Gaan

Naina’s POV

Ik stond in het midden van mijn kamer, een bittere glimlach op mijn lippen terwijl tranen mijn zicht vertroebelden. Deze kamer was niet zomaar vier muren—het was mijn jeugd, mijn gelach, mijn dromen laat in de nacht, en de veiligste plek die ik ooit had gekend.

En vandaag liet ik het allemaal achter.

Niet alleen deze kamer. Niet alleen dit huis. Niet eens alleen deze stad. Ik verliet mijn land.

Het is niet makkelijk om eenentwintig jaar leven in twee koffers te stoppen in twee korte dagen. Hoe vouw je je herinneringen, je geheimen en je identiteit in een koffer? Ik bleef mezelf eraan herinneren—dit is voor mijn dromen. Dit is voor de belofte die ik heb gemaakt.

Toch... een deel van mij wilde alles annuleren, zich in dit bed oprollen en nooit meer loslaten.

Maar nee. Dromen wachten niet. Om ze te bereiken, moet ik weggaan.

Ze zeggen:

“Om iets te krijgen, moet je iets verliezen.”

En vandaag verloor ik alles; alles was veilig.

Ik weet niet waarom, maar een vreemde zwaarte vulde me—alsof vandaag echt mijn laatste dag in deze kamer was.

---

“Nainaaa! Ga je nog of niet? We komen te laat voor het vliegveld!” Maa’s stem sneed door mijn gedachten.

“Haan Maa, nog 5 minuten.”

“Oké, kom snel. Val niet in slaap terwijl je naar je kamer kijkt.”

Ik liet een zachte lach ontsnappen en rolde met mijn ogen. Typisch Maa.

Mijn blik gleed naar mijn kleine tempel in de hoek. Ik had het met mijn eigen handen gebouwd—elke bloemenversiering, elke diya met liefde geplaatst. Langzaam liep ik ernaartoe en stond met gevouwen handen, mijn ogen sluitend.

“Hey God,” fluisterde ik, “Ik ga een reis beginnen in een nieuw land… Alles zal vreemd zijn—nieuwe mensen, nieuwe cultuur, nieuwe uitdagingen. Geef me alsjeblieft de kracht, niet alleen om problemen onder ogen te zien, maar om ze op te lossen.

En bescherm alsjeblieft Maa en Papa. Ze verbergen het goed, maar ik zie hun verdriet. Ik wil niet dat ze lijden als ik weg ben. Maar ik moet gaan; anders zal ik mijn belofte nooit nakomen.”

Mijn keel werd strak. Net toen—

“Naina!” Deze keer riepen zowel Maa als Papa samen.

“Ik kom!” riep ik terug, snel het kleine beeldje van Ganesh Ji oppakkend en tegen mijn hart drukkend.

Met een laatste blik op de kamer die mijn hele jeugd had vastgehouden, stapte ik naar buiten.

---

De hal was vol. Mijn vrienden, neven, tantes en ooms stonden allemaal op me te wachten. Zodra ik verscheen, omringden ze me—omhelsden me, zegenden me, plaagden me.

“Vergeet ons niet als je een grote vrouw wordt in New York!” lachte een van mijn neven, terwijl hij in mijn wang kneep.

“Arrey, daarvoor had ze eerst ook een retourticket moeten kopen,” plaagde een ander.

Hun gelach maakte mijn borst alleen maar zwaarder. Ik dwong mezelf te glimlachen en omhelsde ze allemaal.

“Laten we gaan. We komen te laat.” Papa’s stem klonk, stevig maar zacht.

Ik knikte en volgde hem naar buiten na nog een laatste ronde van afscheid nemen.

Toen de auto wegreed, zwaaide iedereen. “Dag, Niu!” riepen ze—mijn bijnaam uit mijn jeugd gebruikend. Ik zwaaide terug, kijkend totdat hun figuren vervaagden en het huis langzaam verdween.

Waarom voelt het alsof ik dit huis nooit meer zal zien?

"Stop ermee, Naina," berispte ik mezelf. "Geniet van de reis."

---

De luchthaven was koud, steriel en vol lawaai, toch voelde ik me vreemd genoeg losgekoppeld. Alles wat ik kon zien waren Maa en Papa, die voor me stonden en deden alsof ze sterk waren.

Dat deed meer pijn dan wat dan ook — hun stilte, hun maskers.

"Ik ga weg," zei ik zachtjes.

Ze humden alleen maar als antwoord.

"Gewoon hmm?" snauwde ik, mijn stem trillend. "Als ik maar 15 minuten weg ga, zeggen jullie duizend dingen — houd je telefoon bij je, praat niet met vreemden, eet op tijd, ga vroeg naar bed. En nu, nu ik zo ver weg ga, zeggen jullie niets?"

Maa brak onmiddellijk, trok me in haar armen en huilde op mijn schouder.

"Pas goed op jezelf... kom veilig aan, bel ons, sla geen maaltijden over, vertrouw geen vreemden..." Ze stortte alles uit wat ze had ingehouden.

Normaal zou Papa haar berispen en zeggen: "Stop met zorgen maken. Onze dochter is sterk; ze kan voor zichzelf zorgen."

Maar vandaag zei hij niets.

Zijn stilte was luider dan woorden.

De tranen van een vader... ze snijden dieper dan die van een moeder. Omdat vaders ze nooit laten zien. De maatschappij heeft hen vastgeketend met die onzinregel — "mannen huilen niet." Wat een onzin! Ik wilde degene die die regel had bedacht een klap geven. Mannen voelen. Vaders hebben pijn. Waarom zouden ze niet mogen huilen?

Ik slikte hard en stapte naar Papa toe. Langzaam omhelsde ik hem. In het begin bleven zijn armen stijf, maar toen rustten twee trillende handen op mijn rug.

Na wat een eeuwigheid leek, fluisterde hij: "Pas goed op jezelf."

Die vier woorden braken me. Ik wist hoeveel kracht het hem kostte om ze te zeggen zonder in te storten.

---

Na hun zegeningen dwong ik mezelf om weg te lopen, ook al voelden mijn benen zwaar als steen.

Ik keek één keer om — Maa die Papa's arm stevig vasthield, haar ogen gezwollen, zijn gezicht bleek maar nog steeds sterk. Ze zwaaiden niet; ze stonden daar gewoon, geworteld, alsof ze bang waren dat zwaaien me zou doen verdwijnen.

Ik wilde terugrennen, hen omhelzen en nooit meer loslaten. Maar dat deed ik niet.

In plaats daarvan verstevigde ik mijn greep op mijn tassen en liep vooruit.

Inchecken. Beveiliging. Instapkaart. Elke stap voelde mechanisch, alsof ik in een droom bewoog.

Eindelijk zat ik op mijn stoel in het vliegtuig. De wereld buiten het kleine ovale raam leek wazig terwijl de tranen weer in mijn ogen opwelden.

"Dit is het, Naina," fluisterde ik tegen mezelf. "Je nieuwe begin."

Uitputting overviel me als een golf. Terwijl de motoren brulden, sloot ik mijn ogen — en de slaap nam me in haar armen.

Maar zelfs in mijn dromen kon ik Maa's tranen nog zien en Papa's trillende handen op mijn rug voelen.

---------------------------------------------------

Wees niet stil, lezer. Stem en reageer.

Dus, binnenkort zullen ze elkaar ontmoeten, en het verhaal zal beginnen, dus vergeet niet ook een reactie achter te laten.

Volg me ook op Instagram.