Hoofdstuk 8. Ouders
8. Ouders
Ik kon niet begrijpen wat mijn broer zei. Dus Skylar was al die tijd Charlotte's partner geweest?
Ik kon niet geloven dat hij nog steeds bij zijn verstand was na alles wat hij had meegemaakt. Ik vraag me af hoe lang hij wist dat zij zijn partner was.
"Sky, zeg me dat je niet aan het grappen bent," vroeg ik mijn broer. Ik wist dat het belachelijk was om hem te vragen; hij zou niet grappen over iets zo serieus als dit.
Ik weet wat er in het hoofd van mijn broer omgaat. Op dit moment lijk ik misschien belachelijk in zijn ogen omdat ik zijn woorden niet geloof.
"Hoe kun je me dat überhaupt vragen, Astrid?" riep hij uit, terwijl hij me verbijsterd aankeek.
"Sorry, het is gewoon dat ik de afwijzing niet kon verwerken, en het is misschien een beetje in mijn hoofd geslagen." Ik zuchtte en haalde mijn schouders op.
"Oh, oké," kon hij alleen maar opmerken.
Ik weet dat Sky op dit moment de stilte verkiest, en ik wil dat respecteren zonder hem onder druk te zetten of het onderwerp opnieuw aan te snijden.
We zaten daar nog een tijdje, en Sky's blik werd naar mij getrokken.
"Astrid?" riep hij.
"Hmmm?" antwoordde ik.
"Waarom heb je zijn afwijzing niet geaccepteerd? Je doet jezelf veel meer pijn door dat niet te doen," dacht hij hardop.
"Sky, ik was me er niet van bewust; ik wist niet dat we luid en duidelijk moesten zeggen dat we de afwijzing accepteren. Het is niet alsof hij me de kans gaf om iets te zeggen; hij smeet zijn woorden gewoon in mijn gezicht en liep weg." vertelde ik hem.
Ik kon alleen maar toegeven dat ik niet volledig bekend was met het protocol, ter verdediging van mijn acties.
"Oh, ik zie het," zei hij, knikkend en leunend tegen de boomstam, toen ik me plotseling iets herinnerde.
"Sky!" riep ik snel. "Ik ben nog niet eens negentien, hoe kan ik dan de pijn van afwijzing voelen?" Ik schudde mijn hoofd.
"Ik heb je al die tijd verteld dat je geadopteerd bent, maar je wilde me niet geloven," zei hij verveeld, maar ik kon het sarcasme in zijn stem horen.
"Heel grappig," mompelde ik. "Het is niet grappig, geloof me."
"Oké, grappen terzijde, maar om je vraag te beantwoorden, ik weet niet zeker waarom dit met jou gebeurt terwijl je er geen zeggenschap over hebt, maar laat me je zaak onderzoeken en iemand vragen waarom dit gebeurt," zei hij.
"Ik denk dat dat beter zou zijn," zei ik, knikkend.
"Maar, Astrid, gaan we het aan mam en pap vertellen?" vroeg hij.
"Ik weet niet wat jij moet doen, Sky, maar ik ga het niemand vertellen." Ik schudde mijn hoofd.
"Ik zal hetzelfde doen en proberen over haar heen te komen, maar je moet meteen naar mij komen als je deze pijn weer voelt," zei hij streng.
"Aye Aye, Kapitein," salutéerde ik.
"Drama queen," grapte hij.
"Ja, dat ben ik," lachte ik.
"Nu, terug naar het serieuze punt, ik wil dat je naar Edward gaat en hem de ondubbelzinnige woorden van afwijzing vertelt," beval Skylar.
"Kom op, laten we gaan," zei hij terwijl hij mijn hand stevig vastpakte en naar huis begon te lopen.
Ik verwachtte dat mijn ouders bij de "Union" bijeenkomst zouden zijn, aangezien Edward waarschijnlijk het paringsproces inmiddels had voltooid. Het werd verwacht dat ze respectievelijk als Alpha en Luna zouden worden gekroond.
"Sky, moeten we weer naar de bijeenkomst gaan? Onze afwezigheid zal worden opgemerkt als we dat niet doen," wees ik erop.
Ik stopte en keek hem aan. Hij kreunde zachtjes terwijl hij zijn slapen masseerde.
"Ik weet niet wat we moeten doen, Astrid, en zelfs als we gaan, hoe zullen we naar onze partners kijken met iemand anders?" Hij schudde zijn hoofd.
"Onze afwezigheid zal echter worden opgemerkt omdat, volgens de regels van de roedel, iedereen uit de elitegroep die niet bij de ceremonie aanwezig is, als verrader wordt beschouwd," informeerde ik hem over de regels van de roedel.
"Wat moeten we nu doen, Astrid?" vroeg hij, bezorgd omdat de regels heel streng waren.
