Weerwolfs Hartenlied

Ik was achttien geworden tijdens de vierdaagse vakantie, waardoor ik enigszins opgewonden was voor vandaag. Misschien zou ik vandaag mijn partner kunnen ontmoeten. Mijn wolf Xena is ook opgewonden.

'Oh, ik weet dat ik nog meer opgewonden ben,' merkt ze op.

'Waarom is dat?' vraag ik plagend.

'Omdat onze partner van ons zal houden, we zullen iemand hebben die ons waardeert om wie we echt zijn,' zegt ze enthousiast.

'Kan zo'n partner echt bestaan? Ik bedoel, we kunnen niet wachten tot anderen ons redden, we moeten op onszelf vertrouwen.' Als je wist hoe erg ik het heb gehad, zou je begrijpen wat ik bedoel.

De wolven van mijn Clan worden al vele generaties lang geboren met blond haar en blauwe ogen. Beide Clans van mijn ouders hebben bewust alle donkere kenmerken eruit gefokt. Maar ik ben een uitzondering.

Ik werd geboren met violetkleurige, bijna indigokleurige ogen. Ik had zwart haar dat zo donker was dat er een blauwe gloed op schijnt als het licht erop valt. En dan was er nog mijn huid, die een koper-olijfkleurige tint had.

Deze verschillen zorgden ervoor dat mijn familie me afwees en mishandelde. En wat nog ongelukkiger voor mij was, was dat ik echt het kind van mijn ouders was. Ik had zelfs tests laten doen. De resultaten van de test toonden aan dat ik verwant was aan een van de zeven oorspronkelijke weerwolf bloedlijnen van ons roedel - Luna Heartsong.

Er werd gezegd dat de Maangodin haar bloedlijn had gezegend met kracht en geweldige stemmen. Een Heartsong's lied... komt uit het hart, zoals de achternaam al aangeeft, en tijdens het zingen konden ze de emoties van degenen die het hoorden beïnvloeden.

Ik hield de resultaten stil voor mijn ouders. Omdat ik bang was voor wat mijn familie met me zou doen als ze wisten dat ik deze kennis had. Het was de enige manier waarop ik mezelf kon beschermen.

'Wanneer stoppen we met het verbergen van alles wat je hebt bereikt voor je familie?' eiste Xena.

'Alpha beloofde me dat hij me over twee weken, als ik afstudeer van de middelbare school, de sleutels van het appartement zal geven en dat we kunnen verhuizen.' Overigens maakte ik me een beetje zorgen dat mijn zus Sarah me weer zou mishandelen, en ik voegde eraan toe: 'Ik hoop dat ik het tot dan kan volhouden.'

'Alpha heeft echt respect voor je, je bent als de dochter die hij nooit heeft gehad.' Herinnert ze me.

Xena had gelijk. Alpha en zijn oudste zoon hebben ooit mijn leven gered. Ik zal nooit de spannende dag vergeten, de dag dat mijn zus probeerde me te vermoorden, en ik het licht van mijn leven vond.

Het had toen een week lang geregend, en eindelijk hadden we een zonnige dag. Een van onze buren had me wat gebruikte kleding gegeven, en er was deze jurk.

Het was een eenvoudige jurk, wit met blauwe bloemen en ging net voorbij mijn knieën. Mijn zus had geprobeerd hem te dragen, maar hij was te klein voor haar. Ik had hem bewaard voor die dag. We gingen naar de picknick van het roedel, een viering voor het einde van de winter en het begin van de lente.

De problemen begonnen omdat iedereen opmerkte hoe mooi ik eruitzag in die jurk. Mijn haar zat in twee Franse vlechten aan weerszijden van mijn gezicht. Ze zeiden hoe prachtig mijn huidskleur was naast de kleur, hoe het mijn ogen zo mooi liet opvallen.

Wat mijn zus betreft, zij droeg een lichtroze jurk, die net als al haar andere jurken was, dus terwijl zij een "Je ziet er leuk uit, zoals altijd lieverd" kreeg, werd ze steeds kwader door alle complimenten die ik kreeg. Ze ging naar onze ouders en vertelde hen dat ik een publieke scène veroorzaakte voor het roedel, aandacht trok. Mijn ouders kwamen toen naar me toe en stonden dichtbij, maar nog steeds op een afstand, van de groep wolven die me complimenteerden over hoe mooi ik was.

