Hoofdstuk 6: Het boeket

Oké, dat was raar, echt heel raar.

Gisteravond was een complete waas. Ik verliet het restaurant snel en ging naar mijn huis, met een lege geest.

Ethan heeft me niet meer gecontacteerd, godzijdank! Ik voelde me als een robot die dingen deed zonder na te denken. Ik nam een douche en ging naar bed...maar ik sliep niet, hoe kan ik?

Ik bleef de hele nacht wakker als een zombie, me afvragend wat er in hemelsnaam was gebeurd. En ik kon niet anders dan mezelf de logische en minder logische vragen stellen.

Heb ik gisteravond te veel gedronken? Nee, dat heb ik niet. Ben ik aan het hallucineren? Niet erg waarschijnlijk, maar het is een mogelijkheid, ik bedoel... dat was gek. Echt gek.

In de ochtend werd ik moe en uitgemergeld wakker, met wallen onder mijn ogen als een panda. Ik kijk in de spiegel en heb spijt dat ik niet genoeg geslapen heb, in plaats van te denken aan wat er met Ethan is gebeurd. Hij kuste me... hij kuste me echt.

Het moet een vergissing zijn geweest. Een grote vergissing. Maar ik ben nog steeds niet helemaal zeker wat er op dat moment in het restaurant gebeurde... mijn geest kon niet anders dan dat korte moment keer op keer afspelen, als een romantische film in mijn hoofd. Zijn intensiteit, zijn nabijheid, zijn smaak.

Moet ik er niet meer aan denken? Moet ik? Ik zou moeten proberen het te vergeten, want hij is het vast al vergeten.

Verdomme, hij kan zich niet eens herinneren wat er is gebeurd, hij zou waarschijnlijk zeggen dat hij dronken was, terwijl ik de kus keer op keer in mijn hoofd afspeel als een dwaas. En toch wil een deel van mij dit moment bewaren, ergens ver weg in mijn brein, als een klein schatje uit het verleden.

Misschien zelfs als een droom, voor het kleine prinsesje Priscilla. Het domme meisje dat verliefd is. Arm meisje.

Op kantoor wijdde ik me aan het beoordelen van het winnende ontwerp en begon eraan te werken, aangezien het erop lijkt dat ik al het werk zal moeten doen.

Hoewel ik moet toegeven, zonder twijfel, dat het enige dat me echt motiveerde... de afspraak was die ik vandaag had met mijn schattige buurman. Rob zal over een paar uur op me wachten bij mijn voordeur.

Dus ik heb veel te doen! Ik moet me fysiek en mentaal voorbereiden op deze date. Vooral omdat ik al jaren geen date heb gehad, en ook omdat... ik echt mijn nieuwe buurman leuk vind. Misschien zou ik dat niet moeten doen, maar ik ben hoopvol voor deze date.

Een paar minuten sta ik voor de kast, mijn opties overwegend.

Dit was altijd het ergste deel van mijn uitgaan, nadenken over wat ik moest dragen dat goed bij me zou staan.

Over het algemeen heb ik formele kleding, voor naar kantoor, maar niets dat aangeeft dat ik een meisje ben dat een goede kandidaat is voor een romantische relatie.

"Nou, ik veronderstel dat het zal werken," zei ik.

Ik koos een rok en een mooie blouse om mijn bovenlichaam te accentueren en niet mijn heupen of benen... of kont. Ik besloot comfortabele hoge hakken te dragen.

Ik denk dat ik er relatief goed uitzie, ik bedoel, ik ben het. Rob heeft me al gezien, hij weet dat ik geen model ben. Ik doe een beetje make-up op en laat mijn haar los. Ik sta op het punt mijn tas te pakken als de deurbel gaat.

"Wow! Aantrekkelijk en op tijd!" zeg ik blij. Deze date begint goed. Niet slecht, Priscilla, helemaal niet slecht.

"Waooo! Hallo! Ik moet zeggen dat ik verrast ben omdat..." begin ik te zeggen, flirtend, en... ik ben sprakeloos en bevroren als een standbeeld wanneer ik zie wie er aan mijn deur staat.

"Hé... ik verwachtte deze ontvangst niet, Prissy"

Voor me staat niet Rob, maar een netjes geklede Ethan, die me van top tot teen bekijkt met een waarderende blik. Hij heeft die zijgrijns die ik altijd heb geliefd, zijn haar strak naar achteren, geen stropdas, en donkerblauwe broek die geweldig staat op zijn lange benen.

Er is een vleugje verrassing in zijn stem, en hij lijkt... blij. Ik ben nog steeds in shock, mijn hand op de deurknop, mijn lichaam verstijfd. Ik was een standbeeld, leeg van binnen, kijkend naar hem.

Ik knipperde niet eens, ik keek alleen naar zijn uitdrukking... is hij tevreden? Echt? Plotseling zag ik dat in zijn handen, zenuwachtig zwaaiend, een elegant maar simpel boeket kleurrijke bloemen was.

"Ik... ik wilde gewoon met je praten Prissy. Ik bedoel... ik wil me verontschuldigen voor gisteren. Ik denk dat ik geen heer was, maar ik had nooit verwacht dat je me zo zou ontvangen... ik bedoel... je ziet er..." zegt hij, terwijl hij lijkt te wijzen naar... mijn outfit?

Zie ik er slecht uit? Ik hoop dat hij niet zegt dat ik eruitzie als een ballon of een piñata. Ik had de zwarte broek moeten dragen!

