Hoofdstuk 3 Gestolen werk

Ik besloot het voorlopig geheim te houden. "De dokter zei dat het niets ernstigs is, waarschijnlijk omdat ik de laatste tijd te veel koude drankjes heb gedronken."

Ons huwelijk had een derde wiel. Als Christopher de zaken met Evelyn niet kon regelen, waren we gedoemd. Hem vertellen over de baby zou alleen maar meer stress veroorzaken.

De volgende dag was ik weer aan het werk na mijn pauze. Sinds we getrouwd waren, hielden Christopher en ik het geheim op kantoor. Alleen mijn beste vriendin, Elissa Wilson, wist dat de hoofdontwerper getrouwd was met de CEO.

"Mevrouw Royston, wat ben je aan het doen?" Elissa kwam sierlijk aanlopen terwijl ik koffie maakte in de pauzeruimte.

"Heb je koffie die je gevoelens laat vergeten?"

"Wow, mevrouw Royston, wat is er aan de hand? Behandelt meneer Valence je niet goed?" plaagde Elissa.

"Wat is er?" zuchtte ik.

"Heb je je speech klaar voor de ontwerpwedstrijd?" Elissa knipoogde. "Vergeet niet je geweldige vriendin te bedanken," ze legde dramatisch een hand op haar borst, "Dank jullie wel allemaal voor het steunen van Hope. Ze verdient deze prijs helemaal."

"Hou op," lachte ik. "We weten de uitslag nog niet. Niet jinxen."

"Oké, oké, laten we gaan."

De Valence Group hield van innovatie, dus maakten ze een groot spektakel van deze wedstrijd met enorme prijzen en een chique ceremonie.

We namen plaats op de eerste rij van de enorme conferentiezaal. De zaal zat vol met medewerkers van de ontwerpafdeling, andere afdelingshoofden en enkele bestuursleden.

Ik had niet verwacht Evelyn zo snel te zien. Ze verscheen in een champagnekleurige jurk, alsof ze klaar was voor een gala.

"Hope, wat leuk om je hier te zien," grijnsde Evelyn, terwijl ze zich naast me wurmde.

Elissa fluisterde, "Wie is dat?"

"Christophers halfzus."

"Oh," zei Elissa sarcastisch, "Christophers zus, hè? Ben je niet een beetje te oud om Hope 'zus' te noemen?"

Ik kon een lach niet onderdrukken. Evelyns gezicht werd rood; ze haatte het om eraan herinnerd te worden dat ze ouder was dan Christopher.

"Wacht maar, je zult niet lang meer lachen," snauwde ze, terwijl ze op haar hakken wegstormde.

De ceremonie begon, en de presentator kondigde de prijzen aan, beginnend bij de laagste.

Toen het bij de top twee kwam, was mijn naam nog steeds niet genoemd.

"Dit hebben we!" fluisterde Elissa opgewonden.

Ik was gespannen, en keek naar Christopher die door een zijdeur naar binnen glipte.

"En nu, de winnaar van de eerste plaats is... mevrouw Valence! Gefeliciteerd!"

Op het scherm verscheen Evelyns winnende ontwerp en haar glimlachend met de blauwdruk. De zaal viel stil, behalve voor het gemompel van de oude garde: "Evelyn, wie?"

Evelyn trok zich niets aan van de ongemakkelijke stilte. Ze nam gracieus het podium en accepteerde de trofee van Valencia Grimaldi, een top internationale ontwerper.

"Meneer Grimaldi, ik heb altijd uw werk bewonderd en veel van uw boeken gelezen. Dit ontwerp is geïnspireerd door uw theorieën."

"Serieus? Welk boek inspireerde u?" Valencia's ogen glinsterden.

Evelyn verstijfde. De zaal gonste van het gefluister terwijl ze worstelde om te antwoorden.

Christopher stond in de hoek, met een uitdrukkingsloos gezicht, en bood geen hulp.

In paniek stamelde Evelyn, "Uh, het boek over de kunst van kleur!"

"Het heet 'De Emotie van Kunst.'"

Ik stond op, alle ogen op mij gericht, en liep naar het podium. "Mevrouw Valence, wilt u uitleggen waarom mijn maandenlange harde werk nu uw winnende ontwerp is?"