leek nooit geïnteresseerd te zijn in het vinden van haar. Van wat de andere meisjes me hebben verteld.