Ze hadden alles geprezen wat mijn familie en Clan aan mij haatten, wat eigenlijk alles was. Ze hadden me altijd verteld dat ik lelijk was, een donkere fout, omdat ik niet bleek was, mijn haar niet blond was, mijn ogen niet blauw waren. Ik was de smet op de familie, de schandvlek van imperfectie in de Clan, en die wolven bij de picknick prezen al die eigenschappen als mooi. Mijn ouders waren woedend geweest.

Ze konden niet zomaar naar voren stormen en me wegsleuren, dat zou te openbaar zijn geweest. Het zou slecht zijn geweest voor hun imago, het imago van de Clan. In plaats daarvan stuurden ze mijn zus om me te halen. Ze had mijn arm stevig en pijnlijk vastgepakt en zei: "Mama en papa zoeken je" met een heldere kinderlijke stem. Dus namen de volwassenen afscheid van ons, en lieten me over aan de genade van mijn ouders.

Genade... als ze die echt hadden gehad, had mijn moeder me geslagen zodra ze de kans kreeg.

"Ondankbare snotaap, hoe durf je je zus te kleineren, hoe durf je zo in het openbaar te verschijnen, je bent een schande voor deze familie, lelijk kind, een vlek die ik bij de geboorte had moeten verdrinken, ga naar huis! NU!" schreeuwde ze het laatste woord.

Terwijl ik naar huis liep, beschaamd, mijn wang rood van de afdruk van haar hand en tranen over mijn gezicht, omringden mijn zus en haar vrienden me. "Dat krijg je ervan als je probeert mij te overstralen, waardeloze snotaap!" siste Sarah.

"Ze vonden alleen de jurk mooi, ik deed het niet expres." Ik had gehoopt dat ze het zou begrijpen en me niet zou straffen, hoe fout zat ik.

"Die jurk is een doorn in het oog," zei Agatha.

"Ja, laten we daar iets aan doen," zei Lauren.

"Ja, laten we er vanaf komen," stelde Beatrice voor.

"Je hebt gelijk, dat zou het beter maken... maar is het genoeg?" Sarah's toon deed mijn buik samentrekken, angst nam de overhand.

Toen keek ze naar de gezwollen rivier achter me en de modderige oever.

"Ik weet wat ik ga doen, wat dacht je van een zwempartij, kleine zus?" zei ze met een gemene grijns op haar gezicht.

Ze reikte uit en greep me, en begon me mee te sleuren. Ik had mijn voeten in de grond gegraven om te voorkomen dat ze me verder sleepte. Haar nagels hadden in mijn huid gebeten, waardoor bloed vloeide.

Het deed pijn en ik huilde van de pijn. Het bloed maakte mijn arm glibberig, en ik kon haar greep op me verbreken. Ik draaide me om en rende weg van de rivier, maar haar vrienden sprongen op me voordat ik ver kon komen.

Lauren en Beatrice grepen me bij mijn voeten en trokken me terug naar de rivier. Agatha en Sarah probeerden mijn handen te pakken, maar ik sloeg, sloeg en krabde, Sarah had nu bloed over haar wang lopen en was woedend.

"Dit beter niet littekens achterlaten, jij kleine freak! Ik ga je verdrinken, trut!" schreeuwde ze.

Ze tillen me van de grond, Sarah sloeg me zo hard dat mijn oren suisden. Ik was duizelig, mijn zicht wazig van de tranen, toen ze me eindelijk van de oever konden gooien en in de kolkende rivier. Ik ging onder, de rivier wierp me keer op keer terug terwijl ik vocht om boven te komen, alleen om even te kunnen happen naar adem voordat de stroming me weer naar beneden trok, ik begon naar de oever te werken.

Het water sloeg me telkens weer tegen de stenen en rivierpuin. Uiteindelijk greep ik een tak en hield me vast om te voorkomen dat de rivier me weer meevoerde, hijgend, proberend mijn adem terug te krijgen, maar ik was gehavend en zwak.

Bevend, maar vastberaden gebruikte ik de tak om naar de rand van een steile en modderige oever te komen. Klevend aan de tak, begon ik me omhoog te klauwen, modder en vuil bedekten me terwijl ik me eindelijk omhoog en uit de rivier trok. Ik stortte in aan de rand van de rivier, in de modder, en raakte buiten bewustzijn.

Ik kwam bij toen iemand mijn schouder aanraakte en me omdraaide, ik rook wolf.

Een grasachtige geur omhulde me en mijn ziel beefde.