Net toen ik dacht dat de situatie niet erger of ingewikkelder kon worden, hoorde ik iemand naderen in de gang.

"Hé Priscilla," zegt Rob, sluipend bij de ingang van mijn appartement, schouder aan schouder met Ethan.

Wat in godsnaam...? Maak je een grap? Het lijkt alsof er een verborgen camera in mijn huis is en ze op elk moment zullen vertellen dat dit allemaal een grap is. Ze zijn hier... mijn kwelling, en mijn date.

Rob lijkt behoorlijk kalm... misschien zelfs geamuseerd door de scène bij mijn appartementdeur.

Mijn date en Ethan kijken elkaar aan alsof ze willen bevestigen dat ja, ze zijn hier voor mij. De een kwam omdat hij een date met mij had... de ander kwam om zich te verontschuldigen voor de kus, uiteraard.

De realiteit is dat ik geen zin heb om naar zijn excuses te luisteren, het was de alcohol, ik wist niet zeker wat er gebeurde, het ene leidde tot het andere, maar, het ligt niet aan jou, het ligt aan mij... om te zeggen wat we allemaal weten: de kus had niet moeten gebeuren.

Sorry, kleine prinses Priscilla, het was gewoon een vergissing, een domme kleine droom. Het was niet eens mijn schuld.

"En jij bent...?" vraagt Ethan met duidelijke ergernis.

"Rob... de nieuwe buurman," zegt hij, terwijl hij zijn hand uitsteekt. Ik was getuige van de vreemdste en ongemakkelijkste handdruk die de wereld ooit heeft gezien.

"Ethan, wij..." zegt de blonde, terwijl hij mijn buurman van top tot teen bekijkt.

"We werken samen..." zeg ik voordat hij iets toevoegt over hoe we elkaar kennen sinds we baby's waren. Ethan geeft me een boze blik. Dan kijkt hij weer naar Rob alsof hij probeert te achterhalen wat hij hier in godsnaam doet.

Rob staart naar het boeket bloemen in Ethan's hand. Ik vind het leuk dat, hoewel Ethan hem met een zekere minachting aankijkt, alsof hij superieur is in zijn grote pak, langer en magnifiek; vergeleken met Rob's casual look... Rob niet geïntimideerd is.

"Dus Bob... " zei Ethan.

"Rob..." mijn date, correct. Ik weet niet of ik moet lachen of bang moet zijn voor deze scène voor me.

"Ik was met Priscilla aan het praten, dus ik zou het waarderen als je later terugkomt... voor wat je ook van haar nodig hebt," zegt hij zonder enige twijfel dat Rob zal vertrekken.

"Oh, dat kan ik niet," antwoordt Rob.

"Omdat..."

"Omdat... we gaan uit."

"Uitgaan?... waarheen?" Ethan's stem wordt steeds kouder, en hij spreekt al als een woedende baas.

"Nou, we hebben een date... ik zie dat je klaar bent, Priscilla. Zullen we gaan?" Rob glimlacht naar me, wijzend naar de lift, zonder verdere uitleg.

Ethan's gezicht verandert in een masker tussen horror en afkeer, wat niet helemaal onopgemerkt blijft.

"Laat me mijn tas pakken!" roep ik, blij om uit die ongemakkelijke interactie te komen en terug naar mijn appartement te gaan.

"Klaar," zeg ik, glimlachend en de deur sluitend, staande tussen dit paar mannen. Ethan heeft geen centimeter bewogen.

"Prissy... alsjeblieft," zei hij, terwijl hij probeerde zijn slechte humeur onder controle te houden, terwijl Rob mijn hand nam, en we naar de lift liepen die net op dat moment verscheen. Eindelijk gebeurt er iets goeds.

"Sorry... Ethan, je treft me bezig... ehhh... doei!" zeg ik tegen Ethan, zwaaiend terwijl de deur sluit.

Rob kijkt me uit zijn ooghoek aan en lacht. Het is gemakkelijk om met deze kerel te zijn. Hij houdt nog steeds mijn hand vast en... ik vind het leuk. Dat simpele gebaar dat ik mis, dicht bij een man zijn.

"Een ex-vriend, denk ik?" Als ik niet nerveus was, zou ik in lachen uitbarsten met die vraag.

"Absoluut niet. Niet in een miljoen jaar," bevestig ik met een knik. Hij kijkt me twijfelend aan.

"Echt? Omdat hij naar je staarde. En... en tegelijkertijd gaf hij mij een dodelijke blik."

"Ik zweer... niets is verder van de waarheid" hij haalt zijn schouders op, en wanneer we het gebouw verlaten zie ik op straat een echt mooie motor buiten mijn appartement. Nou, mooi is niet het woord... Het is geweldig. Het lijkt alsof het van een rock 'n' roll ster is.

"Ohh... ik heb het je niet verteld, maar vind je het erg als we met mijn motor gaan?" Maak je een grap? Mijn dag is verbeterd van de hel naar de hemel!

"Ik zou het geweldig vinden," zeg ik tegen hem, en hij glimlacht terwijl hij me een helm geeft en binnen een paar minuten zit ik achter hem, hem van achteren omhelzend, op een motor die brult als een leeuw. Krachtig.

Terwijl we wegrijden, kan ik Ethan op de voordeur zien staan ​​kijken naar me met een onleesbare uitdrukking.

Hij ziet eruit als een model in zijn designpak, luxueus uitziend van hier, het boeket bungelend van zijn hand, zijn blik volgt me totdat we de hoek van de straat omdraaien.

En ik verlies hem uit het zicht.