"Na alles wat we hebben meegemaakt, ben ik er zeker van dat we nog meer aankunnen," zei ik, terwijl ik hem een wrange glimlach gaf.
"Oke, laten we dit nog één keer doen," zei hij terwijl hij mijn hand pakte en zich van ons afwendde, ons naar de grond leidend.
De grond was weer druk toen we aankwamen. Skylar nam mijn hand stevig vast, glimlachte naar me, en begon naar binnen te lopen.
Toen we binnenkwamen, werd de aandacht van onze ouders naar ons getrokken, en iedereen volgde hun blik alsof we buitenaardse wezens waren.
Mam begon naar me toe te lopen, haar tanden op elkaar geklemd van woede.
Ze glimlachte naar iedereen, pakte mijn vrije hand, en begon me weg te trekken van de mensen om ons heen.
Ik had mijn hand in die van Sky tijdens het proces, en hij werd samen met ons meegesleept.
"Waar neem je me mee naartoe, mam?" vroeg ik.
"Hou je mond en volg me, Astrid," schreeuwde ze.
Ik werd stil en volgde haar bevelen.
Mam trok mijn hand uit haar greep zodra we uit het zicht van iedereen waren.
"Je hebt niets anders gedaan dan ons er slecht uit laten zien. Zelfs na gewaarschuwd te zijn, moest je het evenement bijwonen en de rust van iedereen verstoren. Wat heb je gekregen na hier te komen, hè?" schreeuwde mam beschuldigend naar me.
"Maar, mam..." probeerde ik de waarheid te vertellen, maar ze was niet bereid om te luisteren.
"Maar? Het is niet alsof je je partner hebt gevonden of zoiets," zei ze vol walging.
Skylar viel haar in de rede, "Mam, ze heeft haar partner wel gevonden."
Mam staarde hem verbaasd aan en knipperde met haar ogen.
"Wat zeg je, Skylar?" riep mam uit.
"Ja, mam, en ik ook," onthulde Skylar, waardoor mijn ogen wijd open gingen van schok.
Ze richtte haar blik op mij. "Wie is het, Astrid, en waarom zijn jij en je partner niet samen?" vroeg mam; ze zag er boos uit, en dat is totaal begrijpelijk.
"Het is... Het is" ik kon geen woorden bedenken om mijn situatie aan haar uit te leggen.
"Wie is het precies? Vertel me nu meteen wie het is," vroeg ze opnieuw.
Toen zag ze het merkteken op mijn pols. Ze pakte mijn pols en keek ernaar. Haar gezicht werd rood van woede terwijl ze de naam achter het merkteken ontcijferde.
Haar ogen werden groot van verbazing terwijl ze me aanstaarde. "Astrid, zeg me alsjeblieft dat ik het fout heb," smeekte ze.
"Nee, mam, je hebt misschien gelijk," antwoordde ik eerlijk, met weinig hoop dat ze mijn pijn zou begrijpen, maar ze draaide zich naar Skylar.
"Waarom zijn jij en Sky allebei niet met jullie partners?" vroeg mam, op het punt om in tranen uit te barsten en zich hulpeloos te voelen.
Skylar antwoordde, "Mam, Edward is haar partner, en Charlotte is de mijne."
"Wat!!" klonk er een verraste kreet. Toen we ons omdraaiden, zagen we papa daar staan.
Ik liet mijn hoofd zakken van schaamte terwijl papa naar ons toe snelde.
"Zei je net dat Charlotte en Edward jullie partners zijn?" herhaalde papa.
Skylar zei, "Ja, pap."
"Waarom zijn ze dan allebei gekoppeld en beweren ze elkaars partners te zijn?" vroeg papa.
Skylar en ik bleven stil. Mam richtte haar blik weer op mij.
"Astrid, vertel me waarom Edward bij Charlotte is en wat er met jullie beiden is gebeurd." Mam raakte in paniek.
Ik ging ervan uit dat mam onze situatie zou begrijpen en zou proberen ons beiden te troosten. Ik dacht dat het beter zou zijn als ik haar de waarheid vertelde. Ik besloot haar eerst over mijn situatie te informeren, in de hoop dat ze wat inzichten zou kunnen delen met Skylar over zijn ervaring.
"Mam... Edward heeft me afgewezen," antwoordde ik, mijn ogen vol tranen.
Ik verwachtte dat ze me zou troosten en zou verzekeren dat alles goed zou komen. Ik had het mis, want een harde klap landde op mijn wang.
Wat zijn je gedachten, en vind je de reactie van Astrids ouders gerechtvaardigd?
Ik weet dat ze nu naïef lijkt, maar ik weet niet wanneer de rollen omdraaien.
Ik zal proberen het nieuwe hoofdstuk zo snel mogelijk bij te werken.
Dank je voor je begrip en vriendelijkheid jegens mij.
Blijf op de hoogte, ik hou van jullie allemaal